Volg ons op facebook
|
< terug
Voorspelbaarheid?
We kenden elkaar al jaren, maar niet echt intiem.
"Ik heb heel lang niet geweten wat van mij was," zei ze op klaaglijke toon. Uit pure nieuwsgierigheid vroeg ik door, want ik weet niet hoe dat voelt en zij kon me er eindelijk wijzer over maken.
"Hoe weet je dan wat je wilt? " Oeps, de ongemakkelijke stilte was alarmerend.
"Als je niet weet waar jij begint of wat van de ander is?" Nog steeds keek ze of ik van Mars kwam en ik probeerde het via de christelijke methode. "Hoe deed jij dat dan met: wat gij niet wilt wat u geschied, doe dat ook een ander niet?" Ook dat bracht geen redding. Het was bijna stuitend hoe onzeker ze werd, wat mijn bedoeling niet was. Onmacht, medeleven en stokkende conversatie pekelde de sfeer. Ze moest ineens weg, vanwege een afspraak die ze was vergeten. Ik zag haar daarna jaren niet, maar het bleef mij bezighouden. Hoe weet je wat de ander nodig heeft, als je niet voelt wat WEL en NIET van jou is? Onvoorwaardelijk liefhebben is m.i. afhankelijk van zelfacceptatie met alles erop en eraan plus je intieme verhouding tot de omgeving. Het heeft mij altijd verbaasd dat iemand niet wist wat hij/zij wilde.
Waarschijnlijk heb ik mijn alertheid op een 'binnenstebuiten manier' aan mijn ma te danken, haar aanpak werkte averechts. Ik werd kunstenaar, iets totaal anders dan haar bedoeling was, denk ik. Ik was wel doortastend, maar geen emotioneel arme zogenaamd wereldse modepop, die iedereen moest controleren.
Dat ma 'dubbel' deed zag iedere loslopende hond en zeker een oplettend gevoelig driejarige snotaapje.
Ze merkten beiden niet dat ik er bewust van was, maar ma luisterde naar Broer die mocht liegen en hij kreeg altijd zijn zin. Met hem had ze geduld tot in het oneindige, maar als ik niet beviel hadden we de poppen aan het dansen. En hoe. Enkel met mijn hoofd boven kleurboeken was ik veilig… tekenen werd mijn redding en ondertussen sloeg ik in me op hoe ze met tantes roddelde, over wie en vooral op welke toon…
Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat een kind van drie op haar kerfstok kan hebben... Naar de kleuterschool kon ik nog niet en de hele dag stond in het teken mama tevreden te houden want anders…
Hoe ironisch is het eigenlijk dat pijn mij de blijde boodschap bracht? Slaan deed buiten zeer. Op mijn lijf.
Die andere pijn was er zodra er woorden gilden en ogen prikten. Dat zeer trok naar iets binnenin dat normaal rustig klopte, maar daarvan hard bonkte. Daarna kwam er een koude steen in mijn lijf. Dat er konijnenkeutels in je buik zaten wist ik niet en dat die kei je maag heette werd nooit uitgelegd. Het was er eenvoudig. Als een havik speurde ik naar de sfeer, lichaamstaal en de toon van stemmen zodat ik op tijd onder wapperende handen weg kon schieten… Gelukkig hoefde ik niet zo op te letten als mijn vader erbij was en ik leerde heel jong schiften; wel te luisteren, maar de pijnwoorden negeren. Pa en ik konden bij elkaar naar binnen kijken, ma en Broer kennelijk niet. Komt daar het gezegde vandaan: Soort zoekt soort?
Vanaf dat ik praten kon, veel te snel naar ma's mening, moest ik mijn mond houden. Ik was TE eerlijk. Ja, zo kan ik het ook, dacht ik op de driewieler. Later word ik een andere mama. Ma deed bijna nooit aardig en dat accepteerde ik als een gegeven. Hoe het kan dat ik altijd heb geweten dat ma's dubbelheid niet aan mij lag, weet ik niet. Op een bepaald moment hield het slaan op, al vloog haar arm nog wel vanzelf omhoog. Kwam dat omdat ik haar bij pa kon verlinken sinds ik sprak of zag hij dat ik soms ineenkromp, mijn hoofd met mijn arm beschermde. Hij was mordicus tegen lijfstraf.
Pas bij de scheiding knoopte ik met de psycholoog de rode draden aan elkaar. Wat een geluk dat mijn gevoel van eigenwaarde nog intact was opdat ik de harde feiten onder ogen kon zien. De partnerkeuze had ik aan 'mijn opvoeding' te danken: te lang genegeerd, te goed geïncasseerd. Ik ben ook een tijdje woedend geweest op mijn ouders, maar het zou niets helpen het hen voor de voeten te gooien… ma kon confrontatie niet als leerproces zien. Ik liet haar wel mijn verhalen lezen… Mijn inschatting was juist. Geen reactie, alleen verwijtende ogen. Broer heeft door haar bescherming niet geleerd voor zichzelf op te komen en hij bleef jaloers. In wezen is het volgens mij dus lood om oud ijzer hoe je het met je kinderen doet. Onvoorwaardelijke moederliefde schijnt niet automatisch met de baby mee te komen en de mijne zal het van thuis niet geleerd hebben… Misschien is er in de oorlog iets gebeurd? Daar zweeg ze nors over. Wat de dood van pa voor mij betekende wisten Broer en ma niet want ik deed aan zinloze diepgraverij, volgens hen. "Wat moet ik met jouw prietpraat," meesmuilde Broer op zijn veertigste, haha. Ik houd contact met pa die me soms een hart onder de riem steekt of we lachen om de streken die het lot ons voorschotelde.
feedback van andere lezers- ivo
mensenkinderen je kan het zo scherp schrijven .. .pffff
Dora: Oef Ivo, het stond er nog niet op of je had hem al gelezen... ik moet hem nog nalopen op onzuiverheden kwa dubbele woorden of slecht ritme, maar in ieder geval bedankt...
Ja, lang oefenen, laten liggen, opnieuw herschrijven en nog eens en nog eens, via de andere insteek....Ik ben blij met je, zo trouw als feedbacker ook... - hettie35
Scherp van de snede maar levensecht,
groetjes Hettie
Dora: Dank je Hettie. Ik zit een tijdje in de scherpte inderdaad, is ook wel lekker hoor... - Wee
Goed stuk, Dora.
Dat sfeerspeuren herken ik.
Ik voel altijd hoe de bui hangt, als ik ergens binnenkom.
Leer langzaam (eindelijk) dat ik zulke sferen niet kan,
niet hóef te keren, Hoe knappend de spanning ook soms is.
Dora: Blijf trouw aan je zintuigen en laat je niet op de mouw spelden dat andermans spanning jouw verantwoording is. Morgen en overmorgen komt er van mij tekst daarover... Dank je Wee, herkenning is mooi. - warket
Ik heb wat meer tijd nodig dan Ivo. Eerst gaat de tekst door de printer en herlees ik het aan de buitentafel.
Dora: Eeerlijk? Dus je hebt het nu zwart op wit? Aan de buitentafel in de zon nog wel. Meestal knoei ik er nog een tijdje in door.... Wat een gewaarwording om geprint te worden. Dank je... - Mistaker
Mooi verwoord Door. Inderdaad herkenbaar zoals Wee al opmerkte.
G
Dora: Dank je wel Greta... fijne feed...
|
