Volg ons op facebook
|
< terug
Lieve vrede
Lieve vrede danst geniepig stil over tikkende tijdbommen.
't Zonnetje in huis, ik, hoorde dertig jaar lang de onvrede-draak onder de oppervlakte snurken. Tot in den treure stimuleerde ik hen om HET uit te praten, moeras drassig gevoel niet op zijn beloop te laten. Mijn keel kletste ik blauw omdat het ooit ontploffen zou. Volgens hen was ik in hun emotieland het spoor bijster, maar hoe kan het dan dat ik dit had voorspeld? Onderweg naar haar kamer bereidde me voor.
Hij zou met vuisten kunnen vechten, maar dat risico nam ik erbij. Rauw lustte ik hem met zijn stiekeme ego. Ma's overlijden hoorde bij het leven dat we samen deelden, maar het maakte een eind aan Broers trouwe makker: negatieve invullingen. Dat monster stierf straks mee. Het had de zoon, volgzaam echtgenoot en vader van volwassen dochters, altijd overheerst. Aan wie moest de bullebak straks zijn wrok ophangen? Ik was voor de dooie dood niet bang, laaiend over zijn 'zwarte zwanenzang'. Graag krabde ik hem zijn enige ziende oog uit, maar ik trok liever verbaal van leer.
Doodkalm observeerde ik hoe hij tegenover ma's laatste bed stond en in zichzelf glimlachte. Bevrediging? Te kijk stond de schreeuwlelijk leeggelopen leider van de roedel. Toen ik vijf was viel hij voor mij van het voetstuk. Omdat háár kroonprins vocht met kleinere kinderen en zich op allerlei manieren vergreep aan mij en mijn speelgoed. Hij was één vette aanklacht tegen broederliefde geweest. Wrok, verkleed in correcte meegaandheid dat op de valreep uitzinnig grimmig werd. Hijgend maar tevreden knikte hij. Ik mocht mijn zegje doen, zou trots zijn op het ongewoon doortastend optreden. "Waar ben jij mee bezig?" siste ik.
Het was alsof hij langzaam ontwaakte... mij nu pas zag. Hij leek overrompeld. Godver, vocht ik ZIJN recht op slachtofferschap soms aan? Ik koos weloverwogen voor rustig maar zeker ook flink snerend.
"Durf je nu ineens wél?"
Zijn ogen klommen op steeltjes. Wáár had ik het in Godsnaam over?
"Ja, Broer! Ik heb het over jou. WAT moet dit voorstellen?" Hij leek oerdom, of hij niet tot tien kon tellen.
"Levenslang doe jij je mond niet open, speelt Jan Goedzak, Johannes de Heer himself en nu ma niets meer kan durf je ineens je grote bek open te rukken? Waar iedereen bij is?" Hij trachtte vernederend te kijken.
"Daar kom jij twintig jaar te laat mee, joh. Nu is het onfatsoenlijk respectloos, vuile lafaard."
"Ach jij, wat heb ik met jou te maken? Ik heb jou niet nodig, hóór!"
Hij schrok omdat hij zich versprak maar voor mij was het gesneden koek en ik blikde of bloosde niet.
"Goed zo jongen, wordt eindelijk eens eerlijk! Vergis je niet, ik hoor jou al veertig jaar! Ik ben je stomme zusje maar en jij wilde mij niet! Jaloezie is een verslaving, maakt meer kapot dan je lief is! Zoals je daarnet zelf zei: Het is AF-gelopen! Ma gaat DOOD! Ik verbied jou zo onbeschoft met MIJN moeder om te gaan. Het is te a-sociaal voor woorden." Hij blies zich op en riep dat hij zich niet de wet voor liet schrijven. "En zéker niet door jou," kwam er hooghartig achteraan. Hij bleef verbaasd dat ik niet bang wegkroop.
"Wat dacht jij? Beter laat dan nooit? Nog even lekker uithalen? Nu kan het nog?" Zoals gewoonlijk vroeg hij zich niets af over de drijfveer van zijn minne gedrag. Hij wist zogenaamd van de prins geen kwaad.
