Volg ons op facebook
|
< terug
Op leven en dood
Paul galmde uit volle borst een schunnig liedje omdat hij voor de rest van de dag vrij was. Zonder zijn broer zou hij eindeloos genieten van dit uurtje en bij de Rijn gaan kijken of er iets te beleven viel. Misschien nam hij een duik, gewoon in onderbroek. Hij was op zijn twaalfde al een goede zwemmer. Heerlijk zonder Hans, de angsthazige doodgraver. God, wat had hij soms de pest aan zijn oudere broer die aan één stuk klaagde. Over werkelijk van alles en nog wat. Hans vroeg nooit op een positieve manier aandacht en speelde wel vaak hooghartig de baas over hem, alsof hij hun mopperkonterige veeleisende vader nadeed. Nu wilde Paul even onbezorgd genieten, zonder die vermoeide treurwilg als molensteen om zijn nek.
Het is inmiddels vijf jaar geleden dat die vrachtwagen de Apeldoornseweg afdenderde en Pauls voorwiel, hij reed roekeloos te hard, op het verkeerde moment weg slipte. Waarom ineens het licht uit was gegaan heeft hij nooit begrepen, totdat hij Annelies in het aftandse woonkamertje van zijn ouders zag staan. In haar baljurk, die ze zelf ontworpen had. Vanwege haar stralende aura wist hij meteen dat ze beter bij zijn geboortehuis uit de buurt kon blijven. Haar sprankelende kleurenbeeld hoorde bij iemand met de vrije gedachten van een levenslustige ziel. Dat mooie beweeglijk jonge lijf was fragiel en klein. Ze bewoog gracieus, had regelmatige witte tanden en ze wist heel goed wat ze wilde. Hij was meteen weg van haar. Hans was méér dan een kop groter dan zij en even voelde hij een jaloers schokje. Zij zou bij zijn droevig verkrampte ouders haar mannetje moeten staan, wilde ze niet in hun treurnis ten onder gaan. Die wetenschap hielp echter niemand en hij wist dat ze niet voor niets met Hans was.
Zijn dood sloeg het lege kaartenhuis van zijn ouders tegen de vlakte, maar het heeft tot op heden geen van de nabestaanden een lesje over leven geleerd. Doodzonde, vindt hij. Zijn ongeluk had vanaf de geboorte vastgestaan. Het was eenvoudig zijn tijd geweest, maar hij moet soms nog glimlachen om het effect dat zijn plotselinge verdwijning op de bekrompen vader had gehad. In het begin, hij wist nog niet dat hij dood was, voelde het alsof hij zijn hartvochtige paps een poets bakte. Om de oppervlakkig schunnige lompheid betaald te zetten waarmee hij hun moeder bejegende. Dat is Annelieskes taak nu, denkt hij, maar zal het haar lukken om hen inzicht te geven? Heeft niemand van zijn geliefden door dat hij tegen Lieske praat en dat ze hem hoort als hij naast haar staat? Hij ziet hoe de geile oude vent het meisje van zijn broer met zijn ogen ontkleed. Paul zou hem graag slaan. Ziet Hans niets? Waarom zet hij hem niet op zijn nummer?
Waar hij nu is telt tijd niet, maar hij ziet aan de scheurkalender 'Tegen het Vloeken' dat hij Annelieske al drie jaar aantrekkelijk vindt. Lieske neemt iedereen serieus. luistert en voelt mee. Het doet Paul goed dat ze zijn dood accepteert en niet bang is voor zijn geest. Gefascineerd ziet hij hoe zij zijn moeder troost en hoort, haar aandacht geeft. Hij is daar postuum dankbaar voor. Zijn ma heeft bitterweinig warmte of begrip gekregen in haar leven. Zodra Lieske zijn vader tegengas geeft moet hij automatisch ondeugend gniffelen. Het meisje van zijn broer heeft lef voor twee. Zo zou hij het zelf ook aan hebben gepakt met zijn hooghartige omhooggevallen vader. Praten met Lieske doet hem goed, nu de rest van het gezin zich gedraagt alsof hij nooit bestond. Snappen zij niet dat hij pas afscheid mag nemen als de hele familie hun emoties de vrije loop kan laten? Waarom neemt niemand Lieske serieus? Goddomme, laat haar vrije levensvisie nou toe, bidt hij. Zijn ze jaloers? Op haar levenslust? Het zou hem helpen als zij hen open kon breken, opdat hij in deze dimensie zijn eigen weg kan gaan.
Annelies denkt wel eens: als Paul meekijkt zal hij zijn hoofd schudden om de angst, de onmenselijk verstarde overtuiging dat het leven onverstoord doorgaat zolang zij hun overleden zoon en broer verzwijgen. Er komt geen enkele beweging in de drie-eenheid die na zijn dood volkomen vast is gelopen. Dat ligt hoofdzakelijk aan haar aanstaande schoonvader, weet ze.
feedback van andere lezers- GoNo2
Knap geschreven!
Dora: Dank je GoNo, ben blij met jouw compliment - Hoeselaar
Ben in de ban van wat je hier schreef, dit kan naar mijn gevoel nog een tijdje doorgaan
Willy
Dora: Sommige contacten verdwijnen inderdaad niet, en veel situaties kan men van allerlei kanten bekijken....Fijn dat je het waardeert, Willy. - Mistaker
Beginzin is meteen top en het blijft boeiend.
Als ik naar het Boekenbal kijk, word ik altijd misselijk. Maar dit geheel terzijde.
G
Dora: Oef, dank je voor je fijne feed, is altijd een stimulans. - Wee
Ja, je eerste zin pakt al meteen.
Even over je reactie op Ivo's feed: je schrijft zo open en integer, dat ik mij niet kan voorstellen dat je hier iemand mee kwetst.
Gewoon Door-gaan!
x
Dora: Heel erg bedankt, voor je mooie feed. Blij ben ik vooral met dat open integere, want kwetsen is wel het laatste dat ik wil. Zeer gevoelige snaren kun je wel eens verkeerd raken en dat is in ieder geval dan nooit mijn vooropgezette bedoeling.. - bessy
gewoon een stuk verhaal, het boeit en kan alle kanten op
overzichtelijk geschreven...bijzonder zoals Paul erbij is....
moest ik even goed lezen..
Dora: In het boek heet de geest anders, maar voor een kort verhaal kan het wel zo, dacht ik. Dank je weer zeer...BessyAnneke - julien_maleur
U schrijft lekker vlot, dat weet ik al enige tijd. Het verhaal is ook boeiend en goed doordacht: de ouders die de dood van hun zoon niet kunnen verwerken, doodzwijgen en de reactie daarop van het lief van hun andere nog levende zoon, dat alles gebracht door de ogen van de dode zoon, zijn geest die geen rust vindt.
groetjes
Julien
Dora: Wat een mooie uitgebreid feed, julien, heel erg bedankt daarvoor en ja heel goed opgepikt... dank je wel. - ivo
ja watte, zo goed geschreven ... pff mensen kunnen toch zo kleingeestig zijn
Dora: ja watte... is vast een Belgische wijze van goedkeuring? Dank voor je trouwe lezen en complimenten.
Zelf vond ik deze een ietske precair om te posten (wie weet kwetst zo'n visie sommigen?)
|
