|
< terug
Huize Zilverhorst
Hij wist precies hoe hij het moest doen. Hij ging naar de keuken en telde de gele tabletten die in het plastis boterhamzakje zaten. Daarna verpulverde hij ze een voor een met de bolle kant van een lepel op de broodplank. Zes-en-dertig had hij geteld, een mooi even getal. Het krijtachtige hoopje van de eerste achttien schoof hij voorzichtig met een mes door de hals van het eerste heupflesje, waaruit hij eerst een scheutje had leeggeschonken in een glas. Zo kon hij de inhoud beter schudden. Hij hield het flesje tegen het licht om te zien of de poeder oploste in de Berenburg. Hetzelfde deed hij met het tweede flesje. Vervolgens nam hij de keukenschaar en knipte hij sodium sedal capsules in tweeën boven de flessenhalsjes. Er waren elf van de blauw-witte capsules, ieder kreeg dus vijf-en-een-half. Van de werking van de gele tabletten wist hij niets, maar de sodium sedal, wist hij uit ervaring, zou bij drie ervan al genoeg zijn om een trekpaard te doen omvallen. Nu maar hopen dat de tabletten en de capsules elkaar niet zouden neutraliseren inplaats van versterken. Hij dronk het bodempje Berenburg uit het glas.
Het viel niet mee het kolenhok van buiten open te krijgen maar Leendert kende het trucje nog. Tine hielp hem het zware houten luik omhoog te trekken tot het schuin tegen de muur rustte. Twee stuntelige bejaarden, dacht Leendert. Toevallige passanten, als ze hen zo bezig zouden zien zonder hun jassen, zouden wel denken dat ze gek waren. Maar hij en zijn vrouw wisten verdomd goed wat ze deden. Trouwens, er was toch niemand in de buurt. Ook was het mistig en wat ze hier aan het doen waren bij Huize Zilverhorst kon men onmogelijk vanaf de hoofdweg zien.
Hun fietsen lagen met twee kettingen aan elkaar vastgemaakt langs het kanaal, een kilometer verderop. Hun winterjassen er overheen. Misschien was de politie nu al bezig langs de oever in het water naar hun lichamen te zoeken.
Leendert liet zich over de bakstenen rand van het kolenhok zakken. Zijn ellebogen en knieen schuurden tegen de betonnen muur. Hij voelde er niks van, het was alsof zijn lichaam was verdoofd. Gewoonlijk zou hij zich pijn gedaan hebben, zijn oude botten zouden hebben geprotesteerd tegen de capriolen die hij als jongeman eens had uitgehaald om uit handen van de moffen te blijven. Die keer dat ze hem zochten nadat zijn oudere zus --zijn bloedeigen zuster godverdomme-- hem had aangegeven bij de SD. Omdat hij had geprotesteerd tegen haar gevrij met een officier van de Wehrmacht. Ze had hem gewaarschuwd: 'Hou je bek erover,' had ze gezegd, 'of ik geef je aan'. Maar hij had toen niet kunnen geloven dat ze het werkelijk zou doen. Hij had gewoon niet kunnen verdragen dat zijn eigen zuster iets had met zo'n rotmof, een getrouwde kerel bovendien die een vrouw en twee kinderen in Duitsland had.
"Kom maar Frouk," hijgde hij, "ik grijp je wel."
Ze lag op haar knieen op de rand, legde haar handen op zijn schouders en liet zich voorover de kelder in trekken. Ze zou hem volgen waar hij ook ging. Zo hadden ze het afgesproken. Nu waren ze in de kelder vanwaar ze onder het huis naar de slaapkamer konden kruipen. Voordat ze het luik boven het hoofd dichttrokken, nam hij haar nog eenmaal in de armen. Hij keek haar aan in het grauwe winterlicht. Hij voelde haar magere lijfje tegen zich aan. Haar adem kwam in horten en stoten, en het was alsof hij haar hartje --wat daar nog van over was na haar infarct-- voelde kloppen. Haar rikketik zou zo'n opdonder krijgen van het drankje dat hij voor hen beiden had voorbereid dat die het direct zou begeven. Hij haalde de heupflesjes uit zijn broekzakken. Zij stopte het ene flesje in haar b.h., hij het andere in de borstzak van zijn hemd.
"Denk erom, pas op het laatste moment leegdrinken. Als we boven zijn." Ze knikte.
Met vereende krachten trokken ze het luik dicht. Hij pakte haar hand en trok haar mee achter zich aan. In het donker vond hij zijn weg. Net als toen. Zo had hij weten te ontkomen. Als negentienjarige was hij net zo mager geweest als nu hij bejaard was. Het was weer mogelijk voor hem om door de benauwde opening te klimmen naar de vroegere open haard van de slaapkamer. Zijn handen grepen de ruwe uitstekende bakstenen, zijn voeten zochten steun. Hij klauterde omhoog tot hij de ruimte had bereikt achter de dichtgemetselde muur van de brede schouw. Liggend op het marmer van de stookplaats zochten zijn handen de hare. Ze was zo licht als een veertje. Hij trok haar omhoog.
"Nu," zei hij. Ze dronken. De tabletten, opgelost in alcohol, zouden spoedig hun werk doen. Half liggend in de kleine ruimte, dicht tegen elkaar en tegen de ruwe bakstenen waarmee de schouw al ver voor de oorlog was dichtgemetseld, zodat er aan de andere kant in de slaapkamer een meidenkast tegen geplaatst kon worden --er was immers sinds kort centrale verwarming gekomen--, wachtten ze op het einde. In de oorlog was dit een ideale schuilplaats geweest, waarvan niemand behalve hijzelf het bestaan wist, nu was het hun beider graf. Hun lichamen zouden pas na weken, zo niet na maanden of jaren, gevonden worden. Of misschien wel nooit. Maar de lijklucht zou binnen enkele dagen al door de muur van zijn zusters slaapkamer kunnen dringen. De politie, die dan het zoeken langs en in het kanaal allang zou hebben gestaakt, zou hen hier vinden. En ook de stevig in plastic verpakte vellen papier die hij tegen zijn blote borst voelde. Alles had hij daar opgeschreven wat er tussen hem en zijn zuster, de huidige bewoonster van Huize Zilverhorst, was voorgevallen -- in november van het jaar 1942.
feedback van andere lezers- Dora
Een ideetje?
Zes-en-dertig had hij er geteld. Een mooi even getal en hij wist precies hoe hij het moest doen. Eén voor één verpulverde hij ze op de broodplank met de bolle kant van een lepel.
Om de inhoud beter te kunnen schudden schonk hij uit ieder heupflesje een scheut in een glas waarna hij het krijtachtige hoopje van de eerste achttien pilletjes voorzichtig met een mes door de hals van haar (of zijn) heupflesje schoof.
|