"Jammer dan, dat had jij eerder moeten doen, maar toen durfde jij niet. Nu verbied ik het jou. Jij beheerst je zoals je ALTIJD zo ge-wel-dig BRAAF deed." Hij probeerde nog wat kleinerende losse flodders. Mij afslachten? Ik schoot bijna in de lach, wat voor deze emotionele malloot te hoog gegrepen zou zijn.
"Het zal me een rotzorg zijn Broer. Heb eerst maar eens het lef om het met een gelijkwaardige aan de stok te krijgen. Niet iemand die geen kant meer op kan. Vechten doe je in het vervolg met mij en wáág het niet om ma nog één keer zo smerig te kakken te zetten. Denk er om, ik ben sterk, in de bloei van mijn leven! "
Voor één keer deed ik uitermate hooghartig, keek hem vernietigend aan en draaide op mijn hakken om.
"Laakbaar blijft laakbaar. Ook al is het vanuit onmacht of geslachtofferde domheid!"
Waar zijn moeder sterven zou liet ik hem achter. Niemand zag hem die dag nog.
Die avond zei de Officier van het Leger des Heils, die de Hospice leidde: "Ieder neemt op zijn eigen wijze afscheid, " Hij had gelijk. Een dominante ma is voor ieder kind een fikse klus. Ik was een meubelstuk, hij haar geliefde. Broer deed zielig negatief en mijn levenslustige methode oogste óók geen complimenten. Mijn 'beloning' was zeker niets om jaloers op te zijn. Ma deed aardig via een omweg en daarmee had ze hem dubbel en dwars verwend vanwege dat onverzadigbare schuldgevoel. Hij bewees echter dat dergelijke zorg ongezien door de bodemloze put verdween. In wezen ben ik gelukkiger. Vijandigheid drijft mij niet aan en kwaad ben ik maar even als me onrecht wordt aangedaan. Ik leef in het nu, weet dat pa en ma van ons hielden. Het schijnt normaal te zijn dat slachtoffers daders worden. Ik ben liever vergevingsgezind en gezegend met positief en levensmoed.
feedback van andere lezers- ivo
het leven is een boek waarin wijzelf ook stukjes schrijven bij een ander en onszelf, alleen weten wij nog niet wat een ander over ons zoal schrijft, vaak zien wij het ook 'anders'.
Dora: Dank je Ivo. uiteraard ziet men wie ik ben... met (jouw-mijn) eigen oren en ogen.. Daarom vraag ik veel na, want er gebeuren soms dingen die ik amper geloof. Wat gebeurt er? En de ander weet niet wat ie doet...
Als iemand slaat, slaat ie, als hij er niet over praat, laat ie dat na... - hettie35
Heel mooi geschreven, leest lekker.
Groetjes Hettie
Dora: Dank je Hettie, Ik ervaar het als een compliment dat je het toch volgen kon zonder deel een (dodelijke mijlpaal) - Hoeselaar
Volgens ik uit dit schrijven kan uitmaken, ben je met je verleden al een hele tijd aan het afrekenen. Ben je niet te streng voor jezelf en voor de anderen, niemand is perfect, toch?
Goh ik wou dat ik een tiende van jouw woordenschat bezat!!
Willy
Dora: Ik schrijf en herschrijf, tot het op zijn best is...goed genoeg om uit te geven
Ik ben streng doch rechtvaardig Willy, Het vorige stuk maakt duidelijk waar die boosheid vandaan komt...maar dank je voor het grooooote compliment. - Wee
Als het zó (te) laat moet, is het 'beter nooit dan laat'.
Gekke zin, maar je snapt 't wel.
Indringend stukje.
Dora: Inderdaad, ik wou maar dat het NOOIT zo had hoeven lopen, maar ik heb geen macht over anderen. Soms kom ik wel fiks uit de hoek, maar dan heeft men het er ook wel héél erg naar gemaakt...
Dank je Wee..
|
