|
< terug
reis
Aan de koelkast vraagt hij wie de garnaalkroketten opgegeten heeft. Ik vorige nacht. Hij mompelt een franstalige vloek.
Die teef veroudert sneller dan ik. Ze is halfblind, ik halfdoof. Als we weg gaan botst ze tegen een obstakel. We slenteren aan een leiband…beiden aan een uiteinde. Ik leid de weg, zij houdt mij in evenwicht.
Het is kil rond de graven aan het kerkgebouw. Niemand op straat. De valken vliegen boven het wolkendek. Dichtbij is een plein, een vijver met vissen zonder reigers en een neuspeuteraar.
Nu, in een tijdspanne later ligt ze met uitgestrekte poten en half dichtgeknepen ogen op de stenen vloer. Ik weet dat het daar tocht. Zij voelt het niet. Ze vervaagt in een hondsslaap.
Gisteren was ik met koorts vroeg slapen gegaan en belandde samen met vuurvrouw in een dorp. We waren te voet gekomen. Onderweg had ik mijn zoon op mijn schouders gedragen. Bagage hadden we niet mee. We hadden onderdak gevonden bij een gezin en sliepen boven in een kamer waar een tafel stond. s' Nachts begon mijn zoon luidruchtig te spelen. Er was geen houden aan, zelfs toen de eigenaar op de kamerdeur bonkte en iets onverstaanbaar bromde. Eindelijk, toen mijn grootmoeder uit het hiernamaals in de slaapkamer verscheen werd hij rustig. Ik hoorde mijn vader beneden in vlot frans met de eigenaar praten. Wat doet die hier, vroeg ik me af. Hij had mijn moeder al meerdere keren verlaten maar in Frankrijk was hij nooit geweest.
De ochtend nadien ging vuurvrouw naar de bakker in het dorp. Mijn zoon en ik maakten ondertussen een groot schilderij dat we beneden in een kamer aan de muur hingen. Toen de dochter van de eigenaar ging plassen gebood ze ons het schilderij meteen van de muur te halen en het behangpapier niet te beschadigen. Tot mijn spijt merkte ik dat mijn zoon het aan de muur had gelijmd. Bovendien had hij ook in zijn bed geplast.
Ik vroeg aan de dochter om bij hem te blijven. Ik wou vuurvrouw in het dorp gaan zoeken. Het was niet haar gewoonte om zo lang weg te blijven.
Eens buiten zag ik op het einde van de straat mijn versleten bromfiets staan waarmee ik nog naar Griekenland was gereden. Ze hadden er de benzinetank afgenomen. Langs een kerk en een voetbalveld kwam ik in het dorp terecht. De mensen verplaatsten zich met kamelen en ezels door de stegen. Het rook er naar mest. Hoe verder ik ging, hoe drukker het werd. Er werd handel gedreven door Afrikanen en Chinezen. Tevergeefs vroeg ik hen of ze geen vrouw hadden gezien met lang zwart haar. Niemand had haar gezien. Ik besloot dan maar terug te keren en liep verloren. Telkens kwam ik op dezelfde hoofdweg terecht die naar de stegen leidde. Wanhopig ging ik op het voetpad zitten tot een kameel me vroeg wat er scheelde. Hij bood me aan me terug te brengen. Hij kende de weg. Dan begon hij te schaterlachen en stoof in galop een helling af tot aan het huis waar we logeerden. Vuurvrouw zat aan de ontbijttafel en vroeg waar ik zo lang gebleven was.
feedback van andere lezers- ivo
wel helemaal psychedelisch, een bad trip die nog lang is blijven nazinderen, een beetje minder roken of spuiten kan helpen zou de dokter gezegd hebben, maar die kwam hier niet in voor
warket: Bij mij is het bio, ivo. Wanneer ik slaap kom ik soms in een droomwereld terecht. Verloren lopen, een lachende kameel is geen bad trip voor mij. Zels de vuurwoestijnen ondergronds, de hel, is geen nachtmerrie voor mij.
Bedankt, ik waardeer uw commentaar. - Dora
Ik reis graag met jou mee door de dromenwereld
omdat je het zo levendig weet weer te geven...
warket: Ik schrijf het meteen na het wakker worden op. - Hoeselaar
Niet geheel samenhangend verhaal dat me iets en dan weer niets vertelt
warket: Je verwoordt het. De samenhang in mijn kop die onsamenhangend blijft bij de lezer. Ik moet een inspanning doen Anderen hebben mij het ook al gezegd. Dank. - Wee
Wat een droom-reis, geweldig verhaald.
Zie je, schrijven is nimmer zinloos!
warket: ...toch niet wanneer iemand je leest
|
