Volg ons op facebook
|
< terug
Utopia der wens gedachten (2)
De cabaretier zet een feestmuts op en trekt een te groot clownspak uit de kast dat ze met veel moeite begint aan te trekken. Op het achterdoek ontwikkelt zich vanuit het zwart langzaam een foto als de halve clown tegen het publiek praat.
Twee jaar geleden. Zo zielig vond ik dat. Ja echt, ik heb het met haar te doen, hoor. Op afstand. Het blijft toch je kind, zal ik maar zeggen. Het zal je maar gebeuren. Denk je dat je alles zeker weet, blijft er toch 'IETS' niet kloppen. Zo'n drammend gevoel op de achtergrond dat je onmerkbaar meer in de weg zit. Ineens word je bang. Een gedachten kan je uit het niets bespringen. Als een hongerige hyena en zie dat dan maar weer eens uit je kop te rammen. Dat blijft je dan toch jennen, zeg maar. Dan komen die rusteloze vragen. Misschien ben ik wel een totale misvatting. Dat kan maar zo… Ben ik wel zo geweldig als ikzelf altijd heb gedacht? Zulke open vragen... Het zal wel een heksenketel zijn geweest in dat hoofd van haar want twijfelen? Oh nee, dat had ze zichzelf nog nooit toegestaan.
De cabaretier-clown gaat voor de spiegel zitten om zich op te maken.
Ziet u het? Mijn kind is gezegend met het Godsgeschenk van de intuïtie, heeft een stel hersens dat klinkt als een klok, creatief, bij de tijd. Veelbelovend plus een lijf om te zoenen. Dan heb je toch alles wat je hartje begeert? Dat dacht ik ook en zei dat vaak, maar mij geloofde ze niet. Sneu wel. Voor ons alle twee. Mijn dochter was zo'n VAL-di-spert in spee. Ze had alles mee, maar nee. Ik was een heks, die haar ten gronde wilde richten. HiHI Hoewaaiaai. Hoogmoed komt voor de val. Dat ben ik, een VAL, Vrij Autonoom Levend. Eerst liep ik dood op pappaKOD en toen alles opnieuw veilig op de rit stond, rolde er een vierjarige namaakKOD de oprit op....Mijn VALLETJE, verschanst in een smerig woedende tank. Poepiemoepie ratelde en gromde door ons huis, constant de loop op me gericht. Op stalen rupsbanden, gggramgrrrom, was me de oorlog verklaard. Een héél leger breekijzers van zorg en containers vol gezond verstand bracht haar niet van de wijs. Noch tot rede. Het kind wist moorddadig zeker dat ik de boosdoener was. Zij wist hoe het zat en daarmee basta. Niemand was ik. Ik mocht geen vredige gedachten koesteren. Nooit vertelde ik iets over mezelf en toch wist ze, verdomd zeker, wie ik was: De gedoodverfde vijand. Soms was het bijna potsierlijk, KODDIG van in en in triest. Naarmate ze groeide werd het verzet vuriger, alsof ze naar de climax toewerkte, dacht ik wel eens. Zonder naar de medemens te luisteren, noch ernaar te kijken wist ze dat niemand deugde. Harstikke keigaaf vond ze die helderziendheid van haar. Een van GOD geschonken talent, zal ze wel gedacht hebben. Liefde fffssjj, opgelost in het 'IETS', waar dat dan ook was.
Inmiddels is de foto ontwikkeld. Vrolijk open kinderkopje, glanzend blond pagekapsel lacht de zaal toe. Het is ongeveer drie en kijkt frank en vrij de wereld in. De cabaretier is klaar, staat op en loopt naar de rand van het podium. Ze heeft zich geschminkt met een knipogend en een huilend oog.
Ze was al dertig en toen pas, rambamehsssflasjjj sloeg het besef toe. Als een rijpe watermeloen die van driehoog op het troittoir klapt. Onaangekondigd wist ze HET. Wat een schok! Zij was ZICHT-BAAR!
Midden op het plein begonnen de poppen te dansen. Zonder aanwijsbare reden werd het zwart voor haar ogen en ze schaamde zich alsof ze naakt te kijk zat tussen al die mensen in de zon. Ze hingen ontspannen op een terrasje aan een wijntje te nippen toen het gebeurde en de vriendin werd ongerust van de rollende ogen. Ze verdween hals over kop, zonder een verklaring. Weken heeft ze zich in haar huis opgesloten, hoorde ik later. Patsboem, rampstamp. Eindelijk, na vijfentwintig jaar, besefte ze dat alle mensen die ZIJ zag, haar óók konden zien. Wat zagen ze dan in Godsnaam, vroeg ze zich in paniek af. Vanaf die dag voelde ze zich een belachelijke kleuter van vier in een strakvolwassen succesvol lijf, die de hele wereld aan verantwoording naar zich toegetrokken had. In één seconde waren al haar zekerheden op de kop gezet en voelde zij zich een leeggevreten zak friet. Komt iemand dat bekend voor? Dat lijkt mij niet.... of wel? Oh ja? Goh...
De cabaretier maakt een rondedansje, pakt de brief op en neemt een poze aan als een redenaar op een middeleeuws marktplein: "Beste allerliefste, mijn hart, alles verzengende vrucht van mijn schoot. Je wilt niet weten hoe jij op je omgeving overkomt… Ik weet het wel, kan het je ook zeggen, maar of je me gelooft? Ik ben in het echt best aardig al doe ik niet aan luchtfietserij. Helaas, ik woon niet in een virtueel luchtkasteel. Wees niet bang, alles komt goed. Dat dictatoriaal, hooghartige dat wij allemaal zien is maar uiterlijk vertoon. Ter compensatie en ik kijk daar doorheen. Dat opgeblazen ego waarmee je iedereen neerbuigend behandelt geeft niets. Ja het geeft natuurlijk wel, maar dat is te verhelpen, lieverd. Onder die dikke lagen nep en acteerlawaai, de smoezen en manipulaties is jouw oude IKJE verstopt. Een VOKALD is van geboorte een rijke spannende mixmengeling van VAL en KOD. Alleen zijn de twee helaas constant in innerlijke strijd.
Wordt vervolgd.
feedback van andere lezers- ivo
hoe pijn moet pijn doen als hetgeen wat gescheurd is geen uitzicht meer ziet en als een plastiek zakje de hyperventilatie vangt in verse lucht
Dora: Omkeer omweer om keer op keer keerom om omkeer
|
