Volg ons op facebook
|
< terug
Try-out (2)
Eerste try-out: Deel twee: het geluk piept om de hoek.
We probeerden het wel, kindlief en ik. We houden van elkaar, echt waar. Je ziet het alleen niet meteen zo één twee drie, op het eerste gezicht. Zo heel af en toe leek het er op dat ze openheid wilde oefenen. Het zat in een soort proces. Schaken voor gevorderden, dat ik niet goed beheers...blijkbaar.
Een half jaar daarvoor had ze een brief geschreven. Voor Moederdag. Omdat ze graag een goede relatie met me wilde. Schone lei. De voorwaarden had ze er meteen bijgeleverd. Ik kreeg spreekverbod over: Mij, mijn moeder, haar vader, een verlopen vriend van mij, waar ze verliefd op was geweest zonder dat ze wist dat ik het gezien had. De oude boeken moesten in de kast. Ongelezen kennelijk? Die brief lag al maanden ergens in de Lundia-lade. We hadden elkaar toen vijf jaar niet gezien en pas twee keer getelefoneerd. Ik zat bij mijn beste vriendin, haar tweede moeder, zogezegd. Het gebeurde in de aanloop van de eerste sessie bij die steengoede psycholoog. Nu moesten we voor aanvang van de therapie, die ik van haar zo niet mocht noemen, het eens worden over de doelstelling van onze ontmoetingen… Twijfels over die hulpverlenende missie had ik wel, want wat bleef erover om bij mijnheer de deskundige aan te kaarten? Ach, dacht ik, zij wil het zo doortastend willen. Ik vertrouwde erop dat de psycholoog zijn werk goed deed en vroeg mijn dochter wat de hulpvraag was die ze bij hem had neergelegd.
"Hoezo hulpvraag?"
"Welke hulp je wilt." Het bleef raar lang stil..."Waarmee hij ons moet helpen, bedoel ik."
"Ik heb anders geen hulp nodig." Ze begon vertouwd snibbig te klinken, alsof ik haar hiertoe dwong.
"Oh, jaja, zo, nou..... ik weet eigenlijk niet waar we dan nu over aan het beslissen zijn."
"Nou ja, ach je weet wel. Gewoon, wat wij daar willen en hoe en zo," breedspraakte ze.
"Bedoel je dan ook dat lijstje in je brief? Wie ik allemaal moet verzwijgen?"
"Er stond géén lijstje in die brief." Was ik gek? Ze klonk vinnig. Hoe zat dit? Voor de zekerheid vroeg ik:
"Heb je dan misschien meer dan één brief geschreven?"
"Ach, nee. Natuurlijk niet." Ik noemde toch maar uit de losse pols op wat ik ervan had onthouden.
"Heb je dat ding daar soms onder je neus, of zo?"
"Nee, waarom?"
"Hoe weet je dat dan uit je hoofd?" Nam ze me in de maling? Ik probeerde mijn stem vriendelijk te houden.
"Och, als ik zoiets belangrijks van jou krijg dan sla ik dat goed op hè?" Ze zuchtte nadrukkelijk.
"Nou, ja, ik ga hem er óók wel even bijpakken. Van een lijstje herinner ik me niets." Ze leek opgewonden. Ik wachtte en dacht aan mijn fiets, waaraan alweer iets onbegrijpelijks bungelde. Ook? Hoezo ook? Geloofde ze me niet? In de verte hoorde ik gerommel, knisperen tot ze fluisterde: "Oh, zo... ja."
"Zeg ma, ik ben trouwens verliefd," kwam ze plompverloren terug. Ik schudde mijn hoofd van de abrupte overgang. Niets lijstje. Geen, ja het klopt. Te privé ineens, onverwachter dan ik ooit had kunnen hopen.
"Oh ja? Poehh, lieverd, eh...Wat leuk... toch? Fijn, weer verliefd zijn, lijkt me."
"Ja… eh, leuk he? Ja, eh nee maar, echt fijn, maar… ahum, eh, haha, ja, ach, hij is wel iets ouder, ma."
"Dat lijkt me wel voor de hand liggend." Oeps. Het schoot veel te makkelijk uit mijn mond. Na vijf jaar was deze communcatie een bijzonder uitzonderlijk buitenkansje. Ik wilde niets verknallen.
"Oh ja, hoe oud denk je dan dat hij is?" Ik moest niet al mijn kruid verschieten, zo vreselijk op zijn moeders zeggen wat in de lijn der verwachtingen lag, volgens mij….dat hij vast al zo oud was als paps.
"Och... twaalf jaar lijkt mij wel een mooi verschil, voor iemand zoals jij. Want ja, zo'n knulletje…Ik weet niet hoor, dat lijkt me voor jou niet echt... eh, bevredigend." Ik merkte dat ze haar zucht beheerste en het leek of ze ergens mee zat. Of niet? Hoe omzeilde ik het eventuele incestueuze reukje?
