Volg ons op facebook
|
< terug
Windjammer
Zijn vriendin had me ernstig verwaarloosd en we wilden iets herstellen. Hij componeerde een schijnbaar beroemd koorstuk waar 'Kunstof-TV' of 'Opium' niets mee deed, noch andere cultuurprogramma's.
Bij Google popten gejoe-tjoepte filmpjes op plus een indrukwekkende CV. Zegt dat veel? Hij leek van goede wil. Mijn normaliter goede-hoop-verwachting oversteeg niet de grenzen van het ontoelaatbare en de inconsistenties in zijn verhaal vooraf telden toen nog niet mee.
Niet ieder gebruikt sociale (v)aardigheidjes, vergoelijk ik bij voorbaat als ze over de galerij naderen. Zelfs een lullig bosje Primula's ontbreekt. Wellicht is aangepast beleefd passé? Past sociaal paaien tegenwoordig niet bij vlot? Terwijl zij beschaafd achter hem aandreutelt kiest hij de ouwe-jongens-krentenbrood-methode. Luchtig amicaalt hij links en rechts voorbij mijn wang een mwfa-mwatkusje. Zij kust ook lucht-smafsjes. Pfffft, de kop is eraf. We doen of het normaal is en de koffie, met doordeweeks koekje, wordt onder nette aftastende plichtplegingen naar binnen gewerkt, voorzichtig.
Ze zijn nog geen tien minuten binnen als zijn lichaamstaal een metamorfose ondergaat. Het krampachtig welwillende gezichtsmasker krijgt een extra dimentie, iets vastberadens. Voelt zij het ook? Ze tikt hem aan en neemt het gesprek over. "Ze maakt mooie dingen." zegt ze enthousiast. Van haar kwam nooit een compliment en schaapachtig glimlachend wacht ik. Wat zij niet ziet is dat op zijn gelaat weinig instemming schemert. Verrast vraag ik me af waar dit naartoe gaat. Ingetogen wijst ze naar de lijkende aquarel van Prince, die ik haar ooit wilde schenken. "Dat schilderij heeft ze óók zelf gemaakt. Mooi hč?"
"Dat beeldende interesseert mij anders niets!" Deze volle spade onverschillige droogkloterij verstikt haar verwarmende lijmpoging. Geschokte stilte schilt hompen van haar sentimentele lulkoek. Dit verslaat haar óók. Zit hem iets dwars? So what? Geen man overboord, maar een wagonlading goede wil vervliegt als aceton. In mijn ooghoek zie ik het pijnlijke pruimenmondje onder die zo bekende onzekere blik. De prachtig slanke schouders steken strak naast de lange gespannen hals, alsof ze de kleerhanger vergat uit haar truitje te halen. Haar teer beminde ijsheilige doet of hij hier de baas is en snijdt in één klap twee vrouwen de pas af. Opgeprikt naast hem lijkt ze nog meer verloren dan vroeger. Het liefst zou ik haar in mijn armen nemen, maar bezitterige M. Bullebak slaat zijn arm al om haar heen. Indien hij in een goed blaadje wil komen, moet hij hoog springen. Dat zal moeilijk worden, hij is net zo oud als ik en mij intimideert domme botheid niet. Gastvrouwelijk klets ik zijn reactie weg.
"Zo heeft ieder zijn specialiteit, niet waar. Ik was altijd al breed georiënteerd en jouw muziek interesseert me, vertel eens…dat stuk, op joetjoep bladiebla." We laten hem zijn zegje doen, maar ik heb iets verbruid. Wat? Tien minuten later zeg ik nog iets verkeerds, een zweem ergernis schiet over zijn gezicht.
"Dan lust ik nu die tweede koffie wel," gebiedt hij. Ik kijk hem strak aan, net lang genoeg dat hij mijn grens voelt terwijl sarcasme mijn innerlijk bespringt: 'Hij kan op één lompe stomp niet lopen, ik wil hem een hengst verkopen, ben niet zijn koffiejuf in de pauze bij Carré, poehee!' Vanwege haar blijf ik netjes, doch zijn weerbarstige gedrag vervuilt mijn schone woonkamer. Gegeten en gedronken slik ik hem weg.
"Ach ja, ik was zo druk naar jou aan het luisteren dat ik van de plompverloren weeromstuit, hihi, een slechte gastvrouw word, hahaha." Zelf hoor ik hoe gemaakt het klinkt, maar inwendig gnuif ik om de opgeblazen haan met zijn verroeste ijzeren ballen. Nog een tijdje waaghals ik op wichelroedes en balanceer verbaal behendig over de leeggezogen eieren, die hij neerlegt. Interesse in hem schommelt inmiddels rond het vriespunt en binnen een uur hunker ik naar een fikse teug frisse lucht. We vertrekken naar het park waar ik me afzonder van de over het paard getilde componist die emotionele intelligentie mist. Strak in haar verstrengeld paradeert hij in een voor mijn rug te bejaard tempo.
Denkt hij vooringenomen mijn vuile varkentje te wassen, vraag ik me gepuzzeld af. Niets te herstellen.
In het park woont Knorrie bij de kinderboerderij, de gigantisch grote overjarige zeug. Smerig stinkend kruipt ze zwaarlijvig lomp, knorreslurpend door de modderpoel...
Misschien helpt het dat hij bij haar zijn opwachting maakt? Kan zij hem instrueren hoe respectvolle innemendheid smaakt. Dat zal wat worden na de lunch, peins ik, als ik echt kleurig frank uit de verf kom. Of in de bus blaas met mijn twee goed voorbereide vragen. Over het verleden en zijn heden ten dage nieuwe status, die hij aan haar jeugd ontleent. Wat hij van mij vindt zal me een vette gebakken bloedworst wezen. Zijn fosforiserend opgepoetste zelfingenomenheden incluis de tweede leg mogen van mij wel weg, denk ik heerlijk privé pissig terwijl ik een extra rondje rond de eendenvijver kwaak.
feedback van andere lezers- bessy
verwaarloosde banden herstellen...
mannen willen nogal eens jaloers zijn op vriendinnen van hun "bezit" bij deze lijkt mij dat het geval.
Hij heeft haar en zal jou wel eens leren hoe je zoiets doet....
je vroeuwenpraat kom op met je koffie...
en blijf verder lekker waar je bent
goed slot om even naar de boerderij te gaan
puur natuur daar kun je wat van leren
alhoewel ...dat soort mannen
bessy
Dora: Dat soort mannen... zijn er ook omdat de vrouw gek op/van hen is... Toch? Dank je. - Mistaker
Ik leut even mee, jammer dat de koffie op mijn werk gewoon niet lekker is :-(
Groet,
Greta
Dora: En hier lees je ook over not-my-cupp-a-tea, haha...
Dank je wel Greta.
PS: In welke wijk ga je wonen? - Wee
Windjammerlijk, maar herstellen voelt mij (zo goed als) onmogelijk.
Nu ben ik een somberblikkertje, kan 't dus mis hebben.
Krachtig schrijven, dát zie ik wel.
Dora: Ik somberblik lekker met je mee, laat ze maar die twee. Ieder doet zijn eigen ontdekkingen, immers. Of niet...
Dank je
|
