Volg ons op facebook
|
< terug
Onbeschrijflijke mistroostigheid
"Mijn ouders zeuren iedere week dat ze mijn meisje willen leren kennen," zei Hans weken geleden. Ze stelde het uit, ze kenden elkaar nog niet goed genoeg, zei ze.
Zoals hij vaker doet vraagt hij zijn ouders de auto te leen, maar nu ze samen naar het eindbal willen, zitten er ineens voorwaarden aan. Annelies geeft mee en ze staan al bij hen voor de deur als Hans zeer nadrukkelijk verbiedt naar de foto op het kastje te informeren. Niet op haar gemak overrompelt het haar.
"Is Paul verboden? Moet ik wachten tot zij erover beginnen?"
"Laat het nou maar rusten, voor de zekerheid," raadt hij aan, maar zij staat als een flapuit bekend en op slag wordt ze nog zenuwachtiger. In gedragscodes is ze goed opgevoed: Visite laat het initiatief aan de gastvrouw en -heer en heeft niet het hoogste woord.
Halsbrekende toeren haalt ze uit op de smalle trap en ze struikelt bijna over de nieuwe lange baljapon. Kruipdoor-sluipdoor manoeuvreren ze op de onverlichte overloop en ze giechelt om de benarde situatie. Abrupt drukt Hans haar naar binnen en ze valt net niet over de drempel.
Ik sla nu al een modderfiguur in mijn feestkleding, denkt ze en bloost tot in haar nek.
De piepkleine woonkamer is meteen overvol en stuntelend stelt ze zich voor. Zijn moeder doet overvriendelijk haar best om Annelies op haar gemak te stellen. De vader wijst nors naar de fauteuil naast het raam en mama verdwijnt. Om koffie te halen, zegt ze. Terwijl de heer des huizes haar afstandelijk bekijkt hoort Annelies hoe ze de trap afrommelt.
"Oh, de keuken is niet boven?" glimlacht ze onzeker, om maar iets te zeggen. Antwoord blijft uit. Wel blijven de ogen van de gastheer te lang aan haar borsten hangen en vorsend kijkt hij naar haar kruis. Het schokt haar. U heeft niet het recht op mijn privéwelvingen, denkt ze. Ineens lijkt het oudrose van de exclusieve jurk totaal verkeerd gekozen. De japon past perfect want haar moeder is een uitmuntende coupeuse. Is het een vleeskleurige verleiding? Automatisch trekt ze de rok glad en bijt op haar lip. Opgelaten voelt zij zich en niemand strooit met behulpzame oppervlakkigheden. Desnoods over het weer. Of hoe ze elkaar leerden kennen. Met een hinderlijke blos kijkt ze weg en raakt gebiologeerd door de wazige zwart-wit foto op het kastje. Dwars doorheen de onscherpe korrels lacht de vrolijke Paul haar ondeugend toe.
De sfeer blijft beladen tot zijn moeder terugkomt met een volgestapeld dienblad.
"De keuken is ver weg," verontschuldigt ze zich onderdanig fluisterend en Lieske heeft het met haar te doen. De gastvrouw probeert een likje gezelligheid doorheen de geblokkeerde stilte te roeren, maar haar man kijkt stroef naar haar, alsof ze moet zwijgen. Meteen na de koffie steekt hij van wal
"Zeg eens meisje, wat zijn eigenlijk jouw plannen?" Het klinkt dwingend en kortaf.
Ze vertelt over haar studie maar de gastheer blijft strak staren onder dikke gefronste wenkbrauwen.
Wat valt verkeerd? Zij? Dat ze aan de Kunstacademie studeert? Midden in een zin over portrettekenen onderbreekt hij haar en start stoïcijns een verhoor.
Welk vak heeft pa? Waar en hoelang al? Wat doet haar ma? Waar doet ze dat? Waarom? Van de weeromstuit tegendraads vraagt ze zich af of hij tevens hun inkomen wil weten en ze kijkt naar Hans, die zich net zo ergert als zij. Hij zegt boos dat hij op moet houden, maar paps laat zich niet storen.
"Heeft die broer van jou soms óók gestudeerd." klink het neerbuigend en zij schrikt van zijn intonatie. Ze vertelt aarzelend wat Broer bezig houdt maar niets schijnt te voldoen. Hij blijft onwillig, ontoegankelijk. Zijn hooghartigheid stuit Annelies tegen de borst waar hij voortdurend naar blijft loeren. Vervangende schaamte overvalt haar want de moeder ziet het ook. Zo triest, hoe de vrouw bloost. Is ze bang voor haar man, vraagt Annelies zich plotseling af.
