Volg ons op facebook
|
< terug
Niets vergelen...
Ivo: "Het zit zo vast achter je pen, alsof wat je schrijft een foto is die maar niet vergeelt."
Prachtige feedback vond ik dat van Ivo. Heel lang dacht ik dat het bij iedereen zo werkt, maar tot mijn verbazing, verwarring ook, heb ik gemerkt dat het minder gangbaar is dan ik altijd dacht.
Het begon in de tweede klas.
De juffrouw met de paardenmond -bek zei je toen nog niet- leek vaak kwaad op mij. Waarom? Dat is me tot op heden nog een raadsel. Gemma en ik deden iets dat haar niet beviel. Op een dag nam ze me apart.
"Nu vertel jij het mij maar eens. Wáár denk je altijd aan?"
Ze keek dreigend. Ik dacht zoveel. Mijn hoofd stond nooit stil want ik verveelde me in de klas, maar wat ze wilde weten kon ik niet gissen. Op gevaar af dat het verkeerd was? Liever niet. Ik haalde mijn schouders op, zag in haar ogen dat die geen uitkomst boden. Enkel boze opwinding zonden ze uit.
"Nora, nou schiet je op, ik heb geen uur de tijd. Zeg het, Noorrrr. Biecht het op!"
"Ik weet het niet juf." fluisterde ik.
"Natuurlijk wel. Jij weet altijd precies wat je wilt."
Het klonk alsof dat niet mocht. Wat wilde ze horen? Ik kon het niet uitgedacht krijgen.
"Norrra Weltevreeeheee. Vertel op. Hoe kan het dat jij AL-TIJD precies weet wat je wilt?"
Oh, gelukkig. Eindelijk wist ik wat ze zocht. Van haar prikogen en strakke mond werd ik zenuwachtig want mijn buik tintelde ervan. Glimlachend keek ik op en zei opgelucht: "Ik kijk naar binnen, juf."
Ze snoof. Dit was óók niet het goede antwoord. Uit voorzorg zweeg ik verder.
"Zo zo… Jaja... nounou... en hoe doe je dat dan wel? Dat naar binnen kijken?"
Dat vond ik een domme vraag en ik stamelde dat het vanzelf ging. Dat geloofde ze in géén geval, zag ik.
"Speklappen bijvoorbeeld. Die proef ik al voordat ik weet of we ze eten. Lekker hard gebakken. Niet zoals voor mijn vader, want hij vindt ze zacht lekkerder. Iets met zijn tanden. Het knapperende zwoertje knauwt zo lekker en de zoute smaak. Mijn hoofd zegt dat en mijn mond wordt nat."
Ze knikte. Helaas niet goedkeurend waardoor ik een ander voorbeeld probeerde.
"Of met een boek, juf." Ze maakte een draaibeweging met haar hand, ik moest verder vertellen.
"Als het nog niet uit is. Dat kriebelt hierzo," zei ik en wees op mijn borst. "Ik hoor mezelf denken dat ik benieuwd ben hoe het afloopt en dan wil ik snel naar huis." Dit was wel duidelijk toch, maar ze vroeg nogmaals héél nadrukkelijk HOE ik dat deed. Wat begreep ze niet? Ik trachtte met mijn schoen wat zand op een hoopje te vegen en keek naar de grond. Mannen hadden strand gestrooid tussen de tegels op de speelplaats. Iedereen was al naar huis, mijn moeder zou wel mopperen. Of niet, als ze me nog niet had gemist. Juf knorde dat ik vervelend was. Schichtig keek ik naar haar want de woorden knepen mijn maag.
"GA dan ook maar, als je het mij niet zeggen wilt," deed ze nors. Het had niets met willen te maken, maar ik had geleerd dat ik beter mijn mond kon houden. Toen ik naar huis liep vroeg ik me af of zij niet bij zichzelf naar binnen keek. Hoorde zij daar niets? De pastoor was ook boos. Ik wist zeker dat God een dood kindje niet voor de hemelpoort weg zou sturen, omdat de OUDERS het niet hadden gedoopt. Daar kon die baby niets aan doen, immers. Sinds die les kon ik mijn vinger wel opsteken, maar hij deed of hij niets zag. Geloven was gelóven. Je twijfelde niet aan hem en het gezag en daarmee basta.
Ooit, ik was al eenendertig, was ik zelfs verbijsterd.
Pa kon ieder moment sterven, maar Broer siste dat hij NIET kwam toen ik hem belde, want ze moesten naar het feestje van de buren en hij liet zich door mij daar niet naartoe manipuleren! Goh, wat voelde ik me in de steek gelaten. Mijn moeder liep in paniek door het huis en ik kon maar op één plek tegelijk zijn...
Drie maanden later beweerde Broer met een stalen gezicht dat hij er wel bij was geweest… Ik ben niet op mijn mondje gevallen, maar dit was te overrompelend... Moest hij over zoiets als de dood ruzie maken, liegen? Dom, vond ik, want ik hoefde maar één vraag te stellen en hij zou een kop krijgen als een boei. Met een noodgang zou hij door de mand vallen, er géén antwoord op weten… Als iemand zichzelf zo onverbeterlijk de das om weet te doen, haak ik af. Met welk motief liegt men over zoiets? Foto's, die niet vergelen… omdat ik van zulke mensen geen ene syllabe begrijp…
feedback van andere lezers- ivo
Oeps Dora, ik moest even wrijven in mijn ogen en terug lezen, ja ja ... de fb herinner ik me nog - tja je schrijft hier ook wat, flarden verleden die gebrand staan op een ontwikkelde film die blijkbaar nog niet door de verteermolen kan versnipperd worden, het begin en het eindstukje moet er nog aan gebreid worden, maar het ontbreekt dus moet er gezocht worden ... tja elke mens heeft zo'n stukjes film in zijn archief zitten .. schrijven is blijven .. hier voel ik je triestheid wenen alhoewel je pen zich kranig houdt ... mooi hoor
Dora: Ivo, ik zoek niet eens naar begin noch eind, deel simpel. Ik zal nooit begrijpen hoe mensen feiten zo draaien dat ze het zelf geloven terwijl getuigen het tegendeel zagen....ik neem aan dat het herkenbaar is... - hettie35
Het is alsof het zo je pen uitvloeit, en zo herkenbaar.
Groetjes Hettie
Dora: Dank je wel Hettie. wat flarden van plaatjes, leuk dat je het herkent
|
