|
< terug
Zwemmen naar de overkant
(hoort bij fragment Hoeve 't Veurhuys van 06/01/2011)
'We gaan er heen,' besloot Otto.
'Ik niet. Ik kijk wel uit. Ieder jaar verzuipen er mensen die denken dat je zomaar ergens in een rivier kunt plonzen. Er zijn verraderlijke plekken net onder de oppervlakte waar de stroming sterk is en je meegesleurd kan worden. Waar het water koud is en je spieren verkrampt raken.'
'Ach, stel je niet zo aan.' Otto begon zich te ontdoen van zijn kleren. 'De oversteek van hier naar daarginds... hoeveel meter zou dat zijn? Zo'n zeventig meter... niet eens, vijftig misschien - de lengte van een zwembad. Dat redden we makkelijk. We zwemmen heel rustig. Ik blijf vlak bij je.'
Rogier begon zich nu ook uit te kleden. 'Ik hou mijn onderbroek aan,' zei hij beslist.
'Ben je gek? Dan val je toch meteen op als we ons daar tussen die bloterikken begeven. Kijk eens, al die die piemelnaakte kerels en die gleufnaakte wijven.'
'Behalve die ene daar bij die boom met de schommel, die heeft haar witte onderbroekje ook aangehouden.'
'En kijk een hoe ze opvalt! Ze wil niet dat mensen haar sneetje zien en daardoor raken de anderen er juist extra nieuwsgierig naar. Ik wel, tenminste. Jij toch ook?'
'O.K.' zei Rogier en deed z'n onderbroek ook uit.
Zo stonden ze even later spiernaakt in het schemerdonker aan de waterkant. Hun bundeltjes kleren hadden ze tussen enkele struiken verstopt. Ze lieten zich vanaf de afbrokkelende steile oever in het lauwe water zakken. Met grote rustige slagen zwommen ze ongehaast - met een rondtrekkende beweging om zo ver mogelijk bij de glans van de tuinfakkels vandaan te blijven - naar de rietkraag aan de andere zijde. Nu hoefden ze alleen een geschikt moment af te wachten om van daaruit over de modderige bodem naar het steigertje te waden en zich onder de spartelende en stoeiende en luidruchtige naaktzwemmers te mengen.
Er klonk een kreet op. Een mannenstem riep: 'Yvon, heb jij hier zonet gezwommen en stiekem een plasje gedaan?'
'Hoezo?'
'Het water is hier ineens veel warmer.'
Er werd gegiecheld en geroepen. 'Een plasje is tot nog daar aan toe, maar er moeten geen ergere dingen gebeuren onder water nadat we allen ons buikje rond hebben gegeten,' klonk een hoge vrouwenstem.
'Ze zijn half zat,' merkte Otto op.
Otto en Rogier hadden gehurkt in het water gewacht bij de rietkraag op een afstand van zo'n meter of zes. 'Nu!' beval Otto. 'Niemand heeft ons in de gaten, ze zijn afgeleid. Dit is onze kans om er heen te gaan en ons onder hen te begeven. Zwem onder water en duik op bij dat steigertje. Denk je dat je dat kan?'
'Moet lukken,' zei Rogier en verdween met zijn hoofd onder water.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
lees wel maar geef geen commentaar juist als jij dat ook doet
|
