Volg ons op facebook
|
< terug
Constructureel
Toneellicht dooft langzaam en de kinderfoto slaat ineens op zwart waarna er rode hartjes over het gitzwarte vlak dwarrelen. Ze zwemmen één voor één van het kader af terwijl Valerie achter het projectiescherm verdwijnt en zich verkleedt. Mechanische synthesizers, gillende wind en gierende gitaren. Op het scherm flitst een oude foto aan in zwart-wit. 1959. Oude vrouw, landschap van zeer veel diepe rimpels, opvallend contrast naast een gaaf meisje van ongeveer acht. Communicantje, bruidje met echte Margrieten in kunstmatige krullen. Hoewaaihoeweeheeaai, roept Val die dansend als glitterende heks achter de foto tevoorschijn komt, gewiegd op de muziek. In haar handen een felgekleurde speelgoed tuimelclown waar ze liefdevol naar kijkt. Langzaam sterft de laatste gillende gitaar en de heks zet het kinderspeelgoed midden voor het voetlicht. Doodse stilte, Val staart er lang naar en kijkt dan op. Peinzende blik in de verte.
Uiteindelijk zag ik het bij de hulpverlener gebeuren. Hij schrok zich rot. Het idee dat hij er ZELF verantwoordelijk voor was om goed in zijn vel te steken...opdat ik ook wat liefde van hem kreeg... Hij zei niets, maar ik hoorde hem denken: Zo zijn wij niet getrouwd...daar heb ik haar NIET voor ingehuurd, zij hoort voor zichzelf plus mijn dislexiotische syndroom te zorgen. Pure paniek doortrok de kamer toen het tot hem doordrong dat hij ook wel eens verlaten kon worden….mits hij niets deed...
Ze geeft een speels duwtje tegen het speelgoed. Speurt ontdeugend door de zaal.
De deskundigheid, haha. Men beweerde dat zijn minderwaardigheidcomplex van hem was? Dat hij dat zelf weg moest werken. Zo gemééhéén. Het hek was goed van de dam... Concentrisch uit de context, zou je het kunnen noemen. Ofwel je vlucht, of hebt iets voor jezelf over... of niet. Iets doen voor mij? Hij en de hamvraag? Holahee, Jippie oh nee. Tien minuten zag ik het hele heelal door zijn hoofd gillen. Daarna wist hij zelf óók dat hij dat niet wilde willen. Wat ik knapperig voor tijdelijk depressief had aangezien bleek een souflé met een erectieprobleem plus samengeperste pruillipjes in een zielig hoofd. Zijn KOP, de Kleine Onbewuste Peuter, ontfermde zich over hem en hij voelde zich geslachtofferd. Het draait tenslotte om het conceptuele immers. Naaien of genaaid worden.
Niet linksom dan maar rechtsom, zal hij gedacht hebben. Later begreep ik pas wat er gebeurde, achter mijn rug uiteraard. Adacadabra, alles veranderde. De doos van Pandorra vloog open en huppollee, huizenhoog leefde hij boven mij. Ik moest over een half jaar bevallen, maar ineens beviel ik voor geen meter meer, van mij viel alles verkeerd. Mijn opgewekte levenskunst, doorzettingsvermogen plus het betrouwbare goede humeur en het toen nog lekkere lijf, het was totaal fout. Het hele getrouwde prakje werd tot behekste gekte uitgeroepen en kind noch kraai kreeg hem in beweging. Hij dacht misschien: Ik scheld haar uit voor verrotte vis en na een tijd gaat zij vanzelf stinken? Ik werd alsmaar meer olifant van ons kind waar hij met zijn eenentwintig centimeter zogenaamd geen aandeel in had gehad. Tenminste, zo deed hij het voorkomen. Wist ik veel wat er in een man gebeurt die vader wordt, ook al is dat geheel volgens planning... Ik had al genoeg te verhapstukken met mijn overhoop lopende hormonen. Het eindproduct mocht ik helemaal in mijn eentje hebben? Gossie, wat was hij gul... Hij zorgde héél goed. Nou en of! Op de Noordpool zat hij verscholen achter een hoge ijsschots te wachten op zijn natje en droogje. Hij zorgde er héél goed voor dat hij zich niet versprak... Alsof ik nog nooit van lichaamstaal had gehoord, me er niet in had moeten verdiepen tijdens de studie. Dat was ie kennelijk in het holst van de strijd even vergeten? Zwanger in zijn kop?
Tot het kind er was. Toen moest hij wel met de billen bloot. Zijn nieuwe lief begon erg nadrukkelijk aan hem te rukken, wat ze al die tijd natuurlijk al met uiterste geile deskundigheid had gedaan... Dáárom kwam hij uit de kast... Niets homo, niets deprie, niets trouw noch gezin met kind. Hij had zich als een overrijpe tomaat door een rasechte feeks van de treurtak laten plukken. Haar droomprins was hij, zei ze. Zozo... Het was potsierlijk hoe hij totaal idolaat met die grote haak in zijn bek hijgend aan haar lijntje zwengelde. Ik had hem zogenaamd opgescheept met het kind van een ander. Zij had haar overwinning en hij liet zich als een gewillige vette bokking binnenhalen. Ieder krijgt wat hem toekomt... Blonde stoot met loze vangst wist wel hoe ze haar zalige zieligerd moest bespelen. Ik won want het prachtkind leek op hem. Gerookt en gestroomlijnd klom papsie met wijdopen gesperde kieuwen bij de del in de strakke schoot. Ze had vies veeleisend dwingende ogen. Het was makkelijk dat ik toen meteen wel zoiets had van: wie HET vindt mag het houden.
Valerie gaat op de grond zitten en praat tegen de speelgoedclown... lief, in zichzelf gekeerd...
feedback van andere lezers- ivo
het boek bladert Dora en ik lees en sta verbaasd van de onderliggende stroming waaruit je denkt en schrijft ... mooi is dit, psychologie en literatuur samen op een pagina, het ene staat zwart op wit, het andere huist tussen de regels door ...
Dora: Oef een heel fijn compliment Ivo... dank je wel - Wee
Bijzonder, hoe ópen jij kunt schrijven.
Een echt, integer stukje weer.
Dora: Dank je wel wee, poehee, wat een dijk van een compliment is dit. - Hoeselaar
Mann mann wat kun jij schrijven het lijkt wel een waterval van gevoelends die je over ons uitschud. Op de noordpool nog wel en elk woord staat op de juiste plaats.
Dora als het om gevoel gaat sta jij in de eerste rij, knap!!
Willy
Dora: Nog zo'n dik compliment, toe maar... ik bloos tot onder mijn schouderbladen... Dank je Willy
|
