Volg ons op facebook
|
< terug
Wapperende lege vaantjes
In bloederige lappen vlees hangt weten om me heen terwijl ik denk: een wild dier doodt om te overleven, niet om het plezier van wraak. Het verscheurt zijn prooi niet als minderwaardig middel om macht te etaleren of om verlangen naar liefde belachelijk te maken. Dieren trappen nooit na als ze al gewonnen hebben.
Stilte. Windstille geruisloosheid zoals midden in het centrum van de orkaan.
Ruimte en tijd staat uit. Oergenot, in een inktzwarte dimensie verdwenen. Zonder één ster.
Nog oerdere eenzamerstheid -ik wist niet dat dit bestond- neemt verlammend bezit van mij. Stokstijf lig ik op mijn rug en apathisch starend naar het plafond wacht ik. Waarop nog? De ijskoude Russische baker?
Een mummy ben ik, ingepakt in windsels droge droeve nietsontziende duisternis. Afgeschaafd. Braaf. Leeg.
Ik hoop enkel op de verlossing, genade, vergeving voor onvermoede fouten. Mijn Lievegod is doof.
Een vriendin sluipt binnen en gaat voorzichtig, om niets te verstoren, op de rand van het bed zitten. Ik heb helaas nu niets te zeggen, geen geruststellende boodschap aan haar. Ze vertrekt stil, zoals ze ondoorzichtelijk voorgekookt en ingehuurd voor het karretje werd gespannen.
Om wie bij te staan? Hem? Mij? Ons allebei of zichzelf?
Eendimensionaal ligt een koude platte steen in de ontplofte krater van mijn hart. Om kokende lava van bedrog en pijn te stoppen. Die kiezel moet beletten dat al het goede vernietigend in de fik vliegt. Donkerbruine watten van prikkende steenwol verkalken mijn aderen. Het serpent in mijn buik, dat zo zinloos en voor niets, ooit in een ander leven, om mamma riep, houdt zich koest. De onschuldige slang is hiervoor te bang. Er komt geen snotterende traan. Niet één. Mijn lijf gaat niet onbeheerst te keer, zoals destijds, toen mijn wereld ook verging. Ik plas niet eens in mijn broek omdat het opgesloten zijn te lang heeft geduurd. Klaasvaak is dood. Niets troostends daalt van het plafond en in mijn hoofd warrelen fossiele plakjes perkament. Loze gedachten.
Duizend en één verschoten pagina's wapperen uit het sprookjesboek en verkleven zich aan schuin gespannen koorden. Zoals op heilige plaatsen in Nepal. Ze zijn beschreven met honderden onmetelijk verstandigheden. Het absolute weten is in miniatuurlettertjes op vochtige vodjes vloeipapier gekriebeld. Met onzichtbare inkt. Volkomen ongrijpbaar en toch ook niet. Ik heb me niet vergist, helaas.
Ik ben niet de gek tot wie men mij heeft gebombardeerd. Om de tuin geleid ben ik met halve waarheden van onvoorstelbaar minne desintegriteit. Hoogverraad rent op harde hoge gepikeerde struisvogelpoten weg uit Sesamstraat. Met ontelbaar veel ongelovige kluitjes heb ik mij in het riet laten sturen! Mijn eeuwig positieve instelling en heilige geloof in klinkende beloftes heeft me parten gespeeld. Ingehaald ben ik door de stank van ondergronds verzet en de rotte eieren lucht van wantrouwen. Na de aanval van binnenuit ben ik verslagen stil. Niets is er nog te zeggen. Alles is vergankelijk. Ruw uitgegumd bestaat de zachte tere tekening van oprechte eerlijkheid niet meer.
Afstandelijkheid met een gouden randje. Het schittert als zijkantjes van vliesdunne pagina's in kindermessaaltjes. In het donker verga ik en voel me net zo in de steek gelaten als toen ik drie was. Ik weet niet waarom. Eerst word ik een afgeschilde aardappel, die oud en asgrauw verdroogt. Dan los ik op en vergas tot het bergje grijze as dat overbleef toen mijn moeder weigerde mij te troosten. Ineens weet ik het: Die deur klemde niet! Ze heeft hem expres op slot gedraaid om ongestoord weg te kunnen gaan! Zelf vind ik deze associatie, juist op dit moment, spookachtig vreemd, maar de moeite van het onderzoeken waard. Het lijkt een rotsvaste link in onzichtbare ketenen met wat me nu verbeurd heeft verklaard.
feedback van andere lezers- warket
Elke zin die hier gebeiteld staat ga ik nog heel lang herlezen. Dankje.
Dora: Oef oh jeh, dank je wel... - bessy
ik lees terwijl de film draait
door en verder terug tot toen....
flitsen uit een bewogen leven
mooi geschreven
bessy
Dora: Dank je Bessy, ja wapperend vaantjes dwars doorheen - Mistaker
Een Engels ontbijt, da's pas zware kost.
Groet,
Greta
Dora: Goede Feed MisT
met een kopje thee zonder melk en ge akken .onen .aast het .rood... oef de b doet het niet, even de .atterije vervangen, denk ik...da.k je
PS de n .lijft ook wel een ha.gen - ivo
wat een sublimatie van wat niet verwerkte pijn kan zijn .... pfff
Dora: Oef, mooi compliment
Ik geloof dat pijn zo wel verwerkt kan worden - GoNo2
Zware kost hé?
Dora: Och, ik dans ermee door de ladzijden van het leven hé?
Dank je wel, ik neem dan wel een verrekijker mee, Goed? - Wee
Hoogverraad (al deden zij het uit liefde en bescherming), hét beladen woord, ook voor mij.
Heftig stuk, Dora, het raakt me meer dan diep.
(Over je re op mijn feed bij giftige zelfbinder 3, ik schreef dat ik juist hérken, dat
wantrouwen bij voorspoed. Of begrijp ik jou nu niet?)
Dora: We herkennen elkaar inderdaad. Dank je als steeds
|