"Is ie spannend? Of gewoon lekker?" hield ik de zaak aardig draaiende en ze begon me zowaar geheel frank en vrij uit te leggen dat ze vooral op zijn lijf viel, dat hij reuze interessant was, vanwege zijn beroep ook en nou ja, nog wat interessante wetenswaardigheden. Ze was werkelijk hé-le-maal weg van hem, dat sprak uit alles. Toen wist ik het, vraag me niet hoe. Ik feliciteerde gul, gunde haar liefde, zei ik en deed blij mee.
"Zalig dat hij zeker weet wat hij wil en wederzijds nog wel, dat komt niet vaak voor."
"Nou ja, ik weet niet of hij wel weet wat hij wil, ma." Oef…hoe daar nou weer iets positiefs op verzinnen?
"Meid, geniet er van. Iedere verliefdheid is fijn of, eh... leerzaam...Je bent maar één keer jong, toch?"
Meer dan een jaar later, de drie sessies bij de hulpverlener waren voorbij en na wat rare wendingen die eindigden in afwijzingen aan mijn adres, belde hij op. Plompverloren. Ik was jarig, zat op de wc. Veilig. Niemand hoefde mij nog snel op de pot te beuren… en hij maakte meteen een vliegende start.
"Ja, ik dacht, wat let me, ik bel je gewoon. Van harte gefeliciteerd." Hij dacht er niet aan om met u te beginnen, merkte ik en toch bedankte ik hem even zo hartig. Overdreven amicaal stoomde hij door. Ook nadat ik stoicijns u tegen hem bleef zeggen. Moest het lijken alsof we elkaar al jahaaaren kenden? Mijn nekhaar stond toen de eerste drol traag de pot in zakte en ja hoor. Er volgden wat supervrolijke omtrekkende bewegingen. Over hoe ze mijn verjaardag daar samen vierden. Gelukkig schoot ik niet sarcastisch in de lach. Over hoe heerlijk zijn lief voor hem had gekookt met allerlei spannende liflafjes en zo. Het kwam duimdik door hoe hij volslagen in de ban was van meisjemijn. Extreem overtuigd van zichzelf leek hij wel al vroeg hij herhaaldelijk aan de achtergrond: "He lief?"
Na nog wat rond de pot geneuzel bekende hij op een haar na even oud te zijn als ik. Vervelend toch, al die voorspelbaarheden, dacht ik nog… Zo'n ludiek verrassend verjaarscadeau, maar op een of andere manier voelde het toch niet fijn. Mijn dochter, hé lief, die zes jaar niet voor die feestdag belde, kreeg ik nu wéér niet aan de lijn... Het lukte me wonderwel om niet a-sociaal te gillen. Wat had het voor zin om hem voor verrotte vis uit te schelden? Dit was namelijk schaken voor zéér ver gevorderden.
"Ik zal haar tegen alles beschermen... maar, heb jij er ECHT geen bezwaar tegen dat ik zo oud ben?"
"Welnee joh, als mijn kind maar gelukkig is, dat is al wat telt." Hij kon het bijna niet geloven. Schaakmat... Ik had weinig zin om er woorden aan vuil te maken. Over gezonde verhoudingen sprak ik al jaren niet meer. Ze bestaan dus nog... de ridders, die voor hun Rapunseltje de kastanjes uit het vuur plukken… Hij beschermde haar inderdaad. Met huid en haar. Tegen mij, maar een kniesoor... versnoept zijn laatste oortjes niet.
feedback van andere lezers- ivo
oeps wat een emotie ... het is wel wat ... alles komt er zomaar uit - pfff sjongens dora toch ...
Dora: Nou, zomaar.... er is al vaak aan de stijl geschaafd Ivo en die emoties? Die moeten eerst achter de horizon zijn verdwenen voordat je het als een tragi-komedie om gaat werken... een rijke bron om uit te putten hoor. - Wee
Mooi geschreven stuk, Dora.
Ik vind dit deel van 'try-out' makkelijker lezen dan het eerste
deel, maar da's mijn mening hoor. Allebei top!
Dora: Dank je Wee. Je moet het voorgedragen ervaren, denk ik... De stiltes op de juiste plek en het gezicht spreekt dan ook boekdelen... - Mistaker
Het hele leven is try-outen. Ach ik zeg ook maar wat om 0.23 uur.
Groet,
Greta
Dora: Try-out. Je rommelt wat aan en wat er werkt blijft er in
Vroeger gooide men je pas voor de bak als de tijd rijp was...
Ken jij dat boek "Je rijpt je rot?" (alle therapiesoorten op de korrel genomen.) Ook van vroeger...
|
