|
< terug
Kliekje met een korstje
De telefoonsnoer ligt nog steeds ontbonden op de grond. Un-plugd om storing te voorkomen. Ruis op de lijn noemde haar therapeut het als ze in de war was van kritiek. "Je sluit je af om niet in jezelf gestoord te worden." Moon heeft de restjes van gisteren opgewamd. Alles bij elkaar in de koekenpan, met olijfolie. Een ouderwets bruingebakken korstje aan de aardappeltjes.
Ze rilt hoewel het warm is. Als een rolmops in de wollen plaid gewikkeld ligt ze op de bank in de schemerige kamer, het hoofdkussen van haar bed in de rug. God, wat een agressie riep ma bij mij op. Alsof ze precies de knopjes wist te vinden waaronder mijn woede sluimerde. Het lijkt of door één doorgedraaid gesprekje op een zonnig terras alles anders invulbaar is geworden. Golven losgeslagen begrippen doemen op uit de mist, als dolle driemasters. Schilderij van een onbekende oude meester. Spookschepen uit de Bermudadriehoek, met aan flarden gewapperde vaandels van kapende zeerovers. Ze wordt misselijk. Zeeziek. Overboord geslagen vermoedens zwemmen als drenkelingen rond. Heden, verleden en toekomt hangen als eenogige bandieten aan rekbare begrippen. Niets lijkt wat ze ooit zeker wist. Ze springt van de bank en kan nog net op tijd bij de wc komen om het heerlijke prakje er uit te gooien. Het lijkt of alle ingewanden meekomen. Vanuit haar tenen loost ze veel meer dan alleen het kliekje eten. Ze walgt van zichzelf, door de druk verliest ze een paar druppels urine.
Lang nadat het eten doorgespoeld is heeft ze nog kotsneigingen. Haar bloed kookt en ze heeft een onbedwingbare behoefte Hans te bellen om lekker tegen hem in te kunnen slapen. Beschermd in zijn stevige armen. Ze haalt de natgemaakte theedoek tussen haar benen door, hij moet toch in de was. Daarna trekt ze een degelijke onderbroek met inlegkruis aan en klimt in haar pyjama. De oubollige flanellen, die ze had toen ze nog met Julius was. Tegenwoordig slaapt ze naakt, heerlijk, huid tegen huid met Hans.
Als ik nu toegeef aan die zwakte neem ik het mezelf morgenvroeg al kwalijk. Ze trekt een wijntje open, wat ze zelden doet als ze alleen is. Verslavingsgevoelig moet ze oppassen. Met het grote glas kruipt ze terug onder de plaid waar de mauwende Bollie om aandacht vraagt. Werktuiglijk aait ze de oude vrijdoos. Hij kwam op een dag aangelopen en ging nooit meer weg.
Boete. Schuld maakt boete, heet het. Zij wist altijd zeker wie de grote schuldig was van haar verpeste jeugd, maar alles lijkt als waarde-loos zand tussen haar vingers weg te sijpelen. Ze laveert door wankelende belevingswerelden. Stormende oceanen van onzekerheden... en nergens is houvast.
"Ik drijf los, alsof de verbinding met de kosmos ieder moment breken zal," brengt ze Bollie op de hoogte van haar toestand. Hardop uitgesproken kan ze het enge bandeloze in veilige woorden opbergen. Zo is het te accepteren ook. Voorkant, achterkant, het is om het even. Positief kan ze negatief maken al naar gelang van welke kant ze kijkt, hoe ze kijken wil. Ook andersom... "Maak je niet druk, lieverd, je red het wel," hoort ze haar moeder en ze lacht gemeen. Haha, maak je niet druk. Wat een onzin! Ik zit tussen scherven van geluk, kijk tegen oude spiegels aan, die uiteenspatten zodra ik ze heb gerepareerd. Ik wilde niet beseffen wat me was aangedaan. Verzopen om te overleven. Ik beschermde wie was weggegaan, maar een kind kan niet voor haar ouders zorgen, verdomme.
Glasharde zekerheden veranderen in wazige begrippen, wat op zich al een terechtwijzing in zich draagt. Om de schreeuwende veroordelingen die ik overal in hoor. Jij voldoet niet, bent niet goed genoeg, dom, lelijk. Ik heb me altijd groot gehouden. Omdat dat moest, zonder moeder.
"Leven met een heks is een achterlijk idee en nog ben ik er niet klaar mee." hanepoot ze in haar dummie met de dikke onuitwasbare marker die voor het grijpen ligt. De zwarte inkt dringt dwars door de drie volgende pagia's en verkracht al het regelmatige vorige, dat ze in zelfverzekerde turkooise woordenkettingen schreef. Bollie spint. Mona beveelt zichzelf: Houd op alles te vernietigen! Woedende conclusies worden weemoedige sentimenten. De referentiekaders hangen los. Bewijsbaarheden? Heb ik mij door binnenstebuiten gekeerde kinderwaarheden laten regeren? Nee... De omkeerbaarheid van het bestaan doet mij de das om... Niet de wijsheid van de Tolteken, die ik op mijn manier heb ingevuld.
feedback van andere lezers- Wee
Wat een emoties, wat een strijd!
Mooi verwoord, Dora.
Dora: Ja, als de kleuter erg beschadigd komt men als volwassene veel onzekerheden tegen... misschien ontdekt Mona ooit het simpele geluk? Dank je welWee - ivo
idd wat een emotie Dora ... pfff
Dora: Niets te winnen zonder inzet, en achter een muur leven bevredigt ook niet altijd? Dank je - hettie35
Pittig stukje Dora, je stopt er veel emotie in dat maakt het zo bijzonder.
Groetjes Hettie
Dora: Dank je wel Hettie... mooi compliment.
|
