|
< terug
sneeuwstorm
Op zeventien december tweeduizend en vijf heb ik het licht uitgedaan om de sneeuwstorm langs het venster beter te kunnen zien. Het verleden welde in me op door naar die opgejaagde sneeuwvlokken te kijken. Ik zou er haast de geschiedenis door herschrijven maar daarvoor zat er te veel chaos in mijn kop.
De telefoon rinkelt twee keer. Het is zij die vraagt naar hem. Of hij weg geweest en thuis gekomen is. Ja, zeg ik.
Een kuch, een zucht, een snuffel in de keukenkast.
Om het huis gemakkelijker te verwarmen heb ik een vod tegen de voordeurspleet gelegd en de doorgang in de kelder met een bedsprei dicht gemaakt. Verluchtingsspleten dichten in koude dagen heet dat. Het hout ligt klaar om te verbranden moest het nodig zijn. Het maakt warmte gezelliger. Alleen de wc-bril doet nog de billen schrikken.
Vroeger was het anders. Dan werden alleen de benedenplaatsen met een kolenkachel verwarmd en stond de wc buiten, vaak ondergesneeuwd. 's Ochtends kleefde onze adem in de slaapkamer ijsbloemen aan het vensterglas. Mooi om te zien als het zonlicht erop scheen. Die dagen zijn voorbij. Soms zou ik ze graag herbeleven maar meestal niet.
Opwaaiende sneeuw meegesleurd in kronkelende spiralen langs de binnenkoer, rond de openstaande parasol die niet meer dicht gaat. De wind is zichtbaar geworden.
De sneeuwstorm. Ik heb er de hele dag op gewacht. Nu laait hij op, hevig als witte regen, spierwit de lucht doorklievend.
De buitenlucht wenkt, roept, giert, brult. Moeder van alle winters lokt me buiten.
Deze keer heb ik mijn blad papier niet meegenomen. Het zou binnen de kortste tijd verweken, de inkt meteen verwateren. Het zou zinloos zijn. Ik wil gedachteloos de witte zee doorwaden. Zelfs mijn ogen zullen niet beschrijven. Ik zal als een blinde zien.
Dat probeer ik vruchteloos twee uur lang. Eerst met rugwind, dan in ijzige tegenwind tot mijn gedachten van de kou verstijven en mijn sik bevriest.
Het is ondertussen donker geworden. Mijn tabak in mijn bovenzak is ingesneeuwd.
Verlaten straten, joelende sneeuw in straatlicht en een paar idioten die het trottoir voor hun inkom ruimen. Alleen de vier-maal-vier aangedreven bedrijfswagens gorren oneigenlijk snel naar huis.
En ik… ik slenter als een sneeuwman voorovergebogen met een bevroren verhaal in gedachten naar huis.
Eigenaardig dat de straten verlaten zijn, dat de kinderen met hun sleden niet naar buiten komen. In mijn tijd zouden ze nu een sneeuwman maken uit schrik dat het morgen zou dooien. Ze zouden met tientallen de Krekelenberg afglijden, stoeien en groeien tot 's nachts en niet bevriezen. Het duurt misschien nog even vooraleer ze weten dat het sneeuwt, of komt het door de media die bijtijds vertelt dat er iemand doodgevroren is?
Het zou me kunnen overkomen: in het donker uitglijden in een greppel en met een gebarsten hoofd of gebroken been hulpeloos blijven liggen. Geen kat die voorbij zou komen. Het verhaal zou ongeschreven zijn.
feedback van andere lezers- jan
met een warm warm hart gelezen!
grtzz
warket: is een warme reactie - Mistaker
Ik merk op de school waar ik werk dat kinderen inderdaad niet meer weten hoe je moet spelen in de sneeuw.
Graag gelezen.
Groet,
Greta
warket: is een beetje spijtig, maar ja, het is evolutie - ivo
een indrukwekkend stuk
warket: vooral de sneeuwstorm was indrukwekkend ivo...ondertussen al een tijd geleden - Dora
Het zijn de zinnen als:
tot mijn gedachten van de kou verstijven
gorren oneigenlijk snel
stoeien en groeien tot 's nachts
die het voor mij doen.
Het gekke was, dat ik om een of andere onverklaarbare manier in het begin van het verhaal dacht dat het buiten al donker was...
warket: Die indruk krijg je omdat ik binnen het licht uitdeed om de sneeuwstorm beter te kunnen zien. Stoeien en groeien tot 's nachts in de sneeuw was bij mij als kind een heel intens gevoel al dacht je in die tijd er niet eens over na. Dierlijk was het.
|
