Volg ons op facebook
|
< terug
Niet opassen, maar logeren
Ze is nu vier jaar, het officiële oppassen is afgelopen. Een paar keer per week belt ze op met de vraag: komen jullie koffie drinken? Wanneer het kan, en dat is meestal, komen we. Het gebeurt dan regelmatig dat ze meegaat om een nachtje te logeren. Op een vrijdagavond zijn we bij onze dochter Manon, op uitnodiging van Rosie.
"Opa gaan we schommelen? "
"Natuurlijk."
"Nu ga ik weer met je moeder praten."
Blij lopen we naar de serre toe. Na een tijdje, soms een kwartier soms vijf minuten, herhaald zich dit. Tot Manon zegt:" Roos, nu is het afgelopen, opa wil even zitten."
Ze druipt dan beledigd af. Die avond komt ze naar me toe en begint in mijn oor te fluisteren. Ondanks mijn hoorapparaten kan ik haar niet verstaan.
"Zeg het maar tegen oma dan zegt die het weer tegen mij."
Oma fluistert in mijn oor:"Ze wil nog een keer schommelen."
Dat dacht ik al, maar soms heeft ze ook andere malle invallen.
Ze legt haar vinger op haar lippen en sist:"Ssst."
Mamma speelt het spel mee en kijkt een andere kant op. We sluipen naar de schommel toe en even later zijn we weer terug.
"Waar zijn jullie geweest?" vraagt Manon.
"Naar het konijn kijken," antwoord ik.
Weer begint ze te fluisteren. Mamma is het nu zat en kijkt boos naar haar.
"Jij moet je ogen dicht doen mam."
"Ja mam, je mag niet kijken," val ik Rosie bij.
Bij de schommel zeg ik:"Dit is écht de laatste keer."
"Oke opa."
Inderdaad stopt ze ermee, maar de trukendoos in nog niet leeg.
"Oma, mag ik met jullie mee?"
"Dat moet je aan je moeder vragen."
Met een dikke kus voor Mamma en de inmiddels van het werken op land gekomen pappa neemt ze afscheid.
Het is al laat, dus ze gaat direct naar bed. De volgende morgen gaan we weer schommelen.
Het begint altijd met de vraag:"Opa gaan we schommelen?"
Dat doe we dan, hoewel ik soms helemaal geen zin heb. Ik duw haar, in een kuipschommel waar ze met een heel ritueel in gaat liggen, dan duw ik haar heel snel heel hoog. Dit kriebelt in haar buik, wat ze met een gil vertelt. Na drie keer opnieuw starten is daar de lol af. We gaan dan op de gewone schommel verder tot ik het zat ben.
"We gaan naar oma koffie drinken," probeer ik dan.
"Nee, eerst nog een keer in de kuip," klinkt het dan zéér gedecideerd.
"Nog één keer dan en dan gaan we naar oma toe."
Ze steekt dan een hand op met meestal vier vingers en zegt:" Nog zoveel keer."
"Nog twee keer dan," is mijn tegenbod.
Daar gaat ze mee akkoord tot de twee keer gedaan zijn.
"Nog één keer, smeekt ze dan."
Dat is ook niet genoeg weet ik uit ervaring en ik houd voet bij stuk. Kwaad stapt ze dan op haar fiets en roept. "Jij mag niet mee, ik ga alleen naar oma toe."
Ze racet dan naar oma toe. Gelaten loop ik, op eerbiedige afstand achter haar aan.
"Hebben jullie weer ruzie?" probeert oma de boel te sussen.
Na vijf minuten zijn we weer samen bezig met de blokken aan het spelen. Op een dag zijn we aan het schommelen en ze vraagt opeens:"Opa ik ben moe, gaan we naar oma toe?"
Verbaasd stem ik in. Eindelijk gaan we een keer een keer zonder 'ruzie' naar huis tot...
Ze is gek op vogels, dat heeft ze van haar oma. De merels en de Turkse tortels zijn haar favoriet. Ook van oma, maar dat terzijde. De dikke duiven zoals de houtduiven worden genoemd, de kraaien en de eksters worden steeds door oma en Rosie bij de voertafel weggejaagd. Aan mijn protest dat zij ook kleintjes hebben wordt simpelweg geen aandacht geschonken. Nu is er een probleem waar ik niet van op de hoogte was. Een meisje met de naam Merel was een paar dagen bij onze dochter te logeren geweest.
We komen aan in onze voortuin. Om haar op te vrolijken zeg ik:"Kijk, een merel op het garagedak."
"Dat is Merel niet," bijt ze mij toe.
Weet ik veel.
"Kijk daar, dat is een merel."
Ze kijkt me vernietigend aan en roept: "Dat is Merel niet."
"Wel waar."
Zéér boos over zoveel domheid stap ze naar binnen.
"Hebben jullie weer ruzie?" vraagt oma.
"Hij zegt dat Merel op het dak zit," antwoord Rosie met een giftige blik naar mij toe."
Na enig over en weer gepraat blijkt dus dat een Merel alleen een Merel is als Merel een tijd niet in beeld is geweest. Bijna had ik het gered om een keer in vrede naar binnen te gaan.
