Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 32. ruimte
Ze zoeken elkaar op. De mannen en de vrouwen. Benieuwd bekijken ze elkaar, tastend naar de afstand die hen gescheiden houdt. Tot ze elkaar van lijf tot lijf ontmoeten. Wat heb je daar toch? vragen de mannen. Ruimte, zeggen de vrouwen. Wat is ruimte? vragen de mannen aan hun moeder. En de moeders hullen zich in het zwijgen van de onvoltooide spijt. En de zonen verbazen zich over de onmondigheid van hun oude moeders. Ruimte moet je vullen, denken ze. Mannen worden bouwheren, aannemers, architecten. Ruimte stimuleert hun fantasie. Zo worden utopia's geboren uit hun hoofden. Maar ook de angst. De angst, dat er niets zal zijn. De angst dat ruimte enkel leegheid is, voelbare afwezigheid. Angst die mannen overmant.
Kom, zeggen de vrouwen en wees niet bang voor ruimte. Werp je in mijn warme waagschaal. Zo leer je omgaan met de dood. Leren sterven is niet meer dan leren niet nalaten te leven. Kom en de spijt van je moeder zal langzaam oplossen in niets dan feest. Vieren. Branden en loslaten. Tot je tot wonen komt.
Ik was nog maar een meisje toen. Mijn ruimte was te klein en te besloten voor al je lieve overweldigende vreemdheid. Welde tot weelde. Groeide tot vrijplaats vol onraad. Clandestien. Verboden. Vicieus. Gevangen in de entropie. Onmogelijk. Er zijn scheuren in mijn ozonlaag. En energie die mij verlaat in warmte. Warmte die moet verloren gaan. Vroeg of laat.
Rien gleed uit mijn leven zoals ze uit mijn buik gleed. En steeds vraag ik me af of ik er wel bij ben geweest. Heb ik ooit deel genomen aan deze vreemde, wrede wereld die men werkelijkheid noemt?Wat ben ik meer dan een vlies gespannen tussen de vreemdheid die ik koester en de vreemdheid die ik afstoot?
feedback van andere lezers- commissarisV
Ingetogen en eerder afstandelijke, koel overwogen; bijna journalistieke beschrijving. Knap - koshka
mooi, heel mooi
meer woorden zijn er even niet - Ghislaine
Met genoegen gelezen. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Dialogen staan tussen "..." en op een nieuwe regel
'Tot zij elkaar lijfelijk ontmoeten' staat beter' (Tweede regel van je tekst)
Vansion: dankje
wat die dialogen betreft: het blijft een technisch moeilijk probleem, hoe je dit formeel oplost. ik heb al zowat alle ganbare mogelijkheden uitgetest. geen enkele is perfect. het blijft een compromis. in vele moderne uitgaven gebruikt men geen aanhalingstekens, maar werkt men met streepjes aan het begin van de lijn.
enfin, het belangrijkste is, dat je consequent blijft. in 'Clandestien' heb ik dat geprobeerd. De innerlijke dialogen onderscheid ik van de echte. telkens op dezelfde manier. - Jean_Loeckx
Eindelijk een verklaring voor de Giraldische formule :
“Si un homme s’ennuie, exitez-le ;
si une femme s’ennuie, retenez-la !”
(Giraudoux in Suzanne et le Pacifique)
Wat moet ik hier feedback geven ?
Dit “stukje” is zelf een beetje de moeder en de vader van alle feedbacks,
zoals alle bevrijdende en koesterende ruimten dat zijn.
Maar zeg me nu eens zelf, An, is er een ruimte waar vrouwen en mannen elkaar als gelijken ontmoeten, niet de Euclidische maar de Afroditische waar de kortste afstand tussen twee punten de mooiste boog omheen de wereld is ?
gg
PS
Je schrijft hier niet de pannen van het dak, je schrijft het dak van de huizen. Van de huizen waarin we ons verschanst hebben, en je laat ons het hemelgewelf , dat wijdere dak, het omspansel, vol zon, regen, wolken, en sterren zien.
Onze gevoelens en gedachten à la belle étoile.
Vansion: dankje. voor je wedervoeding ...zie je die boog dan niet?
|
