|
< terug
Zomaar een verhaal
Zomaar een verhaal
Het is een morgen zoals er velen zijn en waarvan je denkt, goh, wat zal ik vandaag eens doen. Een blik op het armbandhorloge zegt me dat het twintig over zeven en mijn vrouw dus nog in het dromenland verblijft. Wil schrijven maar weet nog niet wat het uiteindelijk zal worden. Fantasie is me niet vreemd. Ze is een bestendige begeleider die me altijd dan bijstaat als ik weer eens denk tegenover een barricade van vooroordelen te staan. Doordat ze altijd al een deel van mezelf was en ook zal blijven, doet ze me soms ook eens op het verkeerde been belanden. Van mezelf weet ik dat een beetje belezen ben en daaruit sommige ideeën puren kan. Maar ook weer niet zo sterk in de boekenwereld thuis ben, om me echt een erudiet te noemen. Hoogdravendheid is wel een euvel waarin ik me nogal eens vergaloppeer zonder het echt te willen, maar wat doe je als je altijd al aan de grond zat, dan moet je wel eens een keertje opspringen om jezelf kenbaar te maken.
Ik las eens over een familie waarvan de man een hoge functie beklede en dus gekend was in de hogere kringen van de stad. Bovendien waren ze vermogend dat hen in staat stelde alles wat ze aangenaam en mooi vonden hun eigen te mogen noemen. Hij zelf was niet het type dat de winkels in en uit liep en zich aan ieder hype vergaapte, nee! Daar had hij zijn eega voor een aantrekkelijke dame met veel vriendinnen die op hun beurt net zo als zij van onder aan de trap kwamen. De jongste spruit en de wat oudere zus waren intern geplaatst omdat dit ze niet in hun vrijheid stoorde, omdat ze beiden in het drukke leven leidden dit niet in het gedrang kwam. Maar om de zoveel tijd waren er schoolvakanties, en een zulke periode was nu juist aan de order. Om het voor de moeder gemakkelijker te maken, hadden ze een gouvernante aangeworven die telkens als de vakanties begonnen zich bij de kinderen voegde. Margarete, zoals zij zich liet noemen, was van Duitse afkomst en woonde iets buiten de stad, ze was dus een meisje van op het land. Toen men haar in dienst nam als tijdelijke kindermeid was de vrouw des huizes niet met haar uiterlijk tevreden. Haar man echter juist wel, hij gekscheerde dat er ook zoiets als cactussen met bloesems bestonden en even goed bij het interieur paste als bij de kinderen.
Mevrouw Duvaliers, Doris voor de ingewijden, is een niet onknappe Dame van en om en nabij de dertig, met een nog in wording zijnde aanzet tot een kaartkont, zoals Sjaak de vriend des huizes tegen Herman ooit in een vertrouwelijk en bij het genot van overvloedig alcohol gesprek vertelde. Hij had al eens bij haar ouders thuis kennis gemaakt met de moeder van Doris en daar gezien hoe de rondingen bij haar lagen. Gelukkig is Doris niet zo sterk met mond en lichaamstaal als dat haar moeder zich soms laat gelden.
Doris dus, is altijd weer blij als Margarete in het huis opdaagt om daar haar kroost bezig te houden. Haar ontbreekt het aan kracht en ook aan doorzettingsvermogen om haar wil door te drijven. Daarin is Margie zoals zij de jonge vrouw noemt beter. Aan de andere kant heeft Margarete een streepje voor bij haar echtgenoot en dat wringt wel eens ook al laat zij dat niet zo dadelijk zien. Als ze elkaar in de gang of in de woonkamer tegenkomen dat meent zij een trekje te zien in Margie's ogen waarbij haar man dan altijd een schuchtere lach weet te onderdrukken.
Margie is dus aangenomen om op de kinderen te passen, hen bezig te houden, met hen naar de speeltuin te gaan en nog zo allerlei zaken waarvoor zijzelf, dus Doris, geen tijd of geen zin heeft. Het kindermeisje is dit jaar al voor de derde keer hier aanwezig, en telkens al zij Margie ziet veranderd Doris als op het klappen van de zweep in een achterdochtige intrigante. Margarete heeft haar baas al meerdere malen daarop geattendeerd zonder dat daar ooit een verandering in gekomen is.
Van tijd tot tijd komt de Doris moederliefde bovendrijven en dan begint ze zo maar haar kleinste een jongen te knuffelen en te kussen dat men zou denken dat hier om een cursus liefkozingen gaat, naar haar dochtertje die dan beteuterd erbij staat kijkt ze dan niet om.
Als het meisje om aandacht vraagt en dit kenbaar maakt door een huilbui stoot ze Reinhilde opzij en gaat door met Jochen kussen. Margarete heeft dit onmogelijke gedrag aan Meneer Herman doorgegeven zonder dat er iets aan haar onduldbare moederliefde veranderde. Maar evengoed doet ze de volgende keer juist andersom en wordt de kleine de dupe van haar wispelturige gedrag. Tekens als Margarete haar op haar ongelofelijke gedrag wijst zet ze de nurse in het bijzijn van de kinderen tot spotfiguur.
"Kijk Hildsche, kindsche, dat is de boze heks die papa vangen wil, pas maar op of ze pakt jou ook nog eens" Het is de kleine Jochen die het voor de nurse opneemt,; "Margie is er altijd als jullie aan het ruzie maken zijn, dan komt ze bij me liggen samen met Hildsche en dan zingen we mooie liedjes".
2
feedback van andere lezers- ivo
herkenbaar geschreven, maar hierin geef je mss ietsje te veel gas in het verhaal, het mag iets uitgebreider en trager, het is net of je de trein moest halen toen je dit schreef ... of dringend naar de wc moest ...
Hoeselaar: Je hebt gelijk Ivo, ik had de handrem moeten gebruiken maar wist niet waar die zat
Willy - Danvoieanne
Graag gelezen, Willy....
Hoeselaar: Lief dat je tijd voor me vrijmaakte
Willy - GoNo2
Ik volg een klein beetje Ivo...
Hoeselaar: Zal in het vervolg daarop letten, bedankt dat je me las
Willy
|
