Volg ons op facebook
|
< terug
Noes som dom
Het plan: twee of drie nachten ergens blijven en rond tien uur in de morgen naar de volgende bestemming vertrekken. Geen gehaast, per dag bekijken of we soms toch langer willen blijven.
De laatste dertig jaar bracht ik menig nachtelijk vakantieuur lezend door, maar doorsnurkte nachten zijn passé. 'De neus', waarover later meer, is een giga-wonder. Mijn reisgenoot zaagt geen heel Weenswoud meer door… Ook ik pit zomaar prima. Het sist alleen, zacht en rustgevend... op ons gezamenlijke mini nachtkasje dat, geheel volgens het Campagnilleconcept, overal hetzelfde zal blijken te zijn.
Het onbijtbuffet in de -verantwoord modern ingerichte- eetzaal valt tegen en voor sociaal contact hoeven we die ruimte niet met onze weelderig vrolijke aanwezigheid te verrijken. De mee-eters uit de andere kamers zijn erg op zichzelf. Zoveel euro per persoon eten we er ook niet vanaf en´le pijn´ is niet ECHT om over op te snijden. We besluiten zonder schuldgevoel onze vakantietic de vrije loop te laten. Hoewel nogal krankjorum, hebben we die eigenaardigheid zelf volledig geaccepteerd als deel van onze ouwemutsen autonomiteit. Bij Carrefour of Intermaché, ieder industrieterrein heeft wel zoiets, schieten we de gigantische parkeerplaats op om binnen, achter een karretje, door elke gang van dat immense winkelcentrum te drentelen. Alles bevingerend vergelijken we prijzen en kopen bij de supermarkt een verzameling jammetjes in petieterige potjes, echte boter, stinkkaas die uit de korst loopt en zes plakjes zjambon van de 'Promo'. Le petiet-deezjeuneee avek du douce beur voor de volgende dag is binnen. Een eind knappervers ptie-pijn scoren we later wel in de stad bij de warme boelanzjee. Blaren in de mond heb ik er graag voor over maar stokbrood blijft niet lang krakend. Na een paar uur wordt het een taaie lel melkwit, die zelfs met echte boter niet meer strak langs het verhemelte knarst. Slands wijs, slands eer.
Het rookverbod heeft ons tot ´uitschot´ gedegradeerd, maar voor burgerlijke ongehoorzaamheid zijn we te goed gedrild. Braaf slepen we meubilair naar buiten en bouwen op de gaanderij ons leuterhoekje voor dampende koffie en dito sigaret… of 's avonds de lees-met-rode-wijnhoek. Plus nootjes. We zijn als enige zo vrijgevochten en worden soms raar bekeken. Tevens overvalt ons, waarschijnlijk wegens vermoeide voeten, minstens één keer per dag de gekke vijf minuten waarbij wij ongegeneerd de plooien uit de broek lachen. Om niets. Een verspreking, maf woordgrapje of gekke gedachte is genoeg voor gierende tranen met tuiten. Andere gasten snierken daarentegen hun kamer in alsof zij achter de neergelaten rolluiken iets geheims gaan doen. Tenminste, als het een stelletje betreft, dat schichtig en zwijgzaam naar binnen schiet om die dag niet meer naar buiten te komen. De meeste gasten zijn echter loslopende mannen. Alsof een blik telefonerende heren is opengetrokken, een kleurrijk assortiment in uiteenlopende maten en smaken. 'Campagnilleleven' levert mij ontdeugende inspiratie op en ik voel een schelmenroman borrelen vol stoute fantasietjes, die ik lekker bewaar voor later.
Dinan ligt strak tegen een berg en we zijn vroeg ingekwartierd, hebben nog een halve dag om het stadje te bekijken. Ook hier staat een gigantische oeroude stadsmuur met torens waar we de auto parkeren. Op richtinggevoel stampen we de uitgesleten trappen op waarna we hijgend meteen linksom het VVV inlopen. Volgens hun kaart is veel tro bo en beslist de moeite waard. De uitgezette wandeling belooft gouden bergen. Bergen ja! Stijl naar beneden betekent ook weer moeizaam omhoog. Het oude voetgangersgebied lijkt rechtstreeks uit een historisch prentenboek weggelopen. Scheefgezakte vakwerkhuizen aan smalle steegjes, het overhangend deel is hier en daar zelfs met houtsnijwerk verfraaid. Poorten met spannende doorkijkjes. Leuke onverwachte pleintjes. Veel, waarschijnlijk, rijkeluishuizen met machtige houten balken geverfd in verschillende kleuren waarvoor marktkraampjes met sierraden en streekprodukten. Een winkel met hieraldiek is hier helemaal op zijn plaats en alle terrasjes zitten vol. Gelukkig horen we niet al te veel Nederlands. Indien we het schaars geklede - de zon schijnt- vakantievolk wegdenken waan ik me in een avonturenfilm compleet met ridders en edelvrouwen. Het lopen over de kasseien als anderhalf-pondsbroden, groot en glad, is echter doodvermoeiend en als we bij het toeristentreintje aankomen vissen we achter het net. Morgen om tien uur kunnen we er als eerste weer terecht. De klokkentoren plus onze maag zegt dat het etenstijd is, maar op zoek naar een geschikte gelegenheid vangen we overal bot. De restaurantjes, waar een paar uur geleden mensen zaten te smullen, zijn dicht. MJ en ik staan voor een raadsel… Iets is ons ontgaan, maar wat? Ook sommige winkeltjes zijn inmiddels gesloten. Midden op de dag. De ANWB heeft er met geen woord over gerept dat Frankrijk niet gelijk loopt met onze biologische klok…
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Onwaarschijnlijk! Heraldiek, ridders, schelmen... En dit lees ik dan nadat ik pas mijn laatste stuk heb ingestuurd... Sé bizaar... ;-)
Dora: Ja, hoor eens, Kaanyinoor, dat had ik uiteraard niet door
toen ik mijn histwaar criee mwah vwoillah...Eske ke voe prandree sela? - Hoeselaar
Leuk verteld Dora, tja Frankrijk is nu eenmaal een ander land waar de koele Nederlander snel uitgekeken is
Willy
Dora: Maar wij zijn gelukkig niet zo koel en nog lang niet uitgekeken... Het was prachtig. We hebben de smaak weer lekker te pakken. Dank je Willy - Wee
Dus ook aan de ANWB heb je al niets meer :)
Genoten van je verhaal!
Dora: Ach het was een dommiteit van ons noorderlingen...
Le midi.,warm eten van twaalf tot twee en daarna siesta. Om een uur of zeven/acht kun je weer eten... gewoon even omschakelen op de andere dagindeling...
|
