Volg ons op facebook
|
< terug
Gevaarlijke vriendschap
Sterke cafeïnevrije koffie staat op de ultrabrede armleuning van de blauwe bank. Bollie waakt erover, zijn snorharen trilllen boven de warmte. Haar bord balanceert op schoot terwijl Mona met lange tanden kauwt op een stukje brood. Ondertussen zingt dat kinderliedje door haar hoofd: Roodborstje tikt tegen het venstertje aan, laat me erin, bladieblabla. Het is hier zo koud en ik laat er geen traan, laat me erin voor ik moet gaan en ze denkt aan Peter, die al jaren een goede vriend van haar was, de verrader.
Laatst had hij - Péé is praktiserend psycholoog- haar tot op het bot beledigd. Onverwachts stak hij een mes tussen haar ribben waardoor het doodgewaande verleden als een duvel uit een doosje sprong. Het was alsof haar moeder in de kamer zat met een treiterende uitspraak. Meteen stolde haar bloed en tintelde als ijswater. Omdat hij beweerde dat ze als kind de weg was kwijt geraakt. Krabatskleng. Ze had sterretjes gezien, de kamer danste voor haar ogen. Ze was sterk, kon haar woede onder controle houden, maar als haar lief, Hans, er niet bij was geweest had ze de brutale Peter pislink de deur gewezen. Wie dacht hij te zijn om haar aan te vallen in tegenwoordigheid van haar grote liefde? Péé had echter niets in de gaten.
"Daarna wist je niet meer wat van jou was. Nog steeds laat jij niemand bij jou naar binnen kijken. Wat kijk je nou weer mateloos hooghartig," maakte hij het lachend nog veel erger met het woord 'weer'! Verdorie alsof ze altijd uit de hoogte deed?
"Ik heb anders mijn leven lang geweten wat van mij is," had ze nijdig gesist en Peter had nog harder gelachen. God, wat denigrerend. Om niet af te gaan had ze meegelachen en Hans had er ook plezier om gehad. Alsof het niets bijzonders was waar Peter haar van betichtte. Hij deed het voorkomen dat zij een overgevoelige aanstelster was, verdorie.
"Het is een gulden regel in ons vak, Mona. Zelfbescherming. Zo doet een kleuter dat in geval van nood." Het hek was van de dam en alles raasde in haar. Nood! Nood, hoepel toch op, Jiéézuscraaist, wie was hij om haar een kleuter te noemen?
"Toen je vader vertrok sloeg jouw veiligheid aan diggelen. Je kon geen kind meer wezen en bent over iedereen gaan moederen." Ze snapt nog steeds niets van zijn gezwets en ze had zich oerstom gevoeld. Kennelijk had het van haar gezicht afgedropen dat ze in de war was, gekwetst. Wat was er in Godsnaam zo komisch aan dat ze de vingers in haar oren stak omdat ze niets meer wilde horen?
"Het is maar goed, haha, dat we zulke goede vrienden zijn, want als mijn cliënt zou ik je adviseren de deskundige op te zoeken, die van de hoed weet en de rand," had Peter glimlachend gezegd.
"Ik ben anders de enige deskundig over mezelf."
"Dat bedoel ik. Jij doet je moeder af als een halfgare idioot maar zij kent je van haver tot gort,haha. Zelfspot Mona, het beste bewijs van inzicht in je eigenheid, acceptatie van je feilbaarheid." Het had vergoelijkend geklonken. Of had hij haar woede verkeerd begrepen? Ze had het goed weten te verbloemen dat ze hem kon wurgen. Het gemak waarmee hij dacht haar te mogen beoordelen was grotesk. Wat wist hij er van? Zuurzoet had ze daarna zijn visite uitgezeten. Zwijgend. Hans en Péé hadden het over onzinnige platvloerse zaken gehad, waar ze zich niet meer op kon concentreren. Toneelspelen kan ze goed, maar ze nam het hem erg kwalijk dat hij haar af had laten gaan en ze had hem niet meer opgebeld om, zoals ze zo vaak deden, een terrasje te pikken.
Ineens overweegt ze of er een kern van waarheid in Peters commentaar schuilt want ze heeft haar vader altijd beschermd. Inmiddels weet ze, als ze eerlijk is, dat ze hem heeft geidealiseerd. Ze heeft van hem in al die afwezige jaren voor niets haar reddende ridder gemaakt, haar steun en toeverlaat... maar het blijkt een leeg vat. "Bollie, mijn gefantaseerde hero is niet meer dan een ongrijpbare aal in een emmer met snot die weigert uitsluitsel te geven," murmelt ze en kroelt de kat achter zijn oren.
feedback van andere lezers- Ivan
Filosofish drama, een overpeinzing, van het zelf kennen, Mooi Dora, Maar idialen zijn er om te koesteren, ook al blijkt het een hol vat na dien, graag gelerzen vr/gr Ivan
Dora: Dank je wel Ivan. Ja een ideaal valt wel eens machtig tegen... - Wee
Soms vertel je iets over Mona waarin ik mezelf herken.
Heel bizar (en leerzaam) om dat vanuit de gedachtegang van een 'ander' te lezen.
Dora: Wat een mooi compliment dat het herkenbaar is...
Ik schrijf het karakter volgens eerlijke vermoedens...niets menselijks is haar vreemd, denk ik... Dank je wel Wee - ivo
je spiegelt jezelf Dora en hoe, alleen weet de lezer niet wie is Mona of Bollie of wie dan ook, het is wel Dora die elk facet anders benadert en belicht, zonder de waarheid als richtsnoer te houden
Dora: Ik zie dit als compliment? Moet een schrijver één 'waarheid' als richtsnoer gebruiken? Even voor de lezer de verhoudingen op een rijtje:
Mona begrijpt eindelijk dat de waard de gasten vertrouwt zoals zichzelf, Peter is al jaren een platonische vriend die ze alles heeft verteld over haar eenzame jeugd. Bollie is de gecastreerde kater die aan kwam lopen toen ze nog met Julius was en Hans is de huidige vriend (die zo oud is als Mona's vader en die na 30 jaar huwelijk zijn vrouw verliet voor Mona)
Haar moeder, waar ze bloedlink op is, blijft naar Mona's wens al jaren uit de picture... - Mistaker
Mona is een intrigerend persoon. Graag gelezen weer Door.
Groet,
Greta
Dora: Dank je MisT.
ja Mona gaat hopenlijk in ons hart zitten want niets menselijks is haar vreemd...
|
