|
< terug
De Tolteken
Het dunne boekje van Don Miguel Ruiz telt maar 110 pagina's. Op de omslag staat de oude Tolteekse piramide van Chizen Itzá, gewijd aan Quetzalcaotel en de tempel bovenop overziet alle windstreken van hun vier 'inzichten'. Volgens de Tolteken hoeft men zich niet te schamen voor gedachten als woordvoerders van wat ons innerlijk bezighoudt. Eerlijkheid staat voorop. Dit geschenk uit de hemel kwam exact op het juiste moment, wat op zich al genoeg zei. Ze was doodmoe. Ze werkte, studeerde, had een relatie waarin ze van lieverlee de kar was gaan trekken en hield voor twee een druk sociaal leven bij. Zie liep altijd op haar tenen vanwege dat vlotte zelfverzekerde 'imago' en ze begreep: Dat moest worden afgebroken om een zuiverdere levensweg te bewandelen. Verbaal was ze iedereen de baas. Het feit dat ze makkelijk nieuwe contacten legde en moordgoede creatieve invallen had kwam nu goed van pas. Nog steeds staat ze er, zeven jaar later, vierkant achter. "Ik had daar recht op! Had lang genoeg de verantwoording voor mijn ouders gedragen en geprobeerd van ma te houden," mompelt ze.
Opgetogen werkte ze het turkooise lijstje in haar nieuwe dummie af. Ma stond bovenaan. Mona had zich vaak gerealiseerd: Een blok aan mijn been, dat ben ik liever kwijt dan rijk. Ma zou zeker-te-weten moeilijk doen over het voortvarende plan. Misschien was het hard, maar ze diende voor zichzelf op te komen, moest in haar eigen belang korte metten maken met alles dat in de weg zat. Tijdelijk, tot alles op de rij stond. Ze wilde vragen voorkomen en het was ook beter om ma's stem niet te horen. Stel dat het mens kinderachtig ging janken, dan had ze die ellende weer. Via mail was dat prima te controleren en haar hart ramde als een mokerhamer toen ze op verzenden drukte... "Ik wil geen contact met jou. Zodra ik klaar ben hoor je het."
Daarna kwam de volgende hobbel die veel moeilijker was dan ma de bons te geven. Ze moest het uitmaken met haar eerste liefde... Na negen jaar. Ze had er al méér dan twee jaar mee geworsteld. Het was duidelijk dat ze van elkaar hielden. Als maatjes. Mona zou hem nooit vergeten, maar het sprookje dat ze voor elkaar bestemd waren was een dom kinderidee. Het was enkel kalverliefde geweest, die was opgebrand. Julius was van de kaart, maar ze beloofde dat hij in hun huisje kon blijven wonen tot hij iets anders had. "En jij dan?" snikte hij overstuur. Ze had al een logeeradres en zou regelmatig langskomen. Daarna was de weg vrij voor DE vooruitgang. Inmiddels had ze haar vaders telefoonnummer en adres. Ze voelde vederlicht met een opgeruimd verleden en een schoon geweten. Geheimen had ze niet meer.
Het zou zonde zijn de mogelijkheden van de nieuwe media te negeren. Ze was bijzonder, schreef graag en goed. Mona had wat te melden en nu was ze vrij, ze ging het helemaal maken. Eindeloze mogelijkheden zag ze om haar innerlijk te delen met wie het interesseerde. Eindelijk leefde Mona de Koning zonder schuldgevoel of schaamte, zoals ze wilde. Grandioos. Vetcool schiep ze een platform voor haar nieuwe persoonlijkheid. "Het Koningskind" schitterde iedereen tegemoet toen haar eerste weblog de ether bestormde na enkele simsalabimse muisklikjes... Een fluitje van een cent.
"Ik ben vreselijk gezegend. Wie kan zoiets zeggen? Ik krijg in één seconde een hele nieuwe familie!!!"
Het had daarna maar drie weken geduurd voordat de rest rond was en ze in de trein zat. Alleen en zonder een spoortje zenuwen, terwijl ze altijd had gedacht dat ze dit soort dingen niet zonder haar vriendje durfde.
Ik ben de volwassene die ik altijd wilde zijn! Zo voelde het. Toen.
Met open armen werd ze ontvangen door hem, zijn derde vrouw Fieneke met haar puberende zoon plus halfzusje Anneke, die voor deze bemijlpaalde dag ook vrij genomen had. Zusje was vier jaar jonger. Na tweeëntwintig jaar kwam Mona thuis, ze hoorde bij een echte familie. Voor dit euforische gevoel had zij in haar eentje het initiatief genomen. Dank zij de wijsheid van de Tolteken. Ze was weer compleet.
feedback van andere lezers- ivo
wat een verhaal :)
Dora: Dank je Ivo, ik doe het in stukjes, gelardeerd met af en toe een zijsprongetje van iets anders...,< : ))) - Wee
Ik vind het hartverscheurend.
Mooi geschreven.
Dora: Is het ook. Je zal maar zo ver van je kern af zitten dat je denkt dat het zo moet worden op gelost.. Laten we afwachten of ze het vind, morgen misschien? Dank je voor je compliment
|
