Volg ons op facebook
|
< terug
brand in de Hoge Venen
Een bosbrand in de Hoge Venen. Ver van huis dus niet veel aan de hand, met zo'n mentaliteit stond ik vanochtend op. Tot ik een telefoontje kreeg van een vriend van mij. Hij is natuurliefhebber in hart en nieren en ik hoorde aan zijn stem dat het huilen hem dichtbij stond.
Ik ken hem al jaren en ik weet dat zijn hobby ook zijn passie is en ik weet ook dat hij nooit een lief zal vinden als hij zich zo passioneel blijft opstellen in zijn leven.
Tenzij hij geen even gekke meid vindt, zal hij als een pastoor voor zijn eigen kerk zijn. En dan bedoel ik wel een pastoor die het celibaat erbij pakt, omdat zijn roeping hem veel meer zegt dan het vleselijk één zijn met een andere mens.
Ik ken hem al van zijn veertiende en toen reeds liep hij met een bio-gids rond. In die gids stonden alle vogels, insecten en amfibieën mooi afgebeeld. Later liep hij met een cassetterecorder rond en luisterde hij naar alle soorten natuurgeluiden. Toen we hem dan al eens plaagde door het geluid van een wind op te nemen en te vragen welk natuurgeluid dit dan wel was, dan kon hij zich hier altijd heel grappig uitpraten. Want hoe gek hij ook is, hij is de nummer één om een grap te maken en als er iemand dat kan, dan is hij dit gegarandeerd. Moest deze man geen natuurfreak zijn geworden, hij was zeker de nummer één op het podium als stand-up comedian geweest om zijn geld te verdienen.
Droog, heel droog kan zijn hij zijn humor stellen, alsof er pluim je middenrif prikkelt ... lachen moet je, willen of niet.
Ik volg hem nog wel, zo van een lange afstand en telkens ik hem ergens tegen het lijf liep dan was ik het eerste half uur niet van hem weg te krijgen, hij wist me telkens weer te vangen met zijn verhalen, weetjes en grappen dat ik enkele uren later nog krampen in mijn buik had van het lachen.
Kennissen en vrienden, die mij dan passeren, bij zo'n ontmoeting, die vragen mij achteraf gegarandeerd wat er toen aan de hand was. Blijkbaar is mijn lachen dan ook aanstekelijk voor de toevallige passanten.
Ik weet wel, hij heeft de laatste jaren heel veel gewerkt in de Hoge Venen en ik had hem al wel eens gevraagd of hij daar niet beter zijn huis zou zetten. En zoals altijd had hij deze opmerking met een grap terug beantwoord. Ik herinner me ze niet meer zo goed, maar ik dacht dat hij zei dat hij het algemene iq in Vlaanderen ten opzichte van Wallonië niet wou beïnvloeden, want dat zou hem wel eens zuur kunnen opbrengen als hij in Wallonië ging wandelen.
ik herinner me dat hij veel geluk had gehad de laatste keer dat hij in de Hoge Venen was. Hij was bijna in een stroperskuil gevallen. Dat is een diepe put die met bladeren is bedekt. Deze putten worden illegaal gegraven en dienen om loslopend wild levend te vangen. Alhoewel dat ik denk dat wel dier ook, dat hierin valt en sowiso zo'n val kan overleven, wel voor heel zijn leven gehandicapt zal zijn.
Dus vandaag had ik hem aan de telefoon. Naar mate hij mij vertelde hoe erg het ginder was, viel het me op dat hij geen grappen meer vertelde. Hij was gisteren daar nog aanwezig. Hij had honderden verbrande dieren gezien. Beesten die niet meer weg konden en door het vuur levend waren verteerd.
Hij had sommige van die dieren angstig horen huilen en brullen en allerlei geluiden horen maken, en dan volgde er een grote zucht ... een grote waf ... zelfs een kat kan dan blaffen en dan niets meer.
Zijn verhaal werd alsmaar dramatischer en sadistischer, dat ik nog met moeite naar de details kon luisteren ... Beesten die half verbrand zich van de afgrond hadden geworpen en waarvan hun ingewanden in de boomkruinen hingen.
Toen werd het stil ... hij vertelde dat hij met een vriendin in het bos had geslapen en zij hadden een gezellige nacht gehad... tot het vuur begon te woeden .. Hij vertelde hoe zij samen nog geprobeerd hadden om het vuur te stoppen, maar dat was onbegonnen werk. Zijn handen en benen zijn verbrand en bij zijn vriendin was het niet beter.
Hun kampvuurtje was uitgelopen en had ervoor gezorgd dat er een ramp ontstond.
Het was stil aan de lijn .. heel stil ...
Ik heb nog geprobeerd hem te motiveren om zijn verhaal aan de politie te vertellen. Desnoods in Antwerpen. Hij durfde niet. Niet voor de schade, dat zou zijn familiale aansprakelijkheidsverzekering wel betalen, maar hij was bang dat hij persona non grata zou worden in de streek die hij zo graag had.
Daarnet kreeg ik telefoon van zijn moeder, hij en zijn lief hebben zelfmoord gepleegd. Ze hadden de uitlaat van hun wagen gekoppeld naar de binnenzijde van de auto. Naar het schijnt is de dood door C0² een zachte dood, maar voor wie achterblijft is het een nog veel grotere ramp.
En nu?
Al een geluk is dit verhaal maar een product van mijn dikke teen, gezogen en geproduceerd op het moment dat ik het vuurgeweld op tv de bomen zag opeten.
Dit verhaal hoeft geen moraal, de moraal heb ik al in het verhaal omsloten, en het zal bij de lezer wel genoeg vragen oproepen, zodat zij zichzelf wel zullen bevragen ..
feedback van andere lezers- Dora
Ik las het als waar gebeurd en halverwege dacht ik, geef me het adres eens van die man, ik hou wel van goede grapjes... van mensen met een passie, haha. jaja. Goed in elkaar gestoken Ivo... Ik heb ervan genoten, verdorie kampvuurtje uitgelopen...
ivo: hahaha, hoe niet de realiteit maar het verhaal belangrijk wordt .. dank je wel alvast ... - Mistaker
Wat een verhaal...
Groet,
Greta
ivo: bedankt Greta ... - warket
Inderdaad ivo. Gelukkig is je verhaal fictie maar zo zou de werkelijkheid evengoed kunnen zijn.
ivo: zo is het Warket, hoe waarheid en fantasie dan plots heel dicht naast elkaar staan ... bedankt voor het lezen - Danvoieanne
Amaai. wat een verhaal, gelukkig niet echt inderdaad....
ivo: bedankt anne - Wee
Graag gelezen.
ivo: dank je wel Wee
|
