|
< terug
Speelplaatstaferelen
Het intens diepblauwe van een brok Lapus Lazuli naast de strakke kralenstrengen van Bloedkoralen op een perfect gevormde, loepzuivere maar ongeslepen kristallen schaal. Het is allemaal voorhanden in onze vriendschap. Voor de één vormt de combinatie een fel totaalbeeld terwijl de ander zich verlekkert. Rijke kleurigheid, de tegenstelling in structuur plus de totale vormgeving. Alles van dit stilleven vindt zijn oorsprong in moeder natuur waar wij tevens schepselen van zijn. Zachte strelingen en harde klappen, fijne uitgebalanceerde smaaksensatie van een zojuist gemaakte verse maaltijdsalade. Het leven komt op me af alsof er een wet van Meden en Perzen is die alert houdt.
De lucht zindert. Verandering bezwangert de te zwoele atmosfeer. Stilte voor de storm.
Verwonderd bekijk ik mijn goede vriendin. Is ze zich er ervan bewust dat ze met een klewang zwaait? Bij voorbaat zwaarbewapend zet ze de discussie in. Het is niet haar bedoeling met haar verdedigingsarsenaal mijn grenzen af te branden. Ze ziet ze niet, hoort wat niet wordt gezegd en reageert alsof ik haar de oorlog heb verklaard. Waardeoordelen, verdachtmakingen en ineens sta ik op de speelplaats van de middelbare school. Aan de kant, langs het geteerde hek.
De puberteit, waar oorlogen werden uitgevochten over populariteit. Wie de meeste jongens achter zich aan kreeg was de winnares en de ongekroonde koningin was zij. De bruine teint maakte haar exotischer dan de Hollandse heikneuterige meisjes. Ik bekeek de kampen van een afstand omdat het mij niet boeide, het brein had iets anders uit te pluizen. Het oudere vriendje, waar niemand iets van wist. Hij deed er op zijn Puch meer dan twee uur over opdat we op de uiterwaarden van de IJssel, bij de steenfabriek, wat foezelden met elkaar. Aan die ervaring had mijn hoofd de handen vol. Dat was privé. Hem als 'aanwinst' uitdagend onder de neus van de andere meiden wrijven zou mijn waarde niet markeren. Mijn lichaam zat me niet dwars omdat ik meer naar de binnenkant keek. De huid kon de zon niet verdragen, smalende opmerkingen over mijn mooie maar witte melkbenen had ik leren negeren. Dat de rest binnen de kortste keren bruin aangebakken was, compenseerde ik in diverse comités, als klassenvertegenwoordigster plus de schoolkrant.
Veertig jaar later horen haar oren nog een eigen taal waarin, volgens mij, onzekere angst meeklinkt. Zou ze nu nog niet geloven dat ik van haar houd, denk ik. Ze probeert mij door de trechter van haar 'visie' heen te drukken. Ik zou dit en dat en volgens haar moet ik minstens zus en zo. Na tien minuten lijk ik een kwak vormloze puree. Instant, uit een pak. Zonder nootmuskaat, zelfs geen greintje zout. Vette jus van teleurstelling drabbelt over mijn wezen. Ranzig zwaar en vreemd gekruid.
"Het spijt me want ik voel me niet gehoord." zeg ik en sta op om de tafel af te ruimen. Binnen één seconde sist ze strijdlustig dat ene pijnlijke zinnetje. Niet de letters, maar de intonatie, doet vermoeden dat ik haar altijd bekritiseer. De snelle reactie maakt duidelijk dat dit enkel op wellis-nietis uit zal draaien. Ik zucht, ben al zolang die middelbare schooltijd voorbij. Wordt de afwijzing voorbereid? We hebben toch niet voor niets al die tijd, door dik en dun, naast elkaar gestaan en ieders anders zijn in alles geaccepteerd?
Kon ik haar grijze cellen maar in mijn handen nemen en ze zo kneden dat ze zich niet aangesproken voelt. Niet door mijn tekortkomingen noch door de via schade en schande verworven kunde. Ik bid wel dat ze stevig in haar leuke modieuse schoenen blijft staan. Dat ze niets van mijn persoonlijkheid uit mijn verband rukt en het naar zich toe trekt. Zal ze haar onzekerheid ombouwen tot ergernis? Van mij haar persoonlijke kwelling maken die beter kan worden opgeruimd? Ik zou er een moord voor doen als ze mij van mij kan laten, zich niet verbeeldt dat zij verantwoordelijk is voor mijn welzijn of dat ze mij moet veranderen zodat ik in haar wereld pas. Dat zou veel onnodige pijn voorkomen. Wit en bruin zouden elkaar kunnen zien en horen, niet in het vergelijk schieten en niemand zou zich lager of hoger inschalen.
feedback van andere lezers- bessy
Naast elkaar staan, ieder zoals hij is en respeceren als puber moet je dat leren
volwassenen kunnen het vaak nog niet....
goed verhaal .. mooie beelden ook
kuske
Dora: Dank je Bessy.
Dat verwondert me telkens opnieuw, hoevaak mensen nog de methodes van de pubertijd gebruiken... Groeit men daar niet overheen? En dat vergelijken... ik zie het nut er niet van in, want dat houdt immers meteen een oordeel in? Maar ja... veertig jaar. - Hoeselaar
Ik bemerk dat je kunst onder de knie hebt en kan beschrijven en dat je nog altijd niet van dat trauma af bent waar je zoveel over schrijft, het zit je nog steeds hoog.
Hoe dan ook Dora ik lees je héél graag
Willy
Dora: De kunst beoefen ik nog steeds graag. Je perceptie wat betreft de 'conclusie'? (Zie feed bij Bessy) Fijn dat je meeleest Willy, dank je
|
