|
< terug
De Laatste Kans (Nathan en Ella) (hoofdstuk zes)
Nog even volhouden. Nathan keek haar aan. Ze gaf hem een teken 'Het gaat wel nog even' zo las hij in haar ogen. Ella was nat van het zweet, een klein wondje naast haar linkeroog was het enige spoor van het flitsende gevecht van enkele uren voordien. Ze waren aan één stuk blijven lopen. Door de ondergrondse, als twee schimmen langs de huizen sluipend wanneer ze even een stuk boven de grond moesten afleggen… Behoedzaam, geen zin om nog eens te moeten tijd verliezen met het uitschakelen van die blinde sukkels van 'De Beweging'
De kaart van Nathan was zo gedetailleerd dat verkeerd lopen uit den boze was. Hij wist het eigenlijk bijna vanbuiten, zo vaak had hij de route zitten bestuderen de voorbije maanden.
Ella vertrouwde hem blindelings. Dat gaf hem een goed gevoel, dat te merken, dat te zien in haar ogen. Hij kende haar enkel van op het net, nu liep ze aan zijn zij en hij was meteen met haar vertrouwd. Haar geur, haar vloeiende panterachtige bewegingen vond hij normaal, zo schreef ze ook, ze bewoog zoals ze haar zinnen neerschreef… hij herkende haar bewegingen nog voor hij ze ooit gezien had, zo realiseerde hij zich.
Ella… het meisje dat hem zo vaak verwonderd had met haar wijsheid, haar inzicht. Hij had de hoop al opgegeven toen hij op haar stuitte. Ze vonden een bondgenoot in elkaar toen ze los van elkaar identiek hetzelfde antwoord gaven, quasi synchroon, simultaan op de entertoets gedrukt wellicht, tijdens een chatsessie over wat het grootste gevaar was op de wereld. Men had het over terrorisme, fanatieke godsdienstbelijdenis en er was zelfs een idioot die de vrouw als ultieme bedreiging voor de mensheid aanhaalde…
Ze hadden elkaar als het ware met verbazing in de ogen aangekeken… hij en Ella… en toen kwam hun antwoord in een soort tweevoud van zichzelf het scherm opfloepen : "De onverdraagzaamheid in het algemeen zal overwinnen op deze mogelijkheid om te praten met wie je wil, wanneer je wil, de censuur zal het winnen van de verhalenvertellers, men zal iedereen het zwijgen opleggen, het internet zal vernietigd worden en men zal stuurloos zijn. Men zal het inkleden als een redding der mensheid en men zal slaafs en gedwee knikken en als stuurloze schepen op drift de weg naar de netjes afgesloten haven volgen.", zo had hij geschreven…
Ella schreef het volgende : "De onverdraagzaamheid besluipt je terwijl je in je zetel achterover leunt en je mond vol woorden zit, de censuur zal je de mond snoeren en je verhaal zal stokken in je keel, op je vernietigde harde schijf, je zult elk houvast verliezen wanneer men de communicatie onthoofden zal… Men zal zich aan je voordoen als 'zij die de waarheid, de énige waarheid als een geschenk in je schoot werpen. En je zult volgen… je handjes voor je ogen houdend terwijl je wellicht ook nog fluisterend 'dank u' prevelen zult.
Hij had haar woorden met open mond gelezen. Hoe kon dit? Dit was geen toeval. Dit was een teken. Hij mailde haar meteen op haar persoonlijk mailadres. Toen hij op 'versturen' klikte, kreeg hij drie seconden erna eveneens een mail :
"Hallo,
Mijn naam is Ella. Je hebt het vast ook gelezen op dat stomme forum… Wij leken de enige twee die het wél doorhebben wat er te gebeuren staat. Hoe komt dat toch? Is men dan zo ingedommeld of zo gefocust op de angst dat men de ware genadeslag niet meer inschatten kan? Ik wil je via deze weg laten weten dat ik je begrijp, dat ik net zoals jij denk. Dat dit jammer genoeg uitzonderlijk is. Maar het is wel goed dat we tenminste niet alleen zijn. Ik ben wakker. Dag en nacht, ik kan de slaap niet meer vatten. Mijn pc ligt constant aan. Hou je voor mij niet in. Als je ook maar iets merkt wat onze gedachten over de situatie bevestigt, aarzel dan niet, laat het me meteen weten. Goed dat je er bent. May the force be with u.
Groet,
Ella
De mail staat op Nathans netvlies gekerfd. Hij ziet zichzelf nog zitten…. Starend naar z'n scherm… beseffend dat hij nét dezelfde gedachten en conclusies naar haar had gemaild… nét op hetzelfde moment. Ze schrokken er beiden niet van. Ze waren nu eenmaal wie ze waren.
Hij weet nog dat hij naar z'n duizenden cd's keek, z'n rek besloeg de gehele wand.. .allemaal oude, authentieke cd's, no copy's… en hij weet nog perfect welk nummer hij koos om dit moment van verbondenheid te benadrukken… het was prachtig hoe die muziek de urgentie van de situatie zo relativeerde… 'The Kings of Convenience' in duet met 'Feist', de zangeres met de hemelse stem… het nummer - toepasselijke titel - 'Know-How', hij kende de tekst uit het hoofd…
Artist: Kings Of Convenience
Song: Know-how
Album: Riot On An Empty Street
Riding on this know-how
Never been here before
Peculiarly entrusted
Possibly that's all
Is history recorded?
Does someone have a tape?
Surely, I'm no pioneer
Constellations stay the same
Just a little bit of danger
When intriguingly
Our little secret
Trusts that you trust me
'Cause no one will ever know
That this was happening
So tell me why you listen
When nobody's talking
What is there to know?
All this is what it is
You and me alone
Sheer simplicity
What is there to know?
All this is what it is
You and me alone
Sheer simplicity
What is there to know?
All this is what it is
You and me alone
Sheer simplicity
Hij moest nu, na wat ze zonet hadden meegemaakt nog even groen lachen toen hij aan de titel van het album waarop het nummer stond denken moest… Hoe de realiteit de fictie steeds weer inhaalt om haar vervolgens, met een koude grijns op het gezicht, lam geslagen achter te laten…
Wat er ook van weze… hij nam z'n iPod en zocht het nummer… zij keek even op toen ze merkte dat hij nét dàt nummer had gekozen… ze lachte… op die manier waarop enkel zij in de huidige situatie, op die zorgeloze manier lachen kon, waarbij het bovendien nog écht waar was ook dat ze zich niet écht zorgen maakte om wat hen te wachten stond.
Zo eenvoudig… er is niets meer om te weten. Dit is wat het is. Zo fluisterden haar ogen in z'n hoofd…
En hij knikte en zette het volume wat harder.
Ze stapten de laatste tunnel in.
feedback van andere lezers- geertje
is bovenaan al gefeedbackt !! :-)
|
