|
< terug
Tussenbalans
Na al die jaren zette hij als een boekhouder de feiten op een rij om uit te rekenen waar hij stond in hun relatie. Hij had geen zin in seks en Annelies lustte er wel pap van. Terwijl zij open was over haar gevoelsleven, leek zijn geslotenheid steeds strakker om hem heen te knellen. Zij keek bij zichzelf naar binnen, zei ze, om te weten wat ervoor voor nodig was om verlangens te bevredigen. Hij zag binnen niets. Nou ja, niks... daar rotten zwarte stinkende demonen die hij juist wilde vergeten! Er was veel zonder woorden dat hem de keel dichtkneep en hij wist dat hij 'het' moest verdringen. Al het onbekende verstikte. Het vergeten geweten openbreken betekende dat het zijn minderwaardigheid ontketende.
Zij zei dat hij moest leren genieten. Annelies deed zoveel uitspraken waar hij geen moer van begreep. Dat mens had zo Godvergeten makkelijk praten, maar wat moest hij daarvoor 'loslaten?' Godomme, door haar gezwets voelde hij zich oliedom. Waar ging het in Godsnaam over? Zelf leefde ze als een kip zonder kop met het hoofd in de wolken. Waarvan moest hij Gotsamme loskomen? Als hij nadacht leken de vloeken niet eens mee te tellen.
"Loskomen van haar!" riep het schril in hem en hij trok zich daarna onbereikbaar ver terug want hij stak prima in zijn vel. Het was doodnormaal dat hij niets meer te verwachten had.
"Zij draagt je net zo min op handen als je ouders," hoorde hij op een nacht de duivel fluisteren toen hij weer eens naakt en vermoeid, op handen en voeten, de Fujiama beklommen had. De eenzame winderige verlatenheid van die droom hing dagenlang om hem heen tot hij plotseling begreep dat hij volkomen alleen was. Daarna lag zijn hart zwaar en zwart, kil en versteend in zijn borst. Deze zwaarte was vaag herkenbaar, maar sinds wanneer hij zo ontluisterd was wist hij niet. Dit tranenloze ongenoegen had hij voor zijn relatie met Annelies ook gevoeld en de eerste tijd met haar was hij het vergeten. Tot de fijne nieuwe gevoelens van de verkering verbleekt waren. Hij besloot daarom dat ieder verstandig schepsel volwassenheid als leeg ervoer en hij accepteerde het leven als een desolaat verdroogde woestenij.
"Zoek een hobby, maak vrienden en geef hen aandacht. Durf te leven Hans! Je moet een sociale leven opbouwen en onderhouden," sprak zijn vrouw hem enthousiast toe.
"Hans, als je niets aan je vriendenkring doet zul je hen ook weer verliezen," onderwees ze na weer eens een doorgewerkte nacht. Alsof ze haar tijd besteedde met denken terwijl ze die stomme mode-illustraties schilderde waar ze bakken geld, veel meer dan hij, mee verdiende. Hij dacht steeds vaker dat ze hem voorbereidde op het moment dat zij hem verliet en haar eigen weg zou gaan. Dat alles kon hij niet met haar bespreken want af en toe verdacht hij haar ervan, net als hij, te verlangen naar de onderworpenheid aan een ander.
Hij voelde zich weer zo onmachtig als naast zijn broertje, die hem had overvleugeld. Gefaald had hij en hij wist niet eens waarin. Annelies was vrolijk, een doorzetter en haar kreeg niets snel omver. Zijn vrouw zat nergens mee, zij kon alles. Dat zij hem niet nodig had wist hij dondersgoed. Zijn hoofd was leeg en het leven, na al die tijd met haar, zei hem niks meer. Praten? Over angsten die hij niet voelde? Over die kinderachtige dromen die hij ooit had gekoesterd? Het had geen enkel nut. Het was veiliger als hij niets deed want het leek of hij balanceerde op een gevaarlijk koord dat strak was gespannen tussen twee torenhoge wolkenkrabbers. Daar, boven de normale mensen waar niemand hem zag woei het altijd en van beneden stegen zeurende verwijten naar hem op. Als hij heel voorzichtig bleef staan kon hij niet naar beneden vallen, geen fouten maken die iemand tegen de haren in zouden strijken.
feedback van andere lezers- Wee
Weer graag gelezen, Dora.
Dora: Dank je wel Wee - bessy
observeren, binnenkijken en schrijven...
en de lezer laten begrijpen
Dora: Oef, zo mooi als je het zo kunt ervaart, het best moeilijk om in de huid van een man te kruipen, dank je wel - Hoeselaar
Het is ook moeilijk om met iemand te leven die niet over die capaciteiten beschikt die men hem wel aanrekend.
Willy
Dora: Niemand kan de ontwikkeling van een ander doen, helaas... onverwerkte woede komt ooit omhoog gestoven. Dat kan héél vreemde vormen aannemen...dank je - GoNo2
Mooi geschreven!
Dora: Dank je - Runner
Mooi geschreven!
Dora: Dank je...Runner, dit is een opmaat tot iets... nou ja - ivo
wat een verhaal Dora, een vrouw die over een man schrijft is altijd interessant, vooral als het over deze dingen gaat .. knap hoor
Dora: Dank je wel Ivo... sommige dingen kun je 'zien' zonder dat er een woord aan vuil wordt gemaakt, of op momenten dat hij zich 'laat gaan' Het blijft uiteraard gissen zolang niemand niet praat.
|
