naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Speelbal 22

door Hoeselaar

De begroeting was hartelijk maar niet zo zoals dat normaal in een moeder en kind verhouding zou moeten plaats vinden. De jaren dat Bertje zijn moeder maar bij tussenposen zag hadden de betrekkingen wel degelijk verkoeld. De blijheid naar deze ene dag toe en de daardoor steeds toenemende euforie stapelde zich eigenlijk op tot een feestelijk gebeuren dat zijn ontlading op deze dag tot ontlading moest komen. De dag was perfect het weer ook maar er was iets dat wrong maar dat geen van allen wilde toegeven. Moeder drukte haar zoon tegen zich aan en ook Leo die zij haar man noemde deed vergeefse pogingen om moeder en zoon het gevoel van een hecht gezin voor te geven. Bertje zou later op zijn gedachten terugkomen want het bleek een zeer goed en brave man te zijn waar hij sommige dingen van overnam. Half elf in de ochtend in een zeer katholieke stad waar de rust noch letterlijk werd genomen, kon men geen enkele zaak vinden die haar deuren al geopend had om mensen die iets te vieren hadden de gelegenheid te geven dit ook te kunnen doen. Omdat winkels pas in de namiddag hun deuren zouden openstellen kon Bertje het vergeten om in het nieuw gestoken te worden. Het enige wat voor hem overbleef was gedwee door de stad naar de nieuwe woonst te lopen. Dit was dan ook de reden waarom hij eerder het klooster mocht verlaten, die nieuwe woonst. Zijn voogd had erop gestaan dat zo lang deze familie geen fatsoenlijk dak boven het hoofd had de jongen ook niet naar de ouders terug mocht keren.
Moeder vertelde hoezeer zij zich op zijn thuiskomst verheugde, en dat ze van allerlei zaken waarvan zij dacht dat haar zoon deze zou appreciëren in huis had gehaald. Ook dat er een gezinsuitbreiding was gekomen in de vorm van een jonge hond. Ze doorkruisten de stad en het was alsof alle mensen naar hun keken, maar Bertje wist ook dat dit onmogelijk zo kon zijn.
Zijn wereld was tot nu toe heel stil en geordend verlopen, dus van drukte zoals hij die op deze maandagochtend meende waar te nemen, was er in het klooster geen sprake. Moeder had vergeten dat haar zoon intussen al een heel stuk gegroeid was. Niet alleen in de lengte, maar ook fysiek was Bertje volwassenen geworden, waardoor hij dus niet meer zo dat leidende handje van zijn moeder nodig had. Hoe zij dat ervoer kon hij niet beoordelen maar voor hem was het een zonneklaar gegeven, hij hoefde niet hand in hand met haar over straat te lopen.
Bij de brug aangekomen riep Bertje terwijl hij naar rechts wees "kijk mama daar hebben wij nog gewoond weet je dat nog". Ja, dat wist ze maar al te goed,en het liefst zou ze daar niet meer aan herinnerd worden. Haar begeleider gromde enkele onverstaanbare woorden en tikte als begreep hij dit met zijn rechterwijsvinger tegen zijn onafscheidelijke pet Bertje had al in geen jaren meer een rivier overgestoken daarom ook dat hij telkens weer over de zware stenen balustrade naar beneden keek, en de loop van de stroom tot aan de horizon volgde. "Nu zijn we er bijna, zei moeder, nog even en dan daar de hoek om, en dan in het midden van de straat daar wonen wij".

feedback van andere lezers

• Mistaker
  Hij maakt wat mee, Bertje...
  
  Groet,
  Greta
  Hoeselaar: Ook voor dit bezoekje wil ik je danken
  
  Willy
• Danvoieanne
  Ach, dat Bertje...
  Hoeselaar: Tja, zo was dat eens
  
  Willy
• julien_maleur
  mooi verwoorde emoties.
  gr Julien
  Hoeselaar: Blij dit te lezen
  
  Willy
• wereldwandelaar
  Vergeet soms punt en komma maar verder is het een leuk verhaaltje.
  Hoeselaar: Jijzelf hebt ook nog niet zoveel geschreven maar toch bedankt
• ivo
  het is inderdaad weerom knap om lezen
  Hoeselaar: Dank je voor het mooie compliment
  
  Willy
• Dora
  Weer pakkend om te lezen Willy
  
  een feestelijk gebeuren dat (zijn ontlading) op deze dag tot ontlading moest komen.
  Hoeselaar: Dora als ik jou niet had dan moest je uitgevonden worden, bedankt dat je me altijd even over dat streepje trekt waar ik tot dan staan ben gebleven.
  Ook nu weer weet je me een goed hint tegeven waarvoor ik je dan ook dank
  
  Willy