|
< terug
'HET' ruist
De Mazda zoeft gemoedelijk over de snelweg in stilte die geen sociale praatjes behoeft.
Toen ze hun 'gewetenloze' plan nog als een grapje zagen bekende Paul: " Vreselijk, het leven niet vieren. Zoveel talent en toch ongelukkig. Daar gaan we wat aan doen."
Eugenie denkt terug aan die avond, vijftien jaar geleden, dat Paul op de praatstoel zat.
Uren hadden ze gepraat. Over wat ieders familie in de ban hield. Bij hen was dat Mia die een waarheid zocht die niemand zag.
"Ik had oprecht met mijn zus te doen, maar zelfs dat háátte ze." Eugenie had met hem meegedacht:
"Is dit niet logisch? De mens, met wie ze het keiharde intolerante uitjouwen doorstond, is dood. Is het niet eenvoudig haar rouwproces? Omdat ze met en om haar/hem de smerigste treiterijen had getrotseerd?" Nu denkt Eugenie daaraan terug. Zat seksuele onzijdigheid Mia in de weg omdat ze zich geamputeerd voelde van de wederhelft? Ze vocht tegen alles, zelfs tegen wie van haar hield. Zelf heeft ze thuis weinig onvoorwaardelijks geproefd. Emma, Mia en Paul kenden het daarentegen wel. Kennelijk maakte dat óók geen verschil.
Na haar opname in de Belgische kliniek leefde Mia op.
Via zijn werk regelde Paul een benedenwoning, die hij hielp in te richten tot een smaakvol thuis.
Zij reageerde blij op de hulp, genoot van haar tuin op het zuiden, zei ze.
"Water naar de zee dragen. Binnen de kortste keren was het wéér mis. Het beschutte veilige tuintje, dat zo mooi was aangelegd, loste langzaam op tot het kniehoge gras alles overwoekerd had.
"Alsof 'HET' te 'normaal' was. Zelfdestructie met opgeheven hoofd. Ik weet nog steeds niet of ze bewust de afgrond zocht." Eugenie was perplex toen ze hoorde hoe schaamteloos Mia zich uitleefde. Dat men haar in de buurt voor dorpsgekke nymfomane uitschold. Paul zat met zijn beschaafde handen in het haar. Trachtte ze alles te verdoven? Wie of wat wilde ze aftroeven? Mia werd één schreeuw om hulp die niemand ontging, maar ze stootte alles af. Ze had niemand nodig! Onbereikbaar zonk ze in spelonken waarin ze afval spaarde. Erover praten verbood ze. Dat ze de spotprent van de volksbuurt was deerde haar niet, gilde ze toen Paul de wagonlading stinkende vuilniszakken op wilde ruimen die de hele veranda in beslag nam.
Hoe treurig: liefde lijmt niet als de ziel breekt, had Eugenie gedacht want het stond nog op haar netvlies in brandend beschaamd onvermogen. Die keer dat ze in de verte Mia zag. Minstens dertig kilo aangekomen wankelde ze potsierlijk zelfverzekerd, alsof ze de joelende kinderen niet hoorde. Het opzichtig kleurige gedrocht in het veel te korte rokje probeerde de dikke benen charmant voor elkaar te plaatsen. Vuurrode zwikkende stilettohakken onderstreepten woest-triest ontmenselijkt verval. Iedere stap stak in het hart om de smakeloos schreeuwerige aanfluiting van wat ooit zo veelbelovend zelfzeker begonnen was.
"Ik ben laf op de vlucht geslagen," bekende Eugenie destijds aan Paul, die verontschuldigend zijn schouders optrok. Wat 'liefde' vermag te produceren blijft een niet aflatend zoeken. De geheimzinnige structuur van HET geluk boeit Eugenie nog steeds. Zo was Emma, Pauls oudste zus, getrouwd met de dansleraar die hen trainde voor de wedstrijden. Eus was achttien, zag het giechelen bij de wulpse grapjes, bewegingen die van de daken schreeuwden wat er aan de hand was. Ze vroeg zich af hoe het kon dat de veel oudere Emma niets zag. Wilde ze niets zien vanwege de deal die het familiebedrijf in stand hield?
Ze zijn goed opgeschoten als Paul voorzichtig de ontspannen stilte doorbreekt: "Mia hield kruistochten om knuppels door hoenderhokken te gooien. Ze zei dat ze het product was van een slippertje van ma. Nou ja zeg. Later heette het dat ze door pa was misbruikt. Mijn vader was een flierefluiter, maar zoiets… Ik zie nog haar gezicht toen ma met die onzin werd geconfronteerd, maar tja, ach… weet ik veel, 't blijft je zus, of zo." Eugenie stopt Paul een pepermuntje toe. Even later zoekt ze een parkeerplaats. In de verte ruist de zee.
feedback van andere lezers- Mistaker
Mooi hoor...
Ik trek me terug in het struikgewas.
Groet,
Greta
Dora: Weet je dat Napoleon daar ruist? Ha ha, dank je Greta - koyaanisqatsi
Opbeurend is anders, maar het is dan ook literatuur...
Dora: Dank je wel Koyaan..., poehee, literatuur nog wel. - bessy
een interessant autoritje dit ....
pitstop nee hoor ik rijd nog even mee
Dora: Soms is het stil in de auto, heeft ieder zijn eigen gedachten maar dan is het toch heel vertrouwd en intiem... Dank je Bessy - Wee
Het ruist, een zee van pijn en verdriet.
Zijn het kinderen van de rekening ...
Dora: Dank je wel Wee. Mix van Genen? Toeval? (Ik ben mijn brein)
Pauls verleden rijdt via Eugenie in gedachten mee,
|
