|
< terug
Een vakantieproloog zonder vervolg.
Vrijdag
Het laden van de auto verliep voorspoedig, het vertrek niet. We hadden het contante geld voor de vakantie vergeten. Dit geld gebruiken we om de tolweg, het overnachten onderweg en de borg van 400 euro voor het huisje mee te betalen. Na een razendsnel overleg over eventuele alternatieven, besloten we terug naar huis te gaan. Gelukkig waren we nog maar een halfuur onderweg. Om negen uur startten we de tweede poging om op vakantie te gaan. Op een kleine file bij Breda en Antwerpen na, hadden we geen oponthoud. Om vier uur waren we bij de b&b voor onze tussenstop, waar enige paniek heerste. Een aantal mannen waren bezig om het grindpad te herstellen. De auto kon ik langs het huis aan het doodlopende straatje parkeren. We meldden ons aan bij de sympathieke eigenares. Zij vertelde dat er een kleine catastrofe op hun terrein had plaatsgevonden. Vanavond konden we de auto op het terrein parkeren beloofde ze. Om ze niet voor de voeten te lopen zijn we een rondje om gegaan om de dingen die we in een eerdere, korte, vakantie gezien hadden weer een keer te bezoeken. We parkeerden de auto langs een weg waar je maximaal 45 minuten geparkeerd mocht staan. Naast de parkeerplek stond een paal met daarop een automatische, elektronische, klok die de parkeertijd stond af te tellen. Wat er zou gebeuren wanneer je te lang zou parkeren hebben we, ondanks mijn nieuwsgierigheid hiernaar, niet afgewacht. Bij terugkeer bij de b&b waren de mannen en de vrachtauto weg. De catastrofe bestond uit het vervangen door de waterleiding onder de oprit. De mannen van de waterleiding waren van plan om na het weekend terug te komen om de gleuf te dichten. De eigenaar van de b&b had hier met succes tegen geprotesteerd.
We brachten onze spullen naar de kamer. Overal waren oude elementen verwerkt, zoals deuren. Modern en oud waren smaakvol tot een geheel gevormd. Om half acht was het etenstijd. Ondanks mijn slechte voorgevoel had ik toch table d'hote geboekt. Mijn voorgevoel kwam uit want het menu bestond uit zalm vooraf en een vistaart als hoofdgerecht. Ik houd niet van vis. Naast ons zaten vier Belgen. Op enig moment raakten we in gesprek met hen. Direct ontstond hilariteit over mijn verhouding tot vis en het menu. We kregen een kir aangeboden met door de vader van de gastvrouw zelfgemaakte bramenlikeur erin en dat proef je.
Met de sla, het brood en de wijn wist ik toch bijna 90 procent van mijn zalm op te eten. Het laatste stukje heb ik aan Ellie gegeven die gek is op vis. De hilariteit aan tafel werd, mede door de wijn, steeds groter. Het hoofdgerecht heb ik op dezelfde manier als het voorgerecht opgegeten. Het toetje was heerlijk, aardbeien op een vanillevla. Nu was het tijd voor kaas. De eigenaar, die ook de kok was, bracht de kaas. Hij vertelde waar het vandaan kwam. De beide eigenaars bleven bij ons tijdens het eten hiervan. Ook zij namen volop deel aan het feest. Hun hond, een witte Jack Russel met de illustere naam Brad Pit, vond het ook reuze gezellig. De stukjes voedsel die af en toe, per ongeluk, op de grond vielen konden ook debet zijn aan zijn hardnekkige verblijf bij ons. Zekerheid hierover is niet te geven, een sterk vermoeden had ik wel.
Ze boden ons koffie aan. Het gesprek kwam ook op Nederlandse kaas. We hadden een aantal, vacuüm verpakte, stukken oude graskaas mee en een stuk dat we thuis in gebruik hadden. Dit stuk heb ik uit de koelbox in de auto gehaald om te laten proeven. Onze Belgische vrienden en de Fransen hadden wel eens Nederlandse kaas gegeten, maar niet zo lekker als dit. Om elf uur werd het feest opgeblazen omdat de reis door ons en de Belgen de volgende dag werd voortgezet. Nog even lagen we na te gloeien van de wijn en de feestelijke stemming om daarna in slaap te vallen in het heerlijke bed.
Zaterdag
Na het douchen zijn we naar de eetzaal gegaan voor het ontbijt. Zoals gebruikelijk is dit in Frankrijk een sobere maaltijd, hier niet. Er waren croissantjes, stokbrood, eigen gemaakte maisbrood en jam. De Belgen arriveerden aan tafel en het feest van de vorige avond ging weer verder. De kaas kwam weer ter sprake en moest op tafel verschijnen. Tijdens en na het ontbijt bespraken we de mogelijkheid dat ze ons zouden opzoeken wanneer ze voor een tripje naar Holland kwamen. Volendam stond hoog in hun verlangen om te bezoeken.
"Jullie willen niet naar Volendam," merkte ik op.
De mannen begrepen het direct. De vrouwen vroegen waarom. Mijn voornaamste argument was, er zijn zoveel leukere plekken om te bezoeken. Na het maken van foto's van elkaar en het uitwisselen van e-mailadressen en telefoonnummers vertrokken de Belgen. Na twee, overduidelijke beleefde, weigeringen van de eigenares om het stuk kaas aan te pakken vertrokken wij toch zonder uit de b&b. Een herinnering meer waard dan 1000 kilo kaas.
feedback van andere lezers- Dora
Jammer geen gevolg...
lekker eten onderweg, beleven is beter dan niets ondernemen, toch?
badstop: Altijd. - Wee
Met plezier gelezen!
Idd jammer dat er geen vervolg komt. Zeker weten?
x
badstop: Mischien een kleintje.
|
