Volg ons op facebook
|
< terug
Giftige zelfbinder (3)
Half december leveren drie potige maar giebelende verhuizers het bedoeninkje in de flat af.
"Een ongebruklijk verhuizinkien, m'vrouwtje. Sund van dien half legen vrachtwag'n. Dat haddie oak wol mit un bestelbusken kunn'n doen, toch?" Ik knik schaapachtig, ze hebben gelijk. Zo op één hoop in de woonkamer uitgestald lijkt het inderdaad een uitdragerij. Tekentafel, schildersspullen, Jan en Allemans afgedankte potten en pannen plus een gekregen ratjetoe aan zinvolle huishoudelijke goederen. De oeroude lompe TVbak van a.s schoonouders, een verzameling planken van diverse komaf in uiteenlopende maten en de, van een vriendin, geleende witte opklaptafel. Mijn vader monteert hem aan de muur. Bij de oude balpootstoelen uit mijn jeugd is hij vlag op modderschuit. Geen punt, een nieuwe stijl is geboren. Moeder helpt uitpakken. De grote leren leefkuil, ik kocht hem al toen ik nog op kamers was, valt bijna burgerlijk uit de toon in het artistieke beeld. Het chocoladebruine reepjesleer steekt perfect af tegen de superlange draden van het crème kleed. Op de kale vloer maakt het ensemble mooie sier en opa's antracietgrijze legerkist past als salontafel uitgekiend en stijlvol bij het muisgrijze beton. De eerste maaltijd smaakt ons prima aan mijn kunstzinnige eethoek.
In de eerste week van het nieuwe jaar vlieg ik met 'de gifgroene das' naar Londen om kennis te maken met de fotograaf en zijn crew. Wat een afgang, de pokdalige 'cock' spreekt amper Engels. Daarna verklaart hij dat ik het verder alleen red. Paniek! Ik voel me een in het diepe gegooide drenkeling. Drie keer per maand moet ik vier dagen naar Londen om foto-shots voor nachtgoed te begeleiden. Ook over het fotowerk voor de kinderpagina's heb ik de supervisie bij een gespecialiseerde studio in Amsterdam. De eerlijkheid gebiedt te zeggen: Spekje voor muisjes bekje. Alle nieuwe belevingen gaan erin als koek. Het is leuk werk hoewel spannend en ik leer iedere dag. Het valt allemaal reuze mee en vaak denk ik: Wie krijgt op zijn 22e zo goed betaald voor een leerschool?
Op de werkvloer proberen de collegae me inderdaad uit. Meestal is het onderwerp van de te grove grapjes het domme vrouwvolk wat ik pareer met evenredig grove humor. Onaangedaan bewerkstelligen Hans, de werktekenaar en ik een smeuïge gelijkwaardigheid. We hebben veel lol, vooral om mijn beginnersfouten en de vele niet gelukte rommelige kadertjes want met trekpennen had ik altijd al ruzie. Ze doen meestal niet wat ik wil. Na een paar weken zijn hij en ik een prima functionerend team.
Op een dag bekent hij er tegenop te hebben gezien om het met mij, de nummer drie, te proberen.
"Ik heb van te voren aangekondigd dat ik ander werk zoek als het me niet bevalt."
Ik schrik, gaat hij me nu zeggen dat ik het verkeerd heb aangepakt?
"Ach nee, gekkerd. Die andere twee lieten mij dondersgoed voelen dat ik máár werktekenaar ben en zelf presteerden ze niets. Jij hebt het ontwerpen in je vingers, kunt met recht boven me staan, maar jij behandelt mij als gelijke. Met ons komt het wel goed." Ik groei een halve meter van zijn compliment.
Daarna is voor de rest van de lolbroeken de gein er ook af. Mijn gevatte reacties op hun grove aanpak zal daar debet aan zijn, maar ik blijf verwonderd dat Dirk en de grote 'zelfbinder' tevreden zijn over de afgeleverde ontwerpen. Wat zo makkelijk gaat kan toch niet goed zijn? Geaccepteerd als één van de jongens leer ik in korte tijd de benodigde kneepjes van het vak waar men zich op de Kunstacademie niet mee bezig hield.