Dit schommelen wordt steeds onbelangrijker en wordt vervangen door andere spelletjes. De vraag:"Opa gaan we schommelen?" blijft wel bestaan. Door het mooie weer zijn de buurtbewoners vaker buiten. We komen ze dan ook regelmatig tegen. Rosie heeft altijd wel een praatje voor ze. Komt de buurvrouw met een heel lief, enthousiast, jong, klein hondje naar buiten dan is Rosie helemaal gelukkig.
"Bikkel," roept ze dan.
Ze mag hem aaien. Het baasje van Bikkel vertelt aan Rosie dat hij achter het huis een volière heeft met vogels. Dat is geweldig vindt ze.
"Wil je even kijken?" vraagt hij.
Enthousiast loopt ze mee naar achteren. Hij haalt uit een nestkastje een kaal parkietenjong en laat het aan Rosie zien. Ademloos bekijkt ze het scharminkel. We lopen weer terug naar de voorkant van het huis. Ze ziet oma bij ons voor de deur staan praten met andere buren die vaak verzameldingen bij een supermarkt voor Rosie meenemen. Ze stapt op haar fietsje.
"Ik moet even wat aan oma vertellen."
Ze fietst naar oma toe en wij zetten ons gesprek voort tot ze terugkomt.
"Kom je opa?"
We beginnen met het traditionele schommelen. Dan stopt ze ermee en ik moet op het bankje bij het speeltuintje gaan zitten.
"Jij bent mijn pappa en ik ga je wat vragen."
"Oke."
"Pap mag ik naar een feestje?"
"Onder geen beding," improviseer ik.
"He toe."
"Van wie is dat feestje?"
"Van Merel."
"Dat gekke kind. Geen sprake van."
"He toe."
"Nou vooruit dan, maar niet te laat thuis."
"Dat is lief van je."
Ze stapt op haar fietsje en rijdt om de schommels heen weer naar me toe.
"Haai Merel, ik kom op je feestje."
Voor mij zijn er meerdere rollen weggelegd in deze soap.
"Haai, Maxi. Wat leuk dat je op mijn feestje komt. Heb je een cadeautje mee?"
Maxi is haar pseudoniem bij onze spelletjes.
"O jee, helemaal vergeten."
Ze fietst nu het rondje in tegengestelde richting naar mij toe.
"Pap ik ben een cadeautje vergeten."
Snel pak ik zogenaamd iets in en geef het haar.
Weer het rondje.
"Alsjeblieft."
Ik pak het weer uit en roep:"Een boek wat schitterend."
Soms gok ik goed met mijn cadeau, zo niet dan wordt dit mij luid en duidelijk verteld.
Weer het rondje
"Weet je wel hoe laat het is. Je zou op tijd thuiskomen," mopper ik streng.
"Sorry paps, het was zo gezellig."
"Jij mag voorlopig niet meer naar een feestje toe."
Dan gaan we schommelen tot ik weer naar de bank moet.
"Pap mag ik…?"
Een andere variant is het gewond raken.
Ze valt van de schommel en kreunt: "Ik heb mijn been gebroken."
Ze pakt haar telefoon, een oud ding met een kapotte batterij en roept:"Tring, tring, tring tring."
Nu pak ik mijn telefoon.
"Hallo, met de dokter"
"Dokter, Ik ben gevallen."
"Is het ernstig mevrouw?"
"Mijn knie is gebroken."
"Ik stuur direct een ambulance."
"Tatu, tatu, roepend loop ik naar haar toe."
Mijn nieuwste variatie is dat ik haar niet kan vinden.
"Dag meneer, er is een mevrouw gevallen weet u waar dat is?"
"Nee."
"Hallo kinderen er is iemand gevallen bij de speeltuin weten jullie waar dat is?"
"Dank jullie wel, nu zal ik haar wel vinden."
"Aha daar bent u, sorry dat het zo lang duurde, ik kon het niet vinden."
"Dat geeft niet hoor," troost de gewonde.
Dan onderzoek ik haar knie en constateer dat hij inderdaad gebroken is. Voorzichtig til ik haar op en vlij haar neer op het bankje. Nu stel ik mij voor als een ziekenhuisarts en onderzoek de knie. Voorzichtig doe ik er gips omheen. Dit herhaald zich een aantal malen tot de buurman met Brieuc aan komt wandelen. Dit is een volwassen Beauceron Een beetje lijkend op een smalle Rottweiler. Volgende de regels van Cesar Millan, ook wel de Dogwhisperer genoemd benaderen we hem. Na een knuffel van Rosie gaat Brieuc met de buurman verder.
In mijn hoofd hoor ik al weer de ambulance gaan, op weg naar een gevallen vrouw.
feedback van andere lezers- Wee
Opa heeft niet veel in te brengen :)
Genoten van je verhaal.
x
badstop: Opa heeft meer in te brengen dan je denkt. Of hij denkt dat alleen maar. - hettie35
Heerlijk om te lezen en o zo herkenbaar. Klein vingertje
wind iedereen om zich heen.
Groetjes Hettie
badstop: Opa kan ook, wanneer dat nodig is, streng zijn hoor. - Dora
Heerlijk, zo zal het vast en ZEKER gaan, met een zelfverzekerd hummeltje en haar lieve opa.
badstop: Daar heb je volkomen gelijk in. - julien_maleur
ferm verhaal
JM
badstop: Over een ferme griet.
|
