|
< terug
Zondag 7 augustus 2011
Oostvlaamse grootgrondbezitters, veehandelaars, preikwekers. Lelijke villa's aan de straatkant met achteraan betonnen hangars afgedekt met golfplaten. Hier wordt veel geld versjachert. Het land van Bart zonder frietkoten. Ik trap twee slakken plat.
Schrijvers en fotografen zijn voyeurs met een alibi, schrijft Stephan Vanfleteren in deMorgen. Een beroep met het recht en genoegen om anderen te bekijken overal en altijd. Of zoals Ann De Craemer in haar column schreef: degenen die me zeggen dat ze schrijver willen worden, kan ik nooit serieus nemen. Geef mij dan maar de mensen die schrijver zijn zonder dat ze het zelf beseffen.
Nieuw dagboek. Het vorige begon op zaterdag 30 oktober 2010, in potloodschrift naar het winteruur. De aanleunkater was op visite. Om tien uur begon het te regenen. Nu, bijna een jaar later, zit ik nog altijd aan deze buitentafel te schrijven in een kladschrift met hetzelfde formaat. Alleen de kaft heeft een andere kleur: zwartbruin.
11h: Namaste is de naam van een Nepalees restaurant waar we gaan eten. De wind waait het kladboek open.
13h: Ik parkeer de wagen daar waar het niet mag. Als ze ons betrappen een boete die we niet betalen. De Nepalees is dicht. De Spanjaard dan, op het terras in een smalle winkelstraat. Bij vierjarige tafelwijn het vlees van de rank knagen met vettige vingers. Van de wijn mag ik als eerste proeven. Goedgekeurd.
Papa, heb je al ooit geweigerd?
Neen, nooit. De wijn was altijd goed.
18h: Zomervliegen maken een wijnglas bitter. Er komt een donkergrijze wolkenmassa op ons af. Dichters worden er online weemoedig van. Waarom wil men steeds die blakende zon in saaie windstilte?
Ik heb geen god nodig om de natuur te verklaren. Het regent pijpestelen. Welkom in de sahara. Uitdeinende kringen in waterplassen, dansende boomkruinen, verschrompelde bereklauw, druipende druivelaar…wat een schoonheid. Hoezo depressie? Kijk naar de regenglans op een courget, een overlopende waterton. Alles is drinkbaar hier.
Zal ik een broodje ham in de oven zetten?
Niemand heeft honger. We doen het voor de gezelligheid.
Lang niets meer van V gehoord. V schrijft op een blog. Net zoals ik is ze niet meer van de jongsten. Ik begin haar kortverhalen te missen of is ze een hij? Maakt niet uit. Eigenaardig dat sommige schrijvers zich op de duur aan mekaar in afstandelijkheid gaan hechten. Woorden onthaasten niet. Duurzaamheid van het geschrevene. Zijn de broodjes al klaar? De bakgeur zwalpt naar buiten.
21h: Gestrande wolkenhemel. Onzichtbaar langzaam zoeken ze een weg. Mijn vingers heb ik onder controle. Nachtvlinders straks.
feedback van andere lezers- Dora
God, ik geniet altijd van je verhalen, dromen en heerlijke overspringende sferen...Het pijpt weer regenstelen en de zon giet kringen met hoge ogen in natte glazen... mjammie, net als vier maar anderhalf (... ...) - Wee
Wauw, Eddie, dit is flessenpost die áán komt.
'Dichters worden er online weemoedig van.'
Wat moet ik nog meer zeggen, zucht :)
|
