Volg ons op facebook
|
< terug
Zeg me wat ik moet doen…
Het is al een hele poos geleden dat ik haar nog gezien had. Ze kwam in m'n leven , geheel onverwacht, maar zo gaat dat nu eenmaal. Ik voelde wel iets voor haar, maar ze hield de boot af. Ik wilde haar een veilige haven bieden, doch iemand met meer lef nam me de wind uit de zeilen. Ik leed schipbreuk op de kliffen van een gebroken hart…
Ze verdween uit m'n leven, even vlug dan ze erin gekomen was. Zonder afscheid te nemen. 't Was beter zo, geen tranen om iets dat te hoog gegrepen was. Afscheid nemen is niet bepaald m'n ding, maakte ik mezelf wijs. De eerste dagen liep ik wat verloren. Hoopte, tegen beter weten in, dat ze op haar vertrouwde plekje zou zitten aan de toog. Het plekje waar we beiden de wereld gingen veranderen. Waar we na een pint of acht of waren het er negen, de wereld meer en meer door een roze bril zagen. De cafébaas die ons steeds vroeg of we hem aan het uitlachen waren. Hoe meer hij het vroeg, hoe meer lol we hadden. De man was het prototype van een bokser die teveel slagen gekregen had. Kreeg hij niet op z'n donder in de ring, kreeg hij thuis wel een koekenpan op z'n kale knikker. Hij zag er niet uit…
Wij voelden ons godenkinderen, een geschenk uit de hemel voor iedereen die we tegenkwamen. Dachten we toch, 't was een eer en genoegen om tot onze kring te behoren. En velen voelden zich geroepen, maar weinigen waren uitverkoren. Plots was ze verdwenen met de noorderzon. Het enige dat de waard met z'n bloemkolenkop mij kon vertellen was dat ze met Fred Macho meegegaan was. In z'n cabrio. Met arend op het dak. Fred had ook een arendsblik. Speurde steeds de horizon af naar vrouwelijk schoon. Gouden ketting om de hals, gouden ringen aan z'n vijf vingers. Gespierd en getraind in het fitnesscentrum. Ik daarentegen, heb al lang m'n spiegels buitengegooid omdat ik de confrontatie met de aftakeling van m'n eens zo goddelijk lichaam niet langer kon aanzien. Ik hield mij voor dat het niet het lichaam maar de geest is waar vrouwen voor vallen. Maar schijnbaar wilt het oog ook wat. Ik kon me wel voor de kop slaan. Waarom had ik het lef niet gehad om m'n verdoken liefde voor haar op een duidelijke manier te manifesteren? Liep ik een blauwtje, kon ik het nog altijd op de drank steken hé?
De bloemkolenkop had er plezier in, stond te fezelen aan het andere uiteinde van de toog. Keek af en toe m'n richting uit met een smile van " zie die paljas daar nu zitten…" Hij had nog gelijk ook. Geef me één reden om hier nog m'n centen te verteren, bedacht ik mij. De reden lag voor de hand. Zij, zij en nog eens zij… Maar ze kwam niet en tijd brengt raad maar heelt niet de wonden. Na verloop van enkele weken vroeg de waard mij of ik haar nog gezien had. Er stond nog een rekening open van enkele tientallen euro's. Toen was het mijn beurt om te glimlachen. Ik toverde een smile op m'n gezicht van: " zie die paljas nu eens staan…". En die verdomde Fred moest ook nog betalen. Zal mij een zorg wezen, veel geblaat en weinig wol zei de boer en hij schoor z'n varken. Wilfried Polies, een agent die tot ons vriendenkringske behoorde, vertelde me dat hij beiden gezien had op de wekelijkse markt. Ze droeg een boreling in een draagzak op de buik. Waarbij ik automatisch dacht aan een kangeroe en in een lach schoot. Wilfried is al veel gewoon van mij, vraagt zelfs niet meer waarom ik mij de stuipen lach. Lacht gewoon uit solidariteit mee. Toffe kadee en dat voor en flik.
Ze leefde dus nog, een hele geruststelling. Daar ging m'n theorie van een in stukken gesneden vriendin die ergens begraven lag in een donker gat. Fred Macho was de enige die wist waar ze lag. De waarheid was dat ze een koppel waren met pasgeboren kind. Ze zag er niet gelukkig uit, zei Wilfried. Schijn kan bedriegen was m'n antwoord. Kan zijn, maar er was iets in haar ogen. Ja, een traan van geluk omdat ze jou terug zag, deed ik er een schepje bovenop. Heb je met haar gesproken, polste ik. Nee, ze herkende me blijkbaar niet. En die Fred Macho riep dat hij niet de hele dag had om op haar te wachten. Zodoende …
Ik vroeg aan Wilfried of hij haar adres wilde opzoeken. Dat gaat zomaar niet, 't is tegen de regels hé? Regels zijn gemaakt om te overtreden, anders hebben de flikken geen werk. En voor één keer dat ik eens een vriendendienst vraag. 't Is al goed, zegt Wilfried, maar ik beloof nikske hé. Bijna had ik hem gekust, maar z'n matrak en revolver weerhielden me…
©GoNo
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Jammer dat je maar zo weinig indruk op haar maakte anders had ze je wel herkend, denk je niet?
Ik denk dat je nu gelukkiger bent, is't niet?
Willy
GoNo2: 't Is fictie hé? - Dora
Lekkere story...laten we hopen dat het een vervolg krijgt
GoNo2: Misschien hé? - Wee
Ik zeg je, hopen en bidden en smeken om kracht,
maar ondertussen gewoon doorgaan met schrijven.
GoNo2: Dank u! - Mistaker
Ik kijk uit naar het vervolg!
Groet,
Greta
GoNo2: Ik ook! - ivo
jep dit zit goed in elkaar, ik blijf volgen
GoNo2: Ik ook!
|
