Volg ons op facebook
|
< terug
Afscheid doet niet altijd zeer
Het is een van de vele zonnige zaterdagmorgens van die zomer.
De verse koffie geurt gemoedelijk en leutert mee over mijn opgeruimde zin.
Schoonschip vandaag. Van moordzucht is geen sprake, want mijn wraak is zoveel zoeter: Ik verheug me op dit afscheid. Zijn deel van de bedombouw plus spiraal, incluis de helft van het linnengoed waar hij recht op heeft, heb ik gisterenavond al klaar gezet. Boven, op de overloop.
Hij rijdt, uitzonderlijk want precies op tijd, met een onbekende auto voor waarachter een uit de kluiten gewassen verkommerde aanhanger hobbelt. Zo te zien is het er één van een aannemer. Cementresten koeken door de hoeken en stukken baksteen huppelen vrolijk mee.
Met de negen maanden oude Moontje op de arm open ik de voordeur en begroet de lang verwachte gast. Voor de kleine meid heeft hij geen aandacht. Niemand weet op wie hij kwaad is, maar ik ben blij dat hij is verschenen. Van mijn goede humeur begrijpt hij niets. Het zij hem vergeven want ik beleef mijn eigen binnenpretje. Ach ja, al doet hij het zichzelf aan, het is moeilijk allemaal. Dozen of dekens heeft hij niet bij zich. Hoe triest, mijmer ik: als jij had meegeholpen aan onze verhuizingen had je er ervaring aan opgedaan. Met een schraal sociaal leven is er niemand om een helpend handje te geven en zijn nieuwe liefje breekt er haar gelakte nageltjes liever niet op.
Tijd om te bekijken hoe de inboedel het beste in de bak past neemt hij niet. Zonder één minuut te verliezen sjouwt hij verongelijkt zijn deel van de hoekbank naar buiten.
Inwendig grinnik ik: wie oersterk is hoeft natuurlijk ook niet slim te zijn, hihi.
In twee goedgemikte zwaaien verdwijnt de driezits over de rand van de aanhanger.
Zijn gigantische salontafel, duur design, is onhandig in te passen. Dat het dikke blad van de kolom kan worden geschroefd heeft hij nooit ontdekt en ik steek hem de kruiskopschroevendraaier toe, maar hij doet of ik hem lastig val. Binnen tien minuten staat bijna de hele uitdragerij uitdagend in het zonnetje op de stoep. Mijn stoep. Met ieder meubelstuk draagt hij domheid mijn deur uit terwijl ik mij gelukkig prijs dat ik weinig hecht aan materie.
Van mijn gevoel voor hem staat nog bitterweinig overeind. Die spiegel zal hem misschien nog steken?
Ik vond de ingelegde Art Deco lijst meteen schitterend. Vlak voor ons huwelijk heb ik er engelengeduldig twee weken precisiewerk aan gehad. Centimeter voor millimeter krabde ik er het vuil af. Met harde penselen en een tandenborstel. Pas nadat al onze vrienden er, ongevraagd, hun bewondering over uitspraken, begreep hij dat ik er geen miskoop aan had gedaan. Een compliment gaf hij nooit. "Dick, de antieke spiegel dient wel met enige voorzichtigheid te worden vervoerd." help ik hem er fijntjes aan herinneren. Hij plukt het ding van de wand en even later steelt mijn 'miskoop' de show tegen de verfrommelde wielkast van de verhuisbak. De nieuw aangebrachte spiegellaag weerkaatst schitterend zodat heel het huis aan de overkant, met de toeschouwers voor het raam, in vuur en vlam staat. Boos grijpt hij de oude deken die ik aangeef.
"Dat vod hoeft niet terug, hij is over," zeg ik zoetelief. Ik heb met zijn Moontje op de arm genoeg gedaan.
Dit afscheid doet geen zeer, merk ik opgelucht terwijl mijn man zich in het zweet werkt. Tijd om op mijn gemakje nog een kopje koffie te drinken.
( wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- ivo
wat beschrijf je de relaties in je verhalen toch zo hoekig, net alsof al de mensen zo hoekig zijn ... en brut ... tja .. net of er staat een gasfles klaar op springen ... de druk is hoog ... pff .. wel knap geschreven, want de spanning springt zo over ..
Dora: Klopt helemaal... één karakter (uit 1 verhaal) uit diverse hoeken belicht... Ik mag hopen haha, dat niet iedereen zo is inderdaad... want... - Danvoieanne
Heel graag gelezen, Dora
tja van verschillende karakters gesproken....
Dora: In een roman moet het karakter langzaam maar zeker gaan kloppen, door de gevolgen te laten zien van wat het met omstanders doet. In kleine fragmenten is dat minder te overzien natuurlijk... Dank je. - warket
geschreven alsof het echt is
Dora: Aan het eind vormen de splinters van gebroken spiegels (hier de losse teksten) een geheel... - julien_maleur
Een tekenende beschrijving van een droevig gebeuren, al is jouw hoofdpersoon er eigenlijk best gelukkig mee.
groetjes
Julien
Dora: Ja, tijden van onvrijheid zal de bevrijde blij zijn, al is het nog zo'n wrange les...dank je.. Leuk je weer te zien - silvia
graag gelezen Dora, zoals altijd
Dora: Dank je wel... morgen de rest maar weer... tot alles leeg is... - bessy
ik heb het grinnikend gelezen.
Humor is en kostbaat bezit daar kan geen meubelstuk tegenop
Ik heb zin in volgende week
Beske
Dora: Het is een fenomeen dat veel ouders met lede ogen aan moeten zien... maar humor redt veel wrange momenten... dank je - Mistaker
Genoten!
Groet,
Greta
Dora: Ik ook wel... afscheid is soms iets dat je met volle teugen moet doen, om verder te gaan... Dank je wel, ladadie ladada , life is like a carrousel.
|
