Volg ons op facebook
|
< terug
Giftige zelfbinder
We maken er een dagje uit van. Geen van allen kennen we Zwolle.
Het blijkt een schattig stadje met in het midden de afgeronde spits van wat in de volksmond 'de Peperbus' wordt genoemd. Er is zelfs een heuse ringgracht rond de oude karakteristieke stadskern.
Nu wordt het menens. Nooit eerder solliciteerde ik, anders dan voor vakantiewerk. Dat ik niet aangenomen word lijkt me voor de handliggend want het is een interessante en gewilde job. De hele onderneming zie ik daarom meer als een oefening. Wellicht kom ik door de eerste sollicitatieronde, hoop ik stiekem. Afgaan doe ik niet graag. Zonder ervaring zal ik me niet groter voordoen, heb ik besloten. Aan eerlijkheid kan niemand een buil vallen. Het is een groot modern gebouw waarin het bedrijf blijkt te zijn gevestigd.
Keurig op tijd zit ik met de kartonnen map de zenuwen te verbijten bij de in slechtpassend driedelig pak gehesen personeelsmanager. Hij legt de gang van zaken omtrent deze sollicitatie uit. Het wordt een lange procedure, begrijp ik. Vijf minuten later wordt de man geëscorteerd door de vlotter ogende Dirk met blonde snor, die zich voorstelt als de artdirector van de 'catalogusproductie'
Hij lijkt me wel aardig en kijkt snel mijn tekenwerk door. Plotseling vertrekt hij zonder enige uitleg, om na een paar minuten terug te komen met, wat blijkt, de grote baas. Kunstzinnige ideeën verwacht ik zeker niet van hem. In zijn a-modieuze en onartistieke combinatie lijkt het meer een accountant dan het hoofd van een creatieve afdeling. Ik heb nooit iets met het bedrijfsleven van doen gehad, relativeer ik braaf. Zijn naam doet me glimlachen, want ik zie in hem inderdaad de haan wiens giftig appelgroene zelfbinder om kitscherige aandacht schreeuwt. Pokdalig en nors is hij ook en hij bladert onverschillig door het werk.
"In orde." mompelt hij en vertrekt. De personeelschef glimlacht onzeker. Het zal van mijn gezicht afdruipen dat ik de wereld voor een doedelzak aanzie en ik zoek mijn spullen bij elkaar. Dit is te snel gegaan. Gedesillusioneerd sta ik op en wurm me in de jas terwijl Dirk nogal hinderlijk blijft loeren.
Kijk voor je man, geniet niet zo uitvoerig van mijn supersnelle afgang, denk ik beledigd. Op het moment dat ik hem een hand geef om daarna, met opgeheven hoofd, weg te struinen houdt hij me bruut tegen.
"Hierrr gebleven," gebiedt hij spottend en ik trek pissig mijn arm uit zijn klauw.
"Jij bent zojuist aangenomen," articuleert hij nadrukkelijk.
Versteend staar ik naar de personeelsfunctionaris die, net zo overrompeld als ik, de reeds opgeborgen papierkraam met mijn gegevens terug zoekt. Tussen te licht bevonden zijn en onzinnig worden bewonderd wankelt de wereld. Grond verdwijnt onder mijn voeten. Onelegant plof ik in de stoel en pulk trillend de knopen van mijn jas open. Gaat het hele driedaagse sollicitatieprotocol, inclusief de bijbehorende psychologische test, over boord? Ik droom.
Alsof er twee van mij bestaan, heeft mijn verstandigere deel in de hectiek de tegenwoordigheid van geest om vragen te stellen. Ze rollen uit mijn mond zonder dat ik er bewust op ben voorbereid. Ik word de eerste vrouw op de afdeling, waarschuwt men mij. Daarom eis ik zelfs, overmoedig en met een stalen gezicht, dat ik bij bewezen capaciteit, na de beoordeling over een jaar, gelijk betaald krijg met mijn mannelijke collegae. Vanaf de zijlijn luister ik naar de meid die het onbekende kennelijk aardig onder controle heeft, wiens goed gekozen woorden rondrollen alsof ze al weken zijn ingestudeerd. Hoe kan dat?
Men gaat zonder tegenstribbelen met de eisen akkoord en reeds binnen een half uur oreert men over randvoorwaarden waar het onervaren deel van ikkemij nog nooit over heeft nagedacht. Indien ik volgende maand wil beginnen regelt men woonruimte. Zenuwachtige piep ik wat lachjes. Hoe moet ik dat alles regelen op zo korte termijn? De beide heren vinden het wel een grappige vertoning, want ze grinniken om mijn optreden. Geen probleem is onoplosbaar, wuiven ze de zorgen weg. Met één telefoontje van de personeelsmanager is een vierkamerflat in kannen en kruiken.
feedback van andere lezers- Runner
Ben benieuwd naar het vervolg (2 heb ik al gelezen)
Dora: Ik zal je op je wenk bedienen, dank je - Wee
Als op rolletjes van een leien dakje zo in de boter!
Ik werk veel liever met mannen dan met vrouwen,
al die haat en nijd en rebbels, brrrrr.
Fijn stuk om te lezen, Dora!
x
Dora: Bijna niet te geloven, zoveel geluk... dank je - Mistaker
Dát waren nog eens tijden zeg!
G
Dora: Nou en of, als je voor je eerste baan zo in de watten valt... bijna niet te geloven toch? Dank je - bessy
het verhaal aangehoord en nu gelezen, ja wonderen zijn de wereld niet uit.
de romantiek blijft bij het lezen een beetje achterwege, maar dat zal wel de bedoeling zijn...
wijzer nu en meer door de wol geverfd
Dora: Ja, je ziet mijn hoofd er nu niet bij, want dat sprak boekdelen, immers...
Dank je... - Hoeselaar
Ik las uit de feeds dat dit al verledentijd is of misschien ook wel geende, in ieder geval leuk gebracht
Will
Dora: Onderdeel van waar gebeurd.
Toen kon dat in het bedrijfsleven kennelijk allemaal nog...
Wat was ik een naief wief op mijn 22e he? - warket
Ik zie het zo gebeuren. Je beschrijft het zo werkelijk.
Dora: Autobiografische, en dan moet je aalleen maar de goede woorden vinden, dank je - ivo
wow dat klinkt allemaal gesmeerd ... en knap gezien
of het realiteiit wordt, dat moet mss nog worden gezien
Dora: Is al gebeurd haha, dank je
|
