|
< terug
Voor de dikke dossiers
De hele weg had hij zitten mokken, op alles en iedereen en hij had Mia in gedachten de huid vol gescholden. Niet omdat ze iets verkeerd had gedaan, maar de laatste tijd was hij nou eenmaal kwaad, altijd opgefokt. Uit woedende irritatie had hij veel te hard gereden en hij was ruimschoots op tijd op school. Er was tijd genoeg om een kop koffie te drinken in de kantine. Als vanzelf werd zijn blik naar de kant van het toneel getrokken, net voor de grote ramen waarachter het park te zien was. Ze zat in een kolom van oplichtende kleuren die uit de hemel leek te komen en giechelde met een aantal dames. De meest opvallende verschijning in de grote zakelijk ingerichte ruimte betoverde hem meteen.
Hij greep zich aan de deurpost vast. Bijna liep men hem omver want hij hield een aantal medeleerlingen op die ook naar binnen wilden. Zijn vrije hand vloog naar zijn borst, hij hapte naar adem en in één seconde parelde zweet op zijn voorhoofd. Kreeg hij een hartverlamming? Viel hij flauw? Even werd het inderdaad zwart voor zijn ogen en in zijn hoofd spatte de hemel uiteen. Daar zat de vrouw waarover hij fantaseerde. In vol ornaat. Nadat hij van de schrik bekomen was zocht hij een tafeltje op bij het raam. Ze trok alle energie naar zich toe. Het was een wonder, een sprookje. Te mooi om waar te zijn zat ze in het middelpunt van feestelijke kleuren zelfverzekerd en bloedmooi zijn ideaal te verbeelden. Hij bloosde tot in zijn nek toen ze naar hem glimlachte. Zijn hart bleef razen en verliefdheid op het eerste gezicht- hij had er nooit in geloofd- was voor hem in die ene tel bewezen.
Nadat de zoemer klonk bleek ze, net als hij, in lokaal B2 te zijn ingedeeld.
Hij wist dat hij geen schijn van kans had en thuis zat de aanstellerige ellende waarvan hij een knoop in zijn keel kreeg. Nee, hij had geen recht op geluk, maar hij mocht er wel over fantaseren. Vrij was hij en die hele eerste les ging aan hem voorbij. Doortrokken van warmte fantaseerde hij zichzelf naast haar, drie stoelen voor hem. Het mooiste meisje van het land liep aan zijn hand en ze aanbad hem zo overtuigend dat iedereen bewonderend naar hem opkeek. In de pauze ging hij met een kennis vlak naast haar zitten en hoorde dat ze Roma heette. Ze zocht nog een stageplaats.
Zonder zich te bedenken stond hij op en stelde zich aan haar voor.
"Sorry dat ik het toevallig hoor, maar bij mij op het werk kampen we met zieken. Ik kan je tijdelijk bij ons indelen," klonk hij als de directeur himself en ze lachte hem lief toe.
Niemand zag zijn doorgestoken kaart, ook Roma niet.
Na maanden van stiekem doorgetrokken lusten, dacht hij dat God eindelijk het tij had gekeerd want men nam de stagiaire de volgende dag al aan. Vanaf dat moment had hij weer plezier in zijn werk.
feedback van andere lezers- GoNo2
En ze kon dansen als een zigeunerin?
Dora: Ja, soms is zo'n beeld al genoeg om te smelten... dank je. - ivo
tja, tja een mens kan vreemde capriolen meemaken in zijn leven hopelijk kan de mens ermee leven ..
Dora: En wat de denken van de omstanders? ... die zullen daar uiteraard, vroeg of laat, ook hun 'plezier' aan beleven, dank je ivo - Wee
Ik lees mij naarstig bij!
Dora: Dank je , het zijn wat losse stukkies... kriskras door elkaar... - Danvoieanne
Graag gelezen ...
Dora: Dank je anne.
|
