Volg ons op facebook
|
< terug
Prikkelend champagne-ontbijtje (1)
Hans is nooit zo uitbundig, maar hij verheugt zich bij voorbaat vanwege het plannetje dat ze hebben bedacht. Zorgeloos genieten. Zoals verwacht zorgt 'Hun Weekend' voor veel en vooral uiteenlopende, leerzame commotie maar ze hebben een punt gemaakt.
Lieskes pa glimt glittertjes die door zijn ogen dansen omdat hij haar respecteert. Om zijn lippen trilt stil begrip in het krulletje dat bijna onzichtbaar om zijn linker mondhoek speelt. Ma is beslist niet blij. Dochter was ongehoorzaam en eigengereidheid verdient haar kwade reactie. Ooit moet de kogel door de kerk en samen staan we sterk, denkt Lieske. Hun escapade was fout omdat niemand wist waar ze uithingen en pa valt ma bij: "Jullie mogen uiteraard je eigen leven maken, maar beloof in ieder geval dat je ons de volgende keer laat weten waar jullie uithangen," waarna ze hun aparte ringen bewonderen en er een borreltje op nemen. Ik kom er genadig vanaf, vindt Lies.
Na drie jaar kent ze Hans zijn ouders. Zijn pa zal door deze actie showen wie hij is, vermoedt ze en ze maakt zich sterk: kom op als je durft, Hollebolle Gijs, deze vrouw lust jou rauw. Dwepend met de dominee en zich verschuilend achter Bijbelteksten ventileert hij te pas en te onpas zijn star dwingende wetgeving. Van inlevingsvermogen heeft hij nog nooit gehoord. "Kennelijk staat dat niet in zijn Bijbel," spot Annelies wel eens. Het meest steekt het dat hij geen enkel respect voor vrouwen toont. Ook niet voor de zijne. Pa weet dat hij geen vat heeft op Annelies, maar kan het niet laten met onderhuidse sneren haar te kleineren. Ze lijkt te veel op de overleden Paul en hij vecht met de dood.
Ze komen uitgelaten binnen. Ieder weldenkend mens kan zien dat ze gelukkig zijn en het naar de zin hebben. Paps zit als een grijs betonblok onwil uit te stralen en wacht op de kans uit zijn vel te barsten. Zodra het woord verloving valt springt hij woedend uit de stoel en stoot zich lelijk aan de punt van hun nieuwe glazen salontafel. Hij wil niet gillen van de pijn. Niets zal zijn tirannie verstoren, de tranen springen in zijn ogen. In het midden van de kamer windt hij zich hevig op, stampvoetend.
"Nee, jullie mogen je zegje niet doen, laat staan dat ik me voor die ringen interesseer," gilt hij.
"Jullie hebben ons de kans ontnomen onze oudste zoon een groots feest aan te bieden." Hj wendt zich, vreemd genoeg, alleen tot Annelies. Meteen denkt ze dat de schobbejak HAAR dus niets aan had willen bieden. Ze onderdrukt een glimlach om zijn voorspelbaarheid en ziet een donkerrode pad die zich opgeblazen belangrijk tracht te maken. Jouw laatst levende zoon mag niet gelukkig zijn met mij, denkt ze. De spotlichtjes in haar ogen neemt hij haar niet in dank af en Hans heeft zijn eigen methode om het gezwets langs zijn rug af te laten glijden. Hij laat het aan zijn meisje over om met paps te bakkeleien. Ze is goed opgevoed en ze laat de opgefokte man uitpreken. Hij schildert hen af als slecht, brutaal en onchristelijk, onbeschaafd vrijgevochten. Niemand windt zich op. Zodra hij klaar is met zijn uitvoerige betoog vraagt ze rustig:
"Denkt u niet dat het tijd wordt om ons los te laten?" Ze ziet dat hij haar wel kan slaan.
