Volg ons op facebook
|
< terug
Walhalla's barstensvol vernieuwing
Vóórdat ik moeder werd wist ik gelukkig al wat WEL en NIET van mij was, zodat ik me in moeilijke tijden aan mezelf kon vastgrijpen, wat vaak nodig bleek. Twee jaar geleden had ik het laatste telefoongesprek met mijn nazaat. Verhelderend. Ze zei dat er 'iets' met mij was. Aha, dacht ik, de wind waait nog immer uit d'oude hoek. Betrof dat 'iets' een geestelijk defect? Ook goed, ik ben liever gewoon 'gek' dan wat 'de menigte doodnormalen' soms aan gevoelloosheden rondpekelt. Godsgeklaagd...
Mijn dochter was een pracht kind. Dat ik mijn stinkende best deed om haar heel te houden moge duidelijk zijn. Zoiets geweldigs koester je, bescherm je opdat het zichzelf kan blijven. Tot bleek dat ik niet alles kon voorzien of voorkomen. Ik vroeg of hij en zijn vrouw erover na wilden denken of en zo ja, wanneer zij ons kind mee op vakantie wilden nemen. Wat had ik misdaan? Waarom gilde hij? Dat doe je toch niet met je wurmpie erbij? Ze kroop angstig achter mijn benen. Ik was een sloerie, heks, feeks, die zijn nieuwe huwelijk ruïneerde. "Snap het eindelijk eens, achterlijk stom wijf. Wanneer dringt het tot die botte kop van jou door dat ik niet nog méér tijd aan dat kind kan VER-SPIL-LEN." Wie was hier gek? Zijn laster was gelukkig niet waar, maar... Loeiend gekrijste waardeoordelen zijn zéér schokkend voor wie het 'goede' voorbeeld moet volgen. Uiteindelijk verdween hij na nog een paar véél ergere staaltjes pedagogiek. De tijd zou wonden helen, zei menigeen, maar het was een totaal ander kind geworden.
Eigenhandig leefde ik haar het positieve voor: "Lieverdje, wees maar niet bang. Mama blijft en zorgt voor jou. Er bestaat er maar één zoals jij, meidje mijn, op de hele wereld. Niemand is hetzelfde en toch is iedereen goed, uniek!" Ze bleef meestal achter haar muur...
Later:"Luister niet naar kwaadsprekerij. Vraag, lieverd, als je iets niet begrijpt, twee weten meer dan één. Oordeel niet te snel. Wees nieuwsgierig, heb aandacht voor elkaar en zeker voor hen, die het minder hebben." Ze wist toen al dondersgoed dat ik roddeljournalistiek haat. Had ze expres stopverf in de oren? Toen ze voor het eerst iemand zwart maakte zonder dat er van diens 'misdaad' enig bewijs voorhanden was, werd het menens en ik leerde haar nadrukkelijk: "Vul niets zomaar in! Zodra je iets niet zeker weet vraag je dat EERST bij de persoon in kwestie na." Ik wist verdorie waarover ik sprak. "Een gerucht, dat niet op waarheid is getoetst, doet méér kwaad dan goed. Iemand onterecht beschuldigen is wreed en niemand overziet daarvan de gevolgen!" Wáárom stopte ze figuurlijk vingers in de oren? Hoevaak ze mij in de puberteit Déjà Vues bezorgde van dat verrotte verleden was onvoorstelbaar. Hoewel de Oedipus-legende in de vrouwelijk variant mij onbekend was, vierde dit fenomeen furieus hoogtij bij ons, alsof het een dwangmatige lotsbestemming gold die zich voltrok. Dat ze de hand afgehakte die haar voedde kwam niet in haar op. Een zware tol 'betaalden' wij voor 'het goede voorbeeld'. Toen ze bij mij vertrok was ze ervan overtuigd dat ze het véél beter zou doen dan ik.
