Volg ons op facebook
|
< terug
De achterkant van het gelijk (3)
Mensen tegen elkaar uitspelen. Zolang ze bij elkaar uit de buurt bleven had niemand dat door. Ze hadden het zelf ook gedaan, Julius en zij, met haar moeder en zijn ouders. Zelfs met een brandschoon geweten omdat ze wel wisten dat ze anders hun zin niet kregen. Natuurlijk kon een slimme manipuleerder de waarheid aanpassen. Een geruchtje in de wereld zetten en hop...De roddel ging een eigen leven leiden. Het heette immers: waar rook is, is vuur en de tijd, plus een snufje sensationeel wantrouwen, deed de rest... Dat was NIET hetzelfde als moedwillig iemands reputatie beschadigen. Karaktermoord. Met voorbedachten rade. Dat ging haar te ver. Haar vader zou zoiets ook nooit doen... God, ik was pas vier, realiseert Mona zich op de bank in haar badjas. Als ze eerlijk is weet ze dat die razernij uit Zwolle nooit is overgegaan, hoe hard ze het als kind ook had proberen te verdringen. Wat nou als die haat onterecht was geweest? Dan kon ze daar nu nog niets mee, immers...
De sigaretten zijn op, ze moet naar de kroeg op de hoek. Snel kleedt ze zich aan, zonder te douchen. Onderweg bij de kiosk scoort ze de krant, zodat ik me kan verpozen. Ik kan net zo goed fris halen plus iets te knabbelen bij de super, denkt ze. 'k Ga mezelf verwennen waarmee ze haar luie werkloze dagen goedkeurt. Als ik dan toch de hele bliksemse boel uit wil vlooien kan ik dat net zo goed doen met wat lekkers. Lux doe ik niet vaak. Het duurt al met al toch méér dan een uur. Bollie is terug van zijn strooptocht van vannacht, ziet ze en laat hem binnen. De kaars en een puntje wierook steekt ze aan bij haar huisaltaartje en daarna nipt ze met genoegen van de verse bak koffie, opgekruld in haar denkhoek. Met een truttige chocosprits, zoals haar moeder ze wel eens had. Misschien helpt het om verloren kruimels terug te vinden, denkt ze spottend.
Zeven jaar geleden las ze toevallig, maar toeval bestaat niet, dat boekje. De simpele waarheden sloegen haar tegen de vlakte. Ze had het ook in een ademtocht uit. Geweldig, die bevrijdende gedachte dat ouders altijd hun best deden, ook al pakte dat vreselijk uit. Alle levensvragen stonden daarin opgetekend. 'De Vier Inzichten' behandelde de eeuwenoude filosofie van de Tolteken en ze had maanden genoten van het gevoel dat zij de hele wereld droeg, onafhankelijk was. Dat ze haar eigen beleving kon maken, precies zoals zij het hebben wilde, zolang ze zich maar hield aan de vier simpele Tolteekse basisregels. Het had haar vernieuwd, wakker geschud en ze had het zeker geweten: HET kon alleen lukken indien ze het durfde om alle bruggen achter zich te verbranden. Ja, daar draaide HET om. Vrede met zichzelf, zonder knellende banden. Zij, Mona de Koning, zei eindelijk alle ellende vaarwel. Nare herinneringen zouden oplossen, de niet ingevulde verlangens hoefden haar niet langer te kwellen. Ze nam de verantwoording over haar leven waardoor alles op de plek zou vallen. Het voelde alsof ze de heilige graal ging ontdekken, die de rest van haar leven daarna in spiritueel licht zou zetten.
Ik hoef enkel maar naar mijn innerlijk stem te luisteren en ik krijg wat de Tolteken beloven, wist ze en op haar manier maakte ze er doortastend werk van om die nieuwe weg plechtig in te wijden.
Speciaal voor dit doel kocht ze een luxe dummie, met een goud-op-snee sierrandje. Hierin zou ze bijhouden welke uitwerking haar beslissing had. Het zou een boek worden van levende geschiedschrijving.
Eerst deed ze een half uurtje yoga en ze hoorde: Haal hem terug, pas dan, ja dan pas kun je verder, zul je de rust krijgen om op een ontspannen manier aan je toekomst te bouwen. Nu ben je er klaar voor, kun je eindelijk alle banden losknippen. Alleen op deze wijze kun je met een schone lei beginnen.
De prachtige turkooise inkt op het maagdelijk roomkleurige vel van de nieuwe dummie stond werkelijk schitterend. Ze maakte een lijstje van wat ze had te doen en genoot zelf van haar karakteristieke regelmatige schoonschrift met de vulpen die ze op haar eenentwintigste van Manon kreeg. Als teken van volwassenheid. Verliefdheid voelde ze zoals ze die als jong meisje met Julius had gevoeld. Alsof ze eindelijk weer in contact stond met haar kern. Heerlijk. Van de één op de andere dag blaakte Mona van zelfvertrouwen. Het had precies uitgewerkt zoals ze het zich had uitgedacht. Toen.
Nu ze zich aan die herinneringen overgeeft, zo lang geleden alweer, voelt ze in haar lichaam de warmte terugstromen. Wat was ik gelukkig, denkt ze weemoedig. Met de jaren is die euforie ongemerkt verschoten en nu leef ik weer net zo ingesnoerd als voordat ik dat boekje las. Ook deze weg heeft niet de heilige poort geopend, al is er niets mis met de filosofie. Wat zie ik dan toch in Godsnaam over het hoofd, vraagt ze zich af.
feedback van andere lezers- ivo
zelfreflectie met het eeuwige .. een spiegel die liegt? want een spiegel liegt altijd : wat links is is rechts in realiteit
wie zoekt zal vinden ....
Dora: Wat niet is kan komen en anders dromen we het, rechts om of links om - Wee
Ze zou je stukjes moeten lezen.
Het zou haar zeker helpen, en dan, wie weet ...
Dora: Ze zou het misschien niet eens herkennen.
Als ik bijvoorbeeld goedkeurend zeg: "Daar staat een mooie witte schemerlamp," hoort zij: "Stom kind, jij had een zwarte moeten kopen."
Dank je in ieder geval voor je medeleven...
|