De flat biedt op de zesde verdieping een prachtig uitzicht over de stad en ik voel me er boven verwachting op mijn gemak. Eenzaamheid waarop ik rekende blijft uit. Ben ik dan géén mens die zich enkel in een groep gelukkig voelt? Vanwege hoogtevrees stiefel ik wel heel dicht langs de muur over de galerij. Het ruime balkon, dat op het zuiden ligt, benoem ik voorlopig als overbodig leefgebied. Het is winter, straks zal ik misschien durven oefenen om er gebruik van te maken. Het kale beton bevalt me ook wel. In het kleinste kamertje ligt de dunne matras van thuis op de grond naast de tekentafel en vaak, diep in mijn hart, vertrouw ik het niet, al die voorspoed. Wanneer zullen de klappen vallen? Ik ben een te grote geluksvogel en maak nog regelmatig een dankbaar dansje door de lege kamers. Van ieder salaris schaf ik iets nieuws voor 'mijn huishouding' aan, genietend als een kind van de 'onverdiende' rijkdom.
feedback van andere lezers- bessy
Beeldend verhaal dit en herkenbaar..vaak hebben we onze kinderen verhuist, geen vrachtwagen alles in een oude volvostationcar en met blote handen trappen op en weer af kolossen van afgedankte buro's en uitgeleefde banken ik zie het voor me....een keer ging zelfs een oude wasmachine die zomaar de trap af donderde, daarna deed ie het ook nog, alleen de trommel los uit de ophanging... zo gemaakt weer. Dat was degelijk spul...
kus
Dora: Ja, het kan geen kwaad op sinaasappelkistjes beginnen. Daar leert een mens de waarde van de dingen door waarderen, vind ik. Dank je weer Bessy... - Hoeselaar
Men kan ook met weinig tevreden zijn en zich toch goed voelen,
waarom kan ik nu niet zo schrijven zoals jij dat doet, ze heel natuurlijk en zonder complexen
Willy
Dora: Ach Gossie lieve Willy, wat een enorm lief en eerlijk compliment, dank je.
Waarom? Misschien ben ik de schaamte als kind al voorbij gegaan? Omdat we toen de verantwoording niet droegen? Zelfspot is óók een onontbeerlijk fenomeen...vind ik, het relativeert alles zo lekker.
Ik heb door dik en dun gevoel van eigenwaarde kunnen bewaren, dat telt vast ook wat mee? - Mistaker
Graag gelezen Door.
G
Dora: Ach ja jeugdsentiment, zonder resentiment. Dank je coor je support.... - julien_maleur
heeft me ook geboeid. Jouw verhaal speelt blijkbaar in een wereld die ik niet ken, de wereld van de mode.
groetjes
Julien
Dora: In de wereld van de reclame 'deed' ik (ooit in de middeleeuwen) een deel van de catalogusproductie. Inderdaad géén witgoed of meubelen, maar in wezen komt er als ontwerper hetzelfde bij kijken. Dank je. - ivo
het is mooi gevat en knap geschreven
Dora: Dank je wel, het is leuk om positieve dingen te onthouden
als je jong bent doe je alles zo héél erg voor het eerst - Runner
Mooi!
Dora: Dank je, morgen zijn Liedwien en de gek weer van de partij, - Wee
'en vaak, diep in mijn hart, vertrouw ik het niet, al die voorspoed.
Wanneer zullen de klappen vallen?'
Dit herken ik zó.
Ik hoop dat je wel genoten hebt van die tijd.
x
Dora: Ja, het was echt heerlijk, ontplooien, froeien maar later weet je pas
echt hoe bijzonder het was om zoveel succes te hebben
dat je nog niet herkent... ik weet niet of dat ooit nog went?
|