Zestien jaar later is ze 'klaar'. Haar spraakmakende 'visie' duikt overal op. Als giftig woekerkruid. Het plant zich ondergronds voort, dwars doorheen lief zaaigoed dat daardoor afsterft. Haar Walhalla bulkt van intrigerende inzichten die volgelingen hun 'enige echte windgong' noemen en de bijbel staat barstensvol nieuwe geboden, allen gestoeld op 'haar gróte voorbeeld': Belofte maakt géén schuld. Respect dwingt men af. Overleg is verboden. Intieme verhoudingen: zinloos. Mensen zijn vervangbaar als postpakketjes. Emoties: waardeloos lastig. Men drijft zijn zin door, eerst via manipulatie, dan emotionele chantage en daarna zwijgt men de onwillige dood. Iedere smoes is geoorloofd. Gezag kweekt men door dreiging, verlating. Het loopt voor de leek trouwens wel wat chaotisch door elkaar. Af en toe sluipt er medeleven tussendoor. Dat levert de origineelste, mafste, leukste, zéér zeker de meest onverwachte ontwikkelingen op. In deze sektarische groep meandert de binnen- en buitenwereld lustig over alle grenzen van het betamelijke heen. Al naar gelang de wind waait. Wie zich bij haar aansluit krijgt gratis de dubbele agenda om in bij te houden wie waarvoor is gebruikt. Er is een term voor, die enkel deskundigen kennen. Werving geschiedt via internet. Een reeks volgelingen trekt reeds ten strijde tegen mafkezen zoals ik. Ik zou bijna trots worden. Een jonge psycholoog bestudeert De 'Poer-Mie-geloofsgroep'. Zijn desertatie heet: 'Fundamentalistische weeffouten steken doofpotten door.'
Inmiddels is dochterlief tot Goeroe gekroond: "Oonlie Mie". Ze preekt het 'ik-weet-wat-van-mij-is-isme'. Ze is al onbevlekt ontvangen ook. Nooit moeder geweest is ze toch oma geworden. Haar loyale vriendje, de trouwe Folloow Joe -hij offerde dertig jaar huwelijk op- werd voor de tweede maal opa.
Nu ben ik helaas toch het verband kwijt. Hoe mag ik mezelf in haar kielzog noemen? Noboddie Dorake? Ik kan niet uit de voeten met de lullige imitatie die ze van paps, Maaistro Nullo, opvoert en haar bewondering van hem maakt me duizelig. Ik ben te oud om er een nieuwe religie in te stampen. Bekeren kan niet eens want inmiddels heeft de 'Déjà-Vue-allergie toegeslagen: ik word misselijk als ik eraan denk dat Oedipus nogmaals voorbij komt… Oonlie Mie heeft wel enkele van mijn creatieve genen geërfd… Dat ontdekte ik toen ze drie was en emotioneel nog intact. Zouden die eigenschappen versleten zijn? Uitgewoond of afgefikt? Of moet ze dat ontkennen omdat ze daar volgelingen aan kwijt raakt? Mijn meegeleverde genen zijn vermoord, denk ik. Wie zal het zeggen. Van kind noch ex verwacht ik dankbetuigingen. Ik stuur hen óók geen rouwkaart. Dat ik straks alleen op de brandstapel lig is daardoor natuurlijk weer WEL mijn eigen schuld... Toevallig hé? Of bestaat dat niet?
feedback van andere lezers- warket
Touchant.
Dora: Dank je wel voor dit mooie woord. Doorregen realiteit...Het is onderdeel van een groter geheel, dat met flashback wordt gelardeerd... - ivo
hoe hard kan hard nog zijn Dora ... pfff het snijdt in armen en benen en hart en kop eraf
Dora: Harder dan dit wordt het niet Ivo, maar wie weet... ooit, als de windbuilen zijn doorgeprikt, word ik opgeschrikt door een excuus? Wie dan leeft, die dan zorgt. Ik ben in principe niet haatdragend... - hettie35
Heel scherp neergezet Dora,
groetjes Hettie
Dora: Dank je wel. Zulke zaken kun je natuurlijk wel verdoezelen ook, maar deze keer heb ik het expres in de scherpte gezocht... - Mistaker
Stukken beter dan die waardeloze tv-serie Walhalla.
Groet,
Greta
Dora: Oef, ik bloos er gewoon van, dank je wel MisT
|
