Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 33. nog te jong
De bel ging. Lang. Opdringerig. Een tweede keer. Een derde keer. Ze opende onwillig de deur. Het was Wim. Hij bleef staan in het deurgat. Zijn gezicht nat. Zijn houding doorweekt van verdriet.
- Het spijt me van de sleutel, zei hij. Het spijt me zo van Rien.
Ze monsterde hem. Zoals de kapitein een matroos monstert. Maar hij ontwapende haar. Bijna ogenblikkelijk. Dit verdriet was echt. Diep. Schoon. Onbevlekt.
- Het is niets, zei ze, het geeft niet.
Ze sloeg haar armen om hem heen. Om die brok vertedering die zich zomaar uit haar keel in hem verwerkelijkte. Ze omhelsde hem, Wim, Wim vermengd met Rien en met Diane en met Lennart, en met alle anderen, en met ... Haar hersens spatten stuk. Wim was warm en zacht. Hij haalde zijn fijne jongenshanden door haar haar en beroerde voorzichtig haar ene wang. Hij kuste haar op beide wangen. De zoute smaak van tranen drong door tot in haar buik. Toen voelde ze hoe zijn lippen langzaam de hare zochten. Ze kon nog enkel murmelen.
- Wim, ik dacht dat je een vriend had.
Hij week een weinig met zijn bovenlijf, zonder haar los te laten. Zijn ogen zwommen in verwondering. Oprecht. Boordevol onschuld. Ze keek als in een spiegel. Kouros, dacht ze, dit is kouros. Hij is nog maar een jongen. Hier mag ik niet mee doorgaan. Maar evenzeer wist ze de andere waarheid. Dat ze nu niet meer mocht stoppen. Daarvoor was het te laat. Elke geschiedenis herhaalt zich. Ze moest de geschiedenis keren. Nu. Op dit eigenste moment. En een jongen kussen tot hij man werd. En hem behoeden voor de moordende macht van het onrechtvaardige verbod. Bevend van schroom boog ze zich naar hem toe. En vond zijn fijne lippen en vond zijn tastend en onrijp verlangen . Hij vond haar mond als zijn huis, alsof hij tussen de wassende woorden groot geworden was. Ze rekte zich uit. Hij liet zijn handen bedachtzaam over haar flanken glijden, tot op haar heupen. Toen liet hij haar los. Zelfs met zijn blik.
- Nu moet je weggaan, Wim, zei ze, zoek je een vrouw. Je zult een goede vader zijn en een zalige minnaar.
- Nee, zei hij. Dat kan ik niet. Mijn hart is al verkocht.
Ze zweeg. Verslagen. Schuldig. Hij wou van haar niet weg. Wat had ze in godsnaam gedaan.
- Ik hou van Rien, zei hij. Nu ze dood is, is mijn liefde niet langer verboden. Ik hou van Rien alleen. In jou heb ik haar gekust. Voor de eerste en de laatste keer.
Zijn onzekerheid vermande zich.
- Het spijt me. Ik heb haar nooit aangeraakt.
- Dat weet ik, zei ze, dat weet ik, Wim.
Zelfs als hij haar had aangeraakt, had het niets uitgemaakt. Hij was veel te fijngevoelig om verkeerd te kunnen zijn.Wat zou ze van die jongen kunnen houden. Hoe innig zou ze hem kunnen omgeven met haar lijf. Hij wachtte. Op een antwoord op een vraag die hij niet had gesteld. Ze antwoordde met een vraag.
- Wil je haar nog zien? Ze ligt boven, opgebaard zoals men dat zegt.
Hij schudde van nee.
- Rien is niet boven in dat bed van jou, zei hij, ik draag haar met me mee.
En dan, kwetsbaar:
- Vind je dat wel goed?
- Ja, Wim, dat vind ik goed. Als je haar niet meer dragen kunt, breng je haar maar terug. Dan neem ik het wel van je over. Om haar los te laten. Ik ben een moeder. Ik moet het kunnen. Loslaten.
Niet-begrijpend haalde hij zijn schouders op. Traag en onwennig als onder een vreemde last. Een last die zou gaan wegen, wist ze. Vroeg of laat.
- Neem Rientje mee, zei ze, bij jou zal ze het goed hebben. Nu ben je rijk, Wim.
- Ja, zei Wim verward, nu ben ik rijk. Eeuwig wachten is niet zoveel moeilijker dan tien jaar wachten.
Ze schreide.
- Eeuwig bestaat niet, Wim, ook aan liefde komt een eind.
Maar Wim was nog te jong. Te jong om dat te kunnen zien. Ze liet hem gaan. En borg zijn onschuld heel zorgvuldig op, zodat niemand er ooit aan zou kunnen raken. Totdat ook zijn onschuld op een dag zou overgaan.
feedback van andere lezers- koshka
ontroerend mooi - geertje
An, ik vind geen woorden, om wat ik voel, te beschrijven...
"het loslaten" als moeder, je kind loslaten,
herken ik
dat heb ik stevig doorvoelt, zelf
het is me pas na héél lang gelukt,
ik ben ervoor door een hel gegaan...
pracht verhaal
geertje - Ghislaine
Subliem - Jean_Loeckx
Wat een verstrengeling, Vs !
Hééérlijk hoe je de complexiteit van de driehoek Rien-Wim-Moeder weergeeft.
De omhelzing als ontknoping.
De ontknoping als omhelzing.
En hoe duidelijk laat je hier het onzichtbare zien,
laat je zien dat uiteindelijk ook tussen mensen die elkaar graag zien de passen en gebaren in elkaar blijven doorlopen,
en tegelijk laat je zien waarom de omhelzing ons eerste en laatste gebaar is,
en de kus ons eerste en laatste woord,
en het hart ons eerste en laatste oord.
Goede literatuur is een oefening in empathie.
Dat laat je zien.
En dat kan men alleen laten zien door goede literatuur.
Vansion: ... you know ... - Punster
Door het weglaten van aanhalingstekens doe je de lezer harder werken dan zou mogen. Er is ook teveel herhaling van tekst.
bv "Traag en onwennig als onder een vreemde last. Een last die..."
Door verandering of simpelweg door de herhaling weg te laten versterk je de tekst. Bij een eerst leesbeurt is het ook allemaal nogal... sentimenteel. Ligt misschien aan de sentimentele bui van de lezer...
Vansion: wellicht heb je gelijk - mijn nieuw werk (www.rdx.be) pakt het anders aan ... - nino_de_pino
Loslaten slaat hopelijk ook op het kennis etaleren, ik zou die dieper in de achtergrond laten staan. Psychologische reflectie e.d. is wel aardig maar wordt gauw vervelend. Brilletjes :lol
Eeuwig bestaat niet, liefde bestaat niet, etc. tja dat zal wel,
maar ik geloof je lekker niet(hi+hi)
er staan een aantal genres door elkaar, versobering lijkt mij aan de orde..........(ik gooi het er maar uit),
kan nog wel meer melden, volgende..
tot het was Wim ademloos gelezen, climax iets uitsmeren.
Eén mening van een toevallige lezer,
groetjes
nino.
Vansion: ja dankje nino . je hebt gelijk. toen ik dit 3 jaar geleden schreef was ik nog niet nederig genoeg, om maar eens een kat een kat te noemen.
wat ik geloof is hier van geen tel. wat je las, kwam uit de mond van een personage.
|
