|
< terug
Hij blinkt in onbezoedelde eer
Ik dronk een kopje thee bij mijn onderbuurman en vriend Ahmad.
In de namiddag zei hij: ik ga naar de moskee. Ik wist dat hij ging bidden.
In de optelrace van goede daden vertegenwoordigt bidden in de moskee
een aantrekkelijke 25 maal de waarde van een gebed thuis.
Ik zei: ik ga met je mee. Dit niet omdat ik religieus ben, maar bidden
een aardige bezigheid vind. Ahmad vindt die intentie beneden peil, maar
kent mij als een magistertje van de allerindividueelste soort. Hij waardeert
op meewarige wijze mijn non-duale, anarchistische inborst. Hij doet niet moeilijk kortom.
Schaamt zich niet. Heeft godsliefde tot zijn richtsnoer gemaakt, niet rechtlijnigheid.
Hij ziet in mijn gebedpruts een aanloopje naar het ware geloof en spoort Allah
aan tot clementie: 'Voor een kaffer doet hij z'n best.'
Ahmad is een orthodoxe, vrije geest, een 'echte' moslim, met een mooie inborst,
maar wel wat in de leer. De meer relaxte aanpak van de Soefi of de Aleviet
acht hij valse islam. Mijn hoop op een liberale polderislam noemt hij naïef en
lekenpraat, een zeer calvinistisch woord. Als mens zijn we het over veel dingen eens,
maar over de geest verschillen we op alle punten.
Het liefst beperk ik me tot het luisteren naar de ins & outs van zijn hemel.
Ahmad heeft me het bidden uitgeduid, stap voor stap, inhoud en vorm.
De details kosten jaren, maar de orde van het gebed ken ik. In ideale vorm is ieder
gebed weer een hele sessie. En een hele heisa. Belang van protocol en
correcte minirecitatietjes wordt tot kosmische proportie opgeblazen. Foutje of vergissing, opnieuw beginnen, terwijl ook de muzelman mens is.
Bij de moskee aangekomen blijkt de belangstelling beperkt. Er staan
zes paar schoenen in het schoenenrek. Of, zes paar? Ahmad en ik kijken elkaar
grijnzend aan bij het zien van vijfenhalf paar. Eén linkersneaker. Binnen blijkt
dat een van de mannen een onderbeen moet missen. Zijn broekspijp op
kniehoogte dichtgenaaid.
Wij wassen ons en betreden de gebedsruimte. De eerste trede van het gebed
gaat goed. Ik sta rechtop, zet mijn gestrekte handen aan mijn oren en mompel
met alle aandacht en liefde die ik heb: 'Allaahoe Akbar'. Maar als ik in prosternatie lig,
is het niet Allah die mijn geest vult, maar Michiel, Michiel de Ruyter, althans
het been van de Ruyter, het in Syracuse geamputeerde been, dat nu,
beschoend en gekleed, naast de rest in een praalkist in de Nieuwe Kerk ligt.
Als Allah is als mijn vriend Ahmad is, wat best zou kunnen, zal Hij denken:
…aiai, bloemrijk de associatie … toppertje uit mijn toverdoos...
feedback van andere lezers- Dora
Hallo daar Nemo, Ik heb je gevonden...
Wat een heerlijk verfrissende stijl heb je , humor en goed gevonden wendingen.
Als ik in prosternatie lig,
non-duale, anarchistische inborst,
liberale polderislam... ik smul echt van dat soort dingen... - Wee
Dag Nemo. Een mooi verhaal zet je hier neer,
vol humor en heerlijke woorden.
En dat slot :))
x - ivo
mooi verhaal Nemo en welkom in dit stekje
Nemo: dank - Mistaker
Een erg leuk verhaal, goed geschreven ook.
Welkom hier.
Groet,
Greta
Nemo: dank - jan
één been is niks, maar twee dan weet je niet hoeveel er in de moskee zijn...
prachtig begin nemo!
grtzz
Nemo: als je maar handen hebt om te schrijven
|