Bijbelvretende regelneef stelt haar mening niet op prijs, zeggen zijn dwingende ogen. Dergelijke dwang heeft ze leren negeren en hij krijgt haar niet bang. Hans kijkt onaangedaan naar de kokhalzende haan, die zich venijnig heeft bezeerd, wat hij tracht te verbloemen. Bloed bevlekt zijn Terlenka broek. Het kruipt zichtbaar waar het niet mag gaan. De salontafel heeft hem tegen zijn schenen getrapt denkt Annelies en ze weet: als Paul meekijkt zal hij zijn hoofd schudden om de dwingelandij van zijn vaders niet erkende angsten en het onvermogen zijn emoties te doorzien. Geen enkele beweging komt er in 'Aafkes eental' dat na zijn zoons dood is vast gelopen in lege Bijbelkreten achter dikke muren van interessante maar ontoegankelijke kerkse regels. Pfff, mijn aanstaande schoonpa is een bom aangebrande gebakken lucht, achter gebrandschilderde ramen, denkt ze met een zucht.
"Jullie hebben ons hiermee erg op ons hart getrapt," huilt schoonma Aafke en verbaasd kijken ze haar aan. Wat hebben ze gedaan anders dan gelukkig zijn, zoals ze hen zo vaak op het hart heeft gedrukt?
"Wij dachten dat je ons vertrouwde, maar door zo stiekem, zonder enig overleg, je eigen weg te gaan... het heeft ons heel erg zeer gedaan," snottert ze en het jonge stel begrijpt er niets meer van.
Vertrouwen? Moet zoiets niet vanuit jezelf en vooral van twee kanten komen, vraagt Lieske zich af.
"We hebben jullie auto gevraagd en er keurig bij gezegd dat we een privégeheimpje hadden, dat jullie je niet ongerust hoefden maken, toch? Als we het hadden verteld was de verrassing eraf geweest." herinnert Lieske haar. Paps wil vinnig haar geheugen als een leugen logenstraffen terwijl zijn vrouw knikt.
Daar staat hij, naakt... in zijn hemd... voor paal... en hij stampt naar boven om een pleistertje te plakken.
Aafke vindt het te eng worden en nog snikkend loopt ze weg. Haar lege nest begrijpt Lieske wel en toch neemt niemand haar, ook niet met tranen, het luxueuze champagneontbijt af.
Haar zoon koos hiervoor en voorlopig moeten ze dat beiden leren accepteren.
feedback van andere lezers- bessy
een prachtig weekend neemt niemand je af...
het is ondertussen wel een hele poos geleden en de tijden waren anders, stiekem verloven sjonge ,jonge dat was wel héééél erg,
dit komt er in het verhaal duidelijk uit.
.....het is vooral de herrinnering die het bijzonder maakt
Dora: Ja mooie herinneringen houden de boel in evenwicht, je weet maar nooit voor wie dingen herkenbaar zijn... Verloven, wie weet nog wat dat vroeger betekende? Dank je - julien_maleur
interessant en heel herkenbare toestanden. Gebrek aan respect voor de vrouw; mensen met wie men omgaat in het geniep beschimpen en kleineren. Wat je beschrijft ligt nog altijd erg dicht bij de realiteit.
groetjes
Julien
Dora: UIt het leven gegrepen en al is het van jaren her, dan nog kunnen deze dingen een mens bedrukken. Dank je wel - ivo
"wat een toestanden" zou mijn tante zeggen ...
het is me wat ...
Dora: Dat ouder-kind gebeuren waar doorheen de dood ook nog zijn plaats op eist... De dood van een kind lijkt me de ergste amputatie... zwaar werk om dan het leven nog te genieten. - warket
U schrijft en ik lees.
Dora: Het blijft noo even door bubbelen, dank je
( U/je mag ook je zeggen, of hoe moet dat tussen Belgen en Nederlanders") - GoNo2
vertouwde?
Dora: Inderdaad, een erretje gemist. Dank je. - Mistaker
(Schoon)familie, het is me wat... Nou ja, ik heb maar 1 familielid (mijn moeder) en mijn vriends familie bestaat eveneens uit 1 persoon (zijn dochter).
Echt waar, ik ken niemand met min of meer 'normale' familiebanden.
Heel graag gelezen weer.
G
Dora: Dak je, ja femilie, je word er niet altijd wijzer van, vrienden kies je, dank je - Wee
Dat accepteren hè ...
x
Dora: Die ouwe heeft mij nooit gemogen, want ik prikte alle truukjes door. De appel viel niet zo ver van de boom, in deze, Dank je voor het lezen
|
