|
< terug
paillettendag
Die middag pak ik de veertig jaar oude omafiets, waar het tiendehandse rieten kindermandje, een donatie van een nicht, nog niet op is gemonteerd. De zon schijnt barmhartig zonder te branden. Begeleid door een zacht windje fiets ik neuriënd naar het centrum van de stad. Het is alsof ik met iedere meter die onder me wegglijdt oud zeer achter me laat. Alleen het glasheldere genot van nu telt.
In geen enkel blad vind ik wat ik zoek. Daarom schets ik op een schrijfblokvelletje mijn wensen.
"Ik zou het niet doen als ik u, eh jou was. Oh nee. Weet u het echt wel zeker? Hoelang heeft u er wel niet over gedaan om het zo lang te krijgen?"
"Méér dan lang genoeg en het groeit immers vanzelf weer aan?"
"Ja, maar, als het er eenmaal af is… Zullen we niet halverwege eerst kijken of u, eh jij, er geen spijt van krijgt? Het hangt nu tot op de bill, excuseer, tot ver over uw taille."
"Nee, vandaag vier ik iets éénmaligs. Zoiets bijzonders vraagt om hele maatregelen. Het moet ineens."
Het opgeschoten kapstertje begint er pas na doortastend zeuren mijnerzijds aan nadat ik haar beloof er later niet over te klagen. Zuchtend zet ze de schaar in de veertig centimeter lange vlecht.
Met iedere knerp snijdt ze verdriet van mijn hoofd, al weet ze daar niets van.
Na tien minuten kijkt een aantrekkelijke meid me in de spiegel aan.
Zeer kort is het aan één kant. De a-symetrische lange lok aan de voorkant geeft iets frivools dat goed contrasteert met de blonde stekels. Dit is het frisse uiterlijk dat bij mijn persoonlijkheid past.
Het voelt alsof ik het haar al jaren zo draag. Ik bén die ondeugende rattenkop.
Mijn opgewekte stemming danst vanzelf met me mee door de deur naar buiten.
Ik zou kunnen huppelen, maar doe het nog net niet. Veerkrachtig stappend door de winkelstraat reageert de omgeving glimlachend op mij. Kijk, denk ik, ik straal het uit en voor de blije blik in mijn ogen hoef ik geen enkele moeite te doen.
Nog geen dertig meter van de kapsalon roept het.
"Dora, hallo, ik hang hier speciaal voor jou, koop me. Bedenk je niet, kom gauw," en zonder één kritisch nootje te kraken pas ik die opvallende vuurrode ribfluwelen broek. Hij zit als gegoten en ik wil de herboren mij belonen. Twee nieuwe benen lopen licht in het felle zachte corduroy met de grappige bretels. Ik zie er nu al mijn vaders oversized overhemd onder. Dat met de geel en oranje ruiten. Bij voorbaat lach ik omdat ik weet hoe ik het paaiend bij hem confisqueren zal in het intieme trouwtrekspel dat we vaker spelen. Meestal win ik met een "vooruit dan maar!"
Gierend zal ik paps daarna bedanken door een paar klapzoenen op zijn wang te frummelen.
Vandaag vier ik het glorieuze afscheid van donkere dagen. Dit is mijn glitterende paillettendag.
Morgen zal ik… en overmorgen. En daarna... eenvoudig het binnengeluk herhalen
feedback van andere lezers- ivo
een ondeugende rattenkop, ik zal het onthouden, je schrijft weer zo krachtig ... knap hoor
Dora: Ja, ineen keer de hele langdradigheid van ellende achter je laten vraagt ook om de uiterlijke erkenning - warket
Gewoon prachtig. Wat hou ik er van dit te lezen!
Dora: Dank je wel... - julien_maleur
Dank zij jouw vlot geschreven stuk heb ik geleerd dat paillettendag te maken heeft met veranderen van look, nieuwe kapsels en nieuwe outfil en eigenlijk een beetje nieuw beginnen.
vgr
Julien
Dora: Bril had rokjesdag. Dora zegt het met pailletten - Mistaker
Heerlijk verhaal!
Groet,
Greta
Dora: Dank je wel, ja. zulke dagen zijn om nooit te vergeten... - Wee
Fijn lezen!
Dora: Dank je wel Wee... fijn om te horen. - Danvoieanne
Wat een leuk verhaal...
Dora: Zulke dagen moet men op handen dragen, immers, dank je... - Hoeselaar
Eindelijk ook eens een kijkje door de kapperspiegen gedaan en zie een blonde frisse meid die om haar geluk tevieren de de clouwn gaat uithangen.
Heel mooi en.. heel anders als anders, leuk lief
Willy
Dora: Clowns??? Gewoon herboren na ellende en dan genieten, dank je wel
|
