|
< terug
Brandende bramen (2)
Toen de onverwachte slordige gestalte de deuropening vulde brak het bezoek los uit de verlamming.
In een fractie van een seconde werd haar duidelijk dat ze genadeloos verloor in de ongekende diepte die ze altijd vermeed. Verwijten vormden zichzelf. "Wat doe JIJ hier?" spatte het bijtend van haar lippen terwijl ze de gastvrouw, wiens ogen nauwelijks knipperden, doorboorde met strijdlustig bliksemende blikken. Vivian stapte rustig over de drempel en sloot de deur door de sleutel om te draaien. Ze knipte het werklicht boven de tafel uit terwijl Mathildes hersens in recordtempo een vracht verrotte oordelen vergaarden. Verraad in eigen huid. Hoe dom was ze erin getuind. Dit was enkel gelukt omdat Mathilde al jaren niet meer wist waar Vivian uithing. Analytische feiten verdwaalden verdoofd tussen begrippen toen de bewoonster in het duister langs haar liep. Dader, verdachte, schaamte versus leedvermaak. Ze begrepen: nieuwsgierigheid heeft gewonnen van ratio. Opkomende scheldwoorden stonden al klaar in de rij terwijl Vif onaangedaan in de kamer één van beide schemerlampen ontstak. Op slag leek de sfeer te verzachten ondanks het paar woedende ogen dat haar volgde, uitstraalde dat ze Vivian rauw lustte. Mathilde slikte verward haar verbale overwicht in. Dit spel was een maat te groot voor haar en derhalve belachelijk. Nog vóór de lamp op het buffet in de keuken brandde en de intrigante zich naar het slachtoffer keerde wist ze intuïtief dat alle oude tactiekjes uitgewerkt waren. In doodse stilte schatte elk voor zich de hiërarchische rangorde in. De rollen waren omgedraaid. Eindelijk
"Waarom was je er niet?" gilde Mathilde doch haar moeder blikte of bloosde niet.
"Hallo Mathilde, fijn dat je er bent. Ga zitten meid, de koffie is klaar. Je bent zowaar op tijd."
De bedrogene plofte onelegant op de keukenstoel waar ze verstijfd naast had gestaan en plantte dreigend haar ellebogen op tafel. Voordat ze de aanval inzette bekeek ze Vivian van top tot teen.
"Wat ben JIJ smerig. Vuile vogelverschrikker." Vif haalde de schouders op en draaide glimlachend de rode stip naar de tuit van de thermoskan. Staande schonk ze, het mooie maar kwade gelaat negerend.
"Wat zoek jij in Godsnaam in deze rimboe als een voortvluchtige misdadiger?"
Vivian reageerde niet, maar terwijl ze ging zitten en de koektrommel opende vroeg ze:
"Nog steeds zwart? Zonder of met suiker?"
Het uitnodigende gebaar naar de Bastogne-haar lievelingskoekjes- wenste Mathilde niet te honoreren, doch ze vergat er wel de venijnige woorden door. Geërgerd wees ze naar de revolver die naast de pioenrozen lag. "Wat moet dat ding hier?"
"Mattie, hoe gaat het, meisje. Hoelang geleden zagen we elkaar voor het laatst?"
Ze raakte in de war, de koosnaam gebruikte niemand meer en het deed haar meer zeer dan ze toe wilde geven dat ma zich niet liet intimideren. Toch sommeerde ze: "Wat ben je van plan met dat ding?"
Vif zweeg ook nadat haar dochter nogmaals dictatoriaal probeerde. "Geef antwoord!"
Om Vivians raadselachtige lichte glimlach, die Mathilde levenslang onzeker had gemaakt, sneerde ze.
"Wat doet het er toe? Tien jaar geleden stonden we elkaar voor het laatst naar het leven."
Ma keek niet op, doopte een koekje in de koffie en stak het in aan haar mond. Doodgemoedereerd nipte ze een paar slokjes voordat ze het opgewonden standje bekeek.
"Goh… De tijd vliegt, vind je niet?' Terwijl Mathilde zuchtend tegen de stoelleuning zakte vond ze dat het onecht, verraderlijk en te vriendelijk klonk om serieus te nemen. Alles had ze verwacht behalve leugens om haar hier te krijgen, noch de gribus waarin ze was beland. De laatste die ze had willen zien was deze gerafelde moeder die een negerende scepter zwaaide, wat ze vroeger nooit deed.
Thuis had Mattie er ruzie om gekregen dat ze op de uitnodiging van haar schoolvriendin Charlotte inging. Het had haar positief verrast, leuke schooltijd met vriendinnen teruggehaald. Haar partner kon niet alleen zijn en ze had zich in de loop der jaren van die onzin gedistantieerd. Ze was niet meer verliefd en hij had te accepteren dat ze niet zijn moeder was, maar daar wist ma niets van.
"Je ziet er goed uit, lieverd. Kom, drink, je zult na die lange rit wel trek hebben en jouw lievelingskostje staat in de ijskast. Het stak haar niet dat Mathildes vijandigheid al hun oude eigendommen bezoedelde.
"Ik neem aan dat je voldoende kleren bij je hebt?"
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Ik kan me deze situatie goed voor ogen halen want je beschrijft ze met de gespannen sfeer erbij
Willy
Dora: Dank je wel Willy - Wee
Heavy! Blijf je graag volgen.
Dora: Dank je Wee...
|
