|
< terug
Zaterdag 18 april 2009
Elke ochtend op hetzelfde uur opent hij in Calçade de St. André zijn versleten vensterraam, lokt hij zeven duiven met een bord rijst. Het is zijn dagelijks ochtendritueel. De zon schijnt over Lissabon en de zwaluwen vliegen hoog. De douanier op de luchthaven had haar handen bevuild aan mijn inktpot toen ze in mijn handbagage graaide en net voor de landing hing het vliegtuig te scheef. Meteen dronken we uitbundig een aperitief. We mogen hier roken als Turken. Laten we iets gaan eten. Heeft iemand honger?
We volgen de tramsporen stijl bergop. Het is zaterdag achttien april tweeduizend en negen. Wie gaat als eerste naar het toilet?
Vollemaan en vuurvrouw gaan voorop. Marcos en ik volgen…dromen. Wij letten niet op de weg.
Ik kijk naar de kleurrijke gevels en de was die hangt te drogen. Ben de fotograaf, soms ijsberend in winkelstegen. Ze fladderen als vlinders in en uit. Meisjes worden ze dan.
Katvis en fado bij gedempt licht. Ze zingt haar ogen dicht. De gitarist is bejaard.
's Anderendaags is het schandalig vroeg. Ik ben langs de trap naar buiten de mist ingeslopen. De bakker is nog dicht. De bar ernaast is open. Ik drink twee push-cafés en ga dan bergaf naar het centrum van de stad. Daar blijkt de wereld overal hetzelfde te zijn. Mensen gaan naar hun werk, een paar gezondheidsfreaks die joggen, een vrouw met een kinderkoets, een slenterende nietsnut en ik op een bank als toeschouwer, toerist van het ogenblik.
Zouden ze nog slapen? Ik had een briefje op de tafel achtergelaten. "Ben broodjes gaan halen". Straks sleuren ze me onmisbaar mee. Het is tijd om terug te gaan.
Bergop koop ik brood en vier bananen. De bananen zijn voor Marcos.
Als ik terug ben wordt de tafel gedekt.
Hoe laat is het?
Weet ik niet.
Ze trekken hun zomerkleren aan. Ik zoek naar schaduw.
Kijk eens hoe mooi die oorbellen zijn.
's Zondags is het hier druk. We moeten zien dat we Marcos niet verliezen tussen het volk. Laten we onze dorst lessen waar Colombus vertrokken is. Daarna eten we een patéke in La Confeitaria de Bélem.
Later aan een magnifiek klooster ontdoe ik in de wachtrij vier nonnen van hun kazuifel en trek hen gewone kleren aan.
feedback van andere lezers- Dora
Die nonnen, dat boeit me, en die eeuwige wachtrijen, gatsie
Beter buiten het seisoen...Vakantie met het gezin is voor een man wellicht niet helemaal het geschiktste moment om aan zijn trekken te komen?
warket: Onze kinderen zijn allang het nest uit. We waren met vrienden een weekje in Lisabon. - ivo
de sfeer in het gedicht is wat je ginds ook vindt, knap hoor hoe je dit op wit zwarte wijze kan maken tot bijna echt
warket: Dankje ivo - Wee
Wat leest dat leuk: kinderkoets.
Marcos intrigeert me. Is hij nog een kind, is hij áls een kind?
Jouw ogen maken overuren, víer nonnen maar liefst! :))
Wat een prachtig stukje heb je hier geschreven!
warket: Marcos is een vriend. Soms is hij als een kind. In winkelstraten of markten kan hij plots verdwijnen uit verstrooidheid. Iemand van ons houdt hem constant in de gaten.
|
