Volg ons op facebook
|
< terug
Gebreide broek
Geduld. Dat is mijn valkuil. Te goed getraind ben ik erin.
Wachten, luisteren, zien en zelfstandig denken. Ik merk te laat dat hun zintuigen uit staan.
't Is vast en zeker makkelijker door afgezaagde straatjes klagen dan nieuw inzicht groen licht te geven.
Of zouden ze het nog niet gemerkt hebben? God was helemaal niet zo dom. Hij gaf ons alles mee voor onderweg en wij onderscheiden ons van het dier omdat we kunnen denken. Waarom dat dan stom negeren?
Betweters vind ik een oervervelende diersoort. Ze spugen hooghartig als Lama's, dragen nooit passende schoenen en klimmen op Gods stoel om hun kwakkie op de kop van Jut te kunnen deponeren. Meestal wrijf ik het slijmerige kleddertje weg en vertel een droge mop om hun neuroosje te ontzenuwen. Het bevredigt echter niet dat ik hun pikorde negeer. Hardhandig word ik nooit, kies nou eenmaal voor beschaafd verbaal.
"Zeg hé, ik ben al onder de douche geweest. Moet ik jou soms óók even de oortjes wassen?" Dat klutst net ietske te veel de bloedhete, zogenaamd niet aanwezige, overspannen zenuwen dooreen.
Gisteren zag ik haar op de tv. Ze had jarenlang onder haar veel jongere zusje geleden. Tot ze moeder werd en opnieuw naar school ging. Nu was ze waardig anafabeet-af, had zichzelf de moeite waard gevonden.
"Ik kwam in een stroomversnelling en werkte die minderwaardige gevoelens weg," vertelde ze. De vrouw keek frank de camera in en lachte innemend. Niets mis mee, trots en gelukkig. Geen grammetje schaamte of schlemielige nederigheid zat haar dwars. Dat zag je. Ze had het toch maar mooi geflikt. Doorzettend, op eigen kracht en dat zelfrespect trilde dwars door het scherm heen. Ik nam mijn petje voor haar af. Bravo!
Dat had ik Broerlief ook gegund, maar hij durft niet. Hij zet jeugdige rancune jegens mij niet om in volwassen leuk en gezellig. Fatalistisch. Houdt hij oprecht van verzwegen zielig onderhuids mokken? Leeft hij pas ECHT als het te zwaarwegend strak ingesnoerd is? Is hoog op je tenen lopen om aan andermans eisen te voldoen zaligmakend? Goed doel, nog net geen burnout oplopen en mij de schuld geven. Haha. Als die mythe in het hoofd van zo'n manneke is ingevreten blijft het hekske op het (ma)dammeke. Zijn denkbeesten zijn kennelijk goed afgericht. Al zijn gedachtenschaapkes blijven keurig binnen de omheining. Ondanks dat OPEN hek. De arme timide lammeren durven geen hoefje buiten het hek te peuteren want als er één schaap over de dam is, oh jeh, volgen er meer en mekkert Broer losgeslagen mee?
Wonderlijk hoe dezelfde genen twee zo verschillende wezens produceren. Wij zijn echt, met recht, Jut en Bul, zwart op wit of voor-en tegenkant. Hij zit in mijn bloed, want hij was er al toen ik ter wereld kwam, maar dáár houd het ook helemaal mee op. Gossie, die man toch. Hij heeft zich levenslang onderworpen aan klemmende tangen. Hij kiest er ZELF voor. Dat respecteer ik, maar...Zou hij 't nou echt FIJN vinden?
Op het eerste gezicht lijk ik een ongeduldig opgewonden standje. Dat is echter nogal geknepen strak door de bocht. Binnen de familie, op verjaardagen en partijen, werd er met gierende humor over ons gesproken. Hij was bijna tien, ik vier en dat vlugge had ik vanaf dat ik hoorde, zag en voelde. Natuurlijk begreep hij het eerder dan ik. Watervlug en oplettend ergerde hem en ma. Later bleek dat zij langzamer dachten. Ma, het zij haar vergeven, trachtte mij hardhandig weg te wapperen. In de pubertijd doorzag ik de schaduwzijde: Levensvreugd was niet hun sterkste kant = eigen schuld, dikke bult = ma en Broer hebben de schurft aan Door en haar crea-humor. Hier laat je wat en daar krijg je wat, heet het dan, maar ik was de zonnige uitzondering op de regel... Zelfs met niets was ik verdorie nog gelukkig en dat stak...
Broer noemt zijn vrouw niet bij de voornaam en het is gelukkig een héél dwingende mama. Zij bedoelt het goed hoor, maar ik heb hem niet persoonlijk op haar vastgebonden omdat zij als twee druppels water op onze dominante mams lijkt. Ma was een admiraal die haar driemaster maar op één manier door de engte van het inzicht wist te persen. Háár vaargeul! Géén andere. Ik leerde terug te blaffen als ze te bijterig werd. Ma en ik lachten ons later de tranen door de broek om haar stoer-door-de-buizen-bromsels. Zoiets heet volwassen-worden, maar Broer schrapte "ik wil" uit de vocabulaire. Dat moet wringen. Op een dag, dertig jaar later, sloeg hij mij. Hij WIL het iedereen naar de zin maken? Op die manier kan hij mij gestolen worden. Spugen was nog tot daar aan toe, maar ik heb een broertje dood aan dergelijk dwangneurotisch gedoe. Volgens mij had hij beter geinig hupse pumps kunnen kopen. Dat ondersteunt die drang om over de top van je tenen door het huwen te strompelen. Maar ach, mijn gevoel voor humor is bruggen te ver…
LE-VENS-LANG... Wát een stoersterk vreugdigleuk doorzettingsvermogen.
Dit jaar gaat ie met pensioen. Officieel. Hij fluit al jaren flier van de afgedwongen overtallig-regeling. Opgeknoopt ligt hij achter mammies gebreide broek waar hij volgens mij al jaren niet meer naar mag wijzen. Stijve stierennek en ingetrokken hoofd. Ach ja, zo heeft iedereen het interessantste bijdehandste levensdoel. Hij blijft zich ook wel zonder mij fantastisch ergeren. Ik vraag me alleen af: zou hij zijn agressie nu op zichzelf bot vieren? Hij is al gekrompen, maar ter compensatie gelukkig in de breedte gegroeid. Oef, kijk nou... PotteDoortje nog an toe. Toch op de valreep nog een paar overeenkomstjes.
feedback van andere lezers- ivo
mooi mooi dora
Dora: Dank dank Ivo - Mistaker
Knap knap Door.
Groet,
Greta
Dora: Dank je Greta. Dubbel - Wee
Geduld is een schone zaak maar ik héb het gewoon niet, betweters zijn kwallen (heb ik ooit een 160'je over gemaakt :))
en voor dominantjes moet je oppassen, evenzo voor dwang-
neuroses (o jee!), en aan overeenkomstjes ontkom je nimmer.
Weer graag gelezen!
Dora: Wat zijn er veel abnormale zaken hé? Ik geniet liever van lekker harmonisch funktionerende mensen.
|
