|
< terug
De vooruitgang?
Zijn wij er qua innerlijk op vooruitgegaan sinds WO II? Wat is de keerzijde van de welvaartmedaille?
De normen liggen als losse klinkers in de straat. Ik doel niet op het gezwets over hoekstenen en de waarde van het gezin waar de politiek mee schermt om het kiezersgewin. Geleuter neemt niemand meer serieus. Oppervlakkig snelsnel is noodzaak anders mis je de aansluiting, schreef ik gisteren. De vraag is wel: welke aansluiting en waarop? Was er nog iets om bij aan te sluiten na de oorlog?
Deden onze ouders het massaal verkeerd dat we nu en-masse alleen opgehokt zitten? De bedoelingen waren beslist goed, ouders werkten zich uit de naad om hun kroost een betere toekomst te bieden. Althans de mijne. Om me heen zag ik niet veel anders. Dat we als los zand langs elkaar schuurden lag niet alleen aan hen of de maatschappij! Er was nóg iets dat zijn intrede deed dat werd omhelsd als wereldwonder!
De 'Vooruitgang' heette het, men kon eenvoudig niet zonder en als opdondertje van elf heb je geen moer te vertellen zolang de rest de ellende van de onderdrukking wenst te vergeten of romantiseren. Nadat het zeer geliefde bakbeest in de hoek stond werd er he-le-máál niet meer gepraat. Wat een perfecte timing.
Niet alleen overheerste DE TV* qua vorm de hele kamer, dat ding rukte iedere avond zeer nadrukkelijk zijn bek open. Onder het mom van mondig worden, de wereld zien, werden we in de stoel gedrukt. Verwend met A-muse-ment. Zwart-wit snoerde de vernieuwing het Nederlandse gezinsleven onherroepelijk de mond. Zodra een show door de huiskamers denderde hing men onderuitgezakt al die 'vooruitstrevendheid' te inhaleren. Straten stroomden leeg, oom agent kon op zijn lauweren rusten. Niet storen! Bijbehorende nieuwigheid: we werden via orale bevrediging muisstil. Als katjes muizen mauwen ze niet! Waarom had men ons in Godsnaam al die spreekwoorden geleerd? 'Als de kat van huis is dansen de muizen op tafel.' had opeens geen inhoud meer. Ik vroeg me af of ik als enige al dat piepende ongedierte tussen de asbakken rond zag rennen. Cabaretesk. Gossie, wat hadden die knaagdieren samen schik op de tafel waar wij vroeger elkaar ontmoetten, terwijl de Week-endquizzz prijzen strooide. Verbaasd observeerde ik het fenomeen en voor protest haalde men de schouders op. Niet zo wijsneuzig zeuren. Kijk! Dáár hield ik een kater aan over. Plus die hele school feestvierende muizenissen.
Waar was iedereen waarvan ik hield? Lurkend aan de tepels van moedertje TV genoot de gezuigelingde gemeente knapperige-knabbeldingen plus plattebuis-vertier. Er was geen vuiltje aan de lucht. Voor hen. Broer, ma en pa, vraten bij de buis volkomen stil hun opgekropte emoties weg met zakken chips en pinda's. Ze genoten van die tele-viserende ouwehoerende blaaskaak die hen verslond. De nieuwe verslaving zorgde er tevens voor dat niemand door een kritische vraag de gordijnen in werd gejaagd. Lekker rustig toch? Heel Nederland bestond uit kauwende monden die krakend maalden, niet meer communiceerden en niets met elkaar deelden. Ik denk dat de maatschappij dáár al de aansluiting met de afzonderlijke leden verloor. De gevoelens waren op een hoop gegooid, gestroomlijnd naar de grootste gemene tee-vee-verdeler.** SF in levende lijve. De vooruitgang had onderling contact opgelost, opgebost of opgeslokt. Dat ondertussen één deel van hen puberend worstelde met vragen van existentiële aard? Het opmerken niet waard. Ook niet als je er eigenwijs toch over praatte. Dáárom trok ik de (al dan niet foutieve) conclusie. Vooruitgang is: Denk en voel niets! TV doet dat voor hen en houd jij je muil, verschuil.
Wat gebeurde er als de stekker uit het oppervlakte-sentiment werd getrokken? Bij zenderstoring schoolde men ineens weer samen. Rond de tafel waaraan vroeger de dag werd doorgesproken. Schaarsverlicht door een stel snel opgediepte kaarsen, ging men ouderwets met pionnen in de weer. Of men begon te slaan. Met damstenen dit keer…(tot rummykutten in zwang kwam) Recht op individualiteit! Jaha! Ruimte! De 'innerlijke cirkel' werd heilig verklaard. Machtig makkelijk ook wel... Reken niet op ons en zoek het zelf uit. Wat als je met elkaar in verbinding wilde blijven? NIETS. Niemand thuis. Piep zei de muis in het voorhuis. Dan stond je buiten de goegemeente en trok je er in je blote eentje op uit... Zo is het redelijk voorspelbaar bokken schieten...
* TV=tele-visie= ver zien
**Tele zoals in VER? Dat klopte. Van visie heb ik bitterweinig gemerkt. Vee zoals in kudde dan?
feedback van andere lezers- bessy
comunniceren gaat meestal niet meer met gesproken taal vingervlug wordt bijna alles afgedaan. De hele wereld moet weten dat je gaat poepen. Met je kinderen om de tafel of een praatje met buurman daar komt het bijna niet meer van. Geen tijd.
Ja vooooooooruitgang met een rotgang die niet te stoppen lijkt
een goed onderwerp om over te schrijven Door....
groetekus beske
Dora: Ik heb het idee dat we gedwongen worden in van een ongekeerde processie mee te lopen...drie stap VOORuit en vijf ACHTERuit. Omgaan met elkaar komt in boeken voor en heel sporadisch lukt het nog wel eens met een stel medemensen, maar wat is de rest dan aan het doen? - Hoeselaar
Wat vergeten wordt is dat de mens een dier is en ook dusdanig handeld. Wat ik hiermee zeggen wil, als zoals na de tweede wereldoorlog de bevolking ineenstuikt zorgt de natuur ervoor dat het aantal geboorten spectaculair omhoog schiet en omdat toen de sociale druk zo hoog was trouwde men.
Willy
Dora: De TV heeft het gezinsleven nogal lamgelegd, vind ik zelf . Dank je wel - arwenn
Een heerlijk vervolg op je eerdere stuk Dora!
ik kan me goed inleven in je verhaal.
Ik ben van twee generaties later,
maar ik realiseer me dat wij nog veel verder verdeeld
en eigenlijk asociaal zijn dan we eerst waren.
als je met een groep jonge mensen samen bent,
wordt je gebombardeerd tot 'hangjongere'
er is geen enkele stimulance om achter het net vandaan te komen...
xx
Dora: Dank je voor je uitgebreide en eerlijke feed Arwenn,
|