Inmiddels praat pa enkel over 'Zijn Supermarkt' en ze knikt regelmatig beleefd. Ondertussen speelt de grijze beeltenis kwajongensachtig spelletjes met haar. Het is alsof hij constant aandacht vraagt, haar knipogend plaagt. Dood spookt en stookt, denkt ze. Pauls nagedachtenis schreeuwt om opening van zaken.
Zij runnen de 'enige echte supermarkt in zuid', heette het. Op Annelies komt de entourage, waarin de bewoners doen alsof hun jongste zoon nooit bestond, vooral kil versteend en verlopen over.
Het kamertje staat bomvol met de twee te plompe ouderwetse fauteuils, waarvan de kale armleuningen een verkommerde taal spreken. Vanwege de beide oude keukenstoelen kan er geen luis met de poot meer tussen. Het niervormige formica salontafeltje op de drie elegante pootjes kan amper alle kopjes herbergen.
Niemand weet de kille stiltes op te vullen terwijl zijn vader nog steeds probeert haar met zijn ogen uit de feestkleding te pellen. Annelies krijgt een vieze smaak in haar mond en zou het liefst gillend weg willen vluchten. De situatie blijft te verstikkend en binnen een half uur nemen ze stijfjes afscheid.
Onwillekeurig rilt ze van zijn handen met de dikke afgestompte vingers. Ze heeft het met de gevoelige Hans te doen, die hier iedere dag zijn weg in moet vinden. Wat een onbeschrijflijke mistroostigheid.
feedback van andere lezers- Wee
Vanochtend had ik je eerdere versie gelezen, en ik vond die geweldig.
De onzekerheid van Annelies had je zo goed en zó herkenbaar(schoonouders, hm ...) beschreven.
Dit is ook goed, zeker weten, maar zoveel minder intens.
(Wie ben ik om commentaar te geven, terwijl ik zelf (nog) geen verhalen plaats,
denk ik meteen, maar ik bedoel het niet als kritiek, wil je alleen zeggen hoe
het bij mij over/binnen komt.)
Dora: Heel fijn Wee, jouw feedback. In de roman is hij zoals vanmorgen gebleven, maar ik kon hun feed ook wel volgen...voor op de site is deze versie wellicht iets geschikter. Heeeeel erg bedankt. Ik voel me vereerd. - bessy
ik lees het nu voor het eerst, weet dus niet hoe het was. Dit verhaal laat duidelijk de positie zien van de vader in het gezin. Hij vind zich het opperhoofd en denkt dat hij alles kan zeggen.
Iedereen danst naar zijn pijpen, hij heeft het gemaakt denkt hij. Lieske kennende zal zij dit voorbeeld niet volgen...
Dora: Bessy, jij kent haar persoonlijk en dus je weet wat er in het verschiet ligt. Hah. Ook jouw feedback vind ik in deze zeer waardevol. - Hoeselaar
Dit staat vol met beelden die op zichzelf heel sterk aanwezig zijn maar in het geheel onsamenhangend over komen, jammer want je bent sterk in moeilijke situaties te beschrijven.
Willy
Dora: Je had gelijk Willy. En Ivo ook.
Ik heb het aangepast, Dank jullie voor je eerlijkheid.
Volgens mij loopt ie nu beter.
(Het verhaal van gisteren en vandaag loopt in de roman in flitsen door elkaar... Op de site zou dat m.i. te onsamenhangend worden vanwege de lengte) - ivo
het is net of het verhaal is uit een hele roman geknipt waarbij de figuren wel een persoon hebben, maar in de fractie van dit verhaal komen ze niet uit ... het blijft een beetje tekst met een fractie van gevoel, de mistroostheid, kan ik wel lezen, doch niet heel veel voelen
een uitstekend, jawel, want zo schrijven is mi ook al een kunst op zich, maar om dit op zo'n kort stukje te beschrijven zal je mss nog dieper moeten drukken met je pen ...
Dora: Klopt Ivo, je hebt al meer van hen gelezen (niet in chronologische volgorde...) In de roman, krijg je meer grip op hen,
Dank voor je uitgebreide feed.
|
