|
< terug
Op de plaats gezet (2)
Ik ben één bonk graniet. Frustratie. Al drie dagen loop ik rond met opgekropte onmacht die ik in Mona's nabijheid onder controle houd. Het kind kan er niets aan doen. Ik weet wanneer en waardoor, maar zo te moeten moederen wordt beslist een zware taak. Wat ben ik blij het eindelijk te kunen spuien. Manon komt uit de keuken, de koffie is in de maak.
"Dan is het inderdaad goed mis, ja," mompelt mijn vriendin nogmaals en als ze ziet dat ik niet verder kletsen kan kruipt ze in de kast om kopjes te pakken. Ze zit daarna weer tegenover me, klaar voor de rest van het verhaal, maar mijn keel blijft onhandig dichtgeschroefd. Hier mag ik best janken, maar het heeft zo weinig zin en zelfmedelijden kan ik er nu helemaal niet meer bijhebben.
"De boot, dat grote water over. Ze durft niet. Het is te eng. Als er iets met mij gebeurt verstaat ze de taal niet en dan ja…" Manon denkt mee en zegt eerlijk: "Ja, daar zit wat in, natuurlijk."
"Heel plausibel inderdaad en uiteraard zei ik meteen dat we ergens anders heen gingen want met de rugzak trekken kan overal. Kom zeg, ze hoeft niet bang te zijn. Natuurlijk houd ik daar rekening mee. Ik ben geen dictatoriaal monster." Nog steeds loert een verstrikte snik die eigenwijs mee wil kribberen.
"Ik kon praten als Brugman, niets hielp. Argumenten over veiligheid, met de trein of de bus... goede slaapplaatsen, etc. Alles verzoop in haar angst..." Manon staat op om de koffiepot erbij te halen en ik doe ademhalingsoefeningen om mijn zenuwen te kalmeren.
"Wat gaan jullie dan nu doen?"
"NIETS!"
"Hoezo niets. Ben je mal?"
"Ze wil niets. Geen Duitsland of Nederland. Niet met auto, bus of trein. Ik heb de meest uiteenlopen dingen voorgesteld. Zelfs geen kindervakantiekamp en ook niet op een camping. "
Mijn kopje rinkelt op de schotel, ik zet het snel terug.
"Niet ver weg noch in de buurt. Na lang peuteren en doorvragen kwam het hoge woord er uit… Want… eh, ahum, nou ja, eh, ze wil helemaal niet alleen met mij zijn."
Manon is sprakeloos, ik kijk naar buiten als ik de kom van de schotel gris die op tafel achterblijft. In één keer maak ik mijn hete bak soldaat. Zonder koekje, dat krijg ik niet door mijn keel.
"Ja maar Noor, jij moet er toch ook eens uit... Je hebt keihard gewerkt."
"Ik kan zo ook niet meer door. De batterijen moeten opgeladen." Malende stilte.
"Kennelijk had ze de oplossing óók al bedacht. Zij wil tien dagen naar Judith. Conclusie, ik ga met de buurman. Het is al geregeld. Wil jij alsjebleift volgend jaar weer met ons mee?"
We hebben al vaker met zijn drietjes rondgetoerd. Manon knikt nadenkend.
"Misschien kunnen we je moeder dan ook vragen of ze mee wil? " stelt ze voor.
"Ik kan het maar beter accepteren. Het zit er niet in dat mijn kind zich ooit veilig bij mij voelt. Ik hoef ook niet te proberen een ontmoeting met haar vader te arrangeren. Daar heb het dit jaar óók weer met haar over gehad. Dat durft ze nog steeds niet. Naar die psycholoog, waarover ik je vertelde, krijg ik haar niet mee terwijl ze mishandeling verdedigt alsof het de normaalste zaak is. Weet je nog, met die film? Godverdomme." Manon schudt haar hoofd, ziet net als ik geen nieuw licht.
"Nee, als ze niet wil, wil ze niet. Niemand kun je dwingen, ook niet met een stok, Noor."
Mijn ex, die er notabene voor heeft gestudeerd hoe je kleine kinderen moet beschermen, wens ik hartgrondig, postuum en witheet de hel in. "Had ik het maar nooit toegestaan dat ze een band kregen. Dan had het er niet zo ingehakt dat hij niet meer kwam. Zeg vooral tegen je partner dat je geen BOMmoeder bent. Jéézusmina. Ik heb het hem nog zo op zijn hart gedrukt dat het funest was als hij weg bleef en nu kan ik als moeder geen moer meer uitrichten. Niets is er over van mijn idealen want Moon weert iedere intimiteit van mij af. Het is al zes jaar een perpetuum mobile van weerbarstige angsten en het kind zelf vind het de normaalste zaak dat ze mij bemoedert. Ik mag al sinds haar vijfde geen boekjes meer voorlezen, heb volgens haar niet eens de basisschool afgemaakt, haha. Ik ga daarover niet met haar in oorlog anders hebben we ieder uur herrie in de tent. Verjaardagsfeestjes? Mag ik niet organiseren want dat kan ik volgens haar niet. Een compliment voelt voor haar als kritiek."
Tijd voor de tweede kop koffie.
"Het hoge woord is eruit. Een band, oef oh nee, veel te eng… In psychologieboeken staat wel hoe beschadigd een kind raakt als het de basisveiligheid verliest, maar niet hoe je die ellende op moet heffen. Ik kan het haar niet eens kwalijk nemen, een getraumatiseerde kleuter treft geen blaam, maar dat wordt wel een verknipte puber...Let op, er staat me nog veel meer te wachten."
Manon luistert, meer niet...
"Als ik hem in mijn klauwen krijg is hij nog niet jarig. Mijn tanden worden onderhand wel erg harig," roep ik omdat ik doodop ben en uitgeknepen komt sarcasme bij mij vanzelf wel om de hoek kijken… Gelukkig kan ik er met Manon net zo vaak over praten als ik nodig heb.
feedback van andere lezers- ivo
wat een emotie ...pff kom naar Belgie daar is het rustig en kan je bekomen van wat je kwetst ..
Dora: Een kwart eeuw geleden. Het leed is geleden. Het zijn flashbacks tussen de andere verhalen van de Mona die nu pas probeert uit te vogelen waar die haat tegen haar moeder vandaan komt... Sommige processen hebben veel tijd nodig.
Dank je voor je trouwe medeleven Ivo
|
