Volg ons op facebook
|
< terug
Chocowaaiers
" Meid ik ben kapot. Naar de sportschool moest ik, fitnessen; hardlopen is uit volgens Marjorie; zij zou me wel introduceren. Ja, lekker zo'n chocowaaier, die heb ik lang niet gehad."
Ine ruikt even aan haar koffie voor ze een paar kleine slokjes neemt. Ze likt haar lippen af en likt dan de chocola van de waaier.
" Weet je nog dat we Marjories zusje een chocowaaier hebben gegeven? Waarschijnlijk de enige keer in haar leven dat het kind de kleertjes vies heeft gemaakt.
Nou, ik dus met Marjorie naar de sportclub, trainingspak aan, gympen, wit shirtje en een korte broek. Marjorie was zich nog aan het opmaken toen ik kwam, ze had dat nieuwe rokje en die zijden bloes aan, naaldhakjes en de volledige kerstboom aan sieraden. Ik dacht dat we op de fiets zouden gaan, het is maar tien minuten, maar nee, Marjorie sleepte een grote volle sporttas naar de heilige koe. We hadden een kwartier nodig om een parkeerplaats te vinden, omkleden en sieraden in de kluis doen kostte Marjorie nog eens tien minuten, ik schreef mij in en betaalde in twee tellen. Marjorie leek wel een reclamepop: een lichtgevend groenfluorescerend pakje met bijpassende polsband, hoofdbanden en sportschoenen met reflectoren op de hielen, alles met merknaam. In de naar zweet stinkende sportzaal wenkte ze een grote spierbundel met een klembord en een stopwatch, zijn outfit gaf ook al licht. Hij bleef de rest van de tijd bij ons om te vertellen wat we moesten doen. Je zou toch denken dat als je drie keer per week gaat fitnessen je zelf wel weet wat en hoe vaak je iets moet doen, maar volgens die kleerkast en Marjorie werk je alleen goed met een -personal trainer.-
Wat een gedoe zeg. Eerst op zo'n fiets die nergens naar toe gaat, tien kilometer fietsen. Dus van hier naar het bos en terug, of naar de ijssalon in Winterswijk. Toen op de tredband. Heerlijk vijf kilometer lopen en op je plaats blijven, met uitzicht op een witte muur. Zweten en nergens komen; heen en terug naar de sportzaal was net zo ver geweest. En toen de wc.-trekker, een metalen kleerhanger aan een veer, moest je met je armen aan trekken, net de was ophangen. Toen kwam de roeiboot zonder roeiriemen, met die trainer als ritmeroeper: trek en duw en trek en duw en trek en duw. Weer veel werk om nergens heen te gaan. Na afloop moesten we aan de bar een duur sportdrankje drinken, gezond volgens Marjorie. Ja, vol verantwoorde oppeppers. En die muzak die ze er draaiden voorkomt echt wel elke originele gedachte.
Dolblij was ik dat ik thuis de trap opliep en bij de douche uitkwam. Ik neem nog een waaier, lekker chocola likken."
" Meisje ik ben door mijn reserve heen. Naar het bos moest ik, wandelen met Ine. Zij zou me het buiten bewegen wel eens laten zien. Mm, chocowaaiers. Heb je een servetje? Ik wil geen chocola aan mijn handen."
Marjorie eet de waaier uit het servetje, drinkt dan haar koffie en veegt haar mond en handen schoon, het servetje belandt op de grond.
" Iemand heeft eens mijn zusje een chocowaaier gegeven, het kind zat helemaal onder de chocola, vreselijk.
Wel, ik ben dus met Ine naar het bos geweest. Ik dacht dat we met de auto zouden gaan, mooi niet dus. Met een schoudertas op de fiets werd het. Ine zag er niet uit; niet met make-up opgemaakt, een donkere merkloze spijkerbroek, een groen shirt en van de grote wandelschoenen met opgerolde sokken.
Een half uur fietsen om mijn fiets tegen een boom te zetten, er zat meteen groen spul aan het handvat. De hulp had hem net gepoetst. Geen fatsoenlijk stenen pad te zien, geen mens te bekennen, geen muziekje te horen en nergens een bankje. Moest ik met mijn Italiaanse sandaaltjes op een zandpad lopen. Alleen maar om daar rond te sjouwen in de -frisse lucht-. Ine rook misschien niets, maar het stonk er naar nat gras en
oude bladeren. Overal stonden schimmels en paddestoelen en lag dood hout, mijn tuinman zou er eens aan het werk moeten. Ik vond het doodeng, er konden overal dieren zitten, ik hoorde van alles kraken, er vlogen vogels en er liepen grote zwarte torren op het pad. Volgens mij stond achter elke boom een enge vent.
Midden in het bos ging Ine op een boomstronk zitten en haalde vruchtensap en ontbijtkoek uit haar tas. Gelukkig maar dat niemand me daar kon zien. En tot slot lekker bramen plukken bukken en nog eens bukken, paarse handen en dan die stekels. Mijn hulp mag de bramen bij de groenteman halen, ze zou niet meer kunnen afwassen met die kapotte handen. Mijn witte broek moest meteen in de was.
Nee, ik geen chocowaaier meer, ik moet nog over straat."
feedback van andere lezers- Vansion
mooi contrast. prachtige inleefoefening.
het eerste deel is wel veel fijner uitgewerkt.
(wat is een chocowaaier?)
puk: Bedankt. Een chocowaaier is een koekje in de vorm van een waaier(zoals je ook welop ijs krijgt) met cocola erop. heel Hollands denk ik, - waterklok1
goed verhaal, prachtig gevonden..
groet
lot
puk: Dankje - geertje
marja
dat fijne gedetailleerde beschrijven van jou...
dat vind ik nog steeds grote klasse !
uitstekend verhaal !
warme groetjes
puk: Dank je.
|
