Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' spartelt
'Kermits' glossie VIPmap glittert op de achterbank. Reclame hoeft niet in de kluis, vinden ze.
Paul haalt voor de strandwandeling echter wel de zware laptopkoffer uit de auto.
"Waarom? Onder de stoel ziet niemand hem."
"We zijn in werktenue, rieken naar laptop. Ik hoorde gisteren op TeleFrance 2 van gespuis dat met scaners rondloopt om zo'n speeltje op te sporen. Een ruitje is zo getikt om te scoren."
"Geen gezicht, Schiemansky & Verhoef waaien uit op het strand met een diplomatenkoffer in de hand. Met Willy Alfredo, God hebbe zijn ziel, is het wel een leuk gedicht, het is en blijft een maf gezicht," grapt ze en ziet van de wandeling af. Er zijn niet veel badgasten, de cafés zijn nog dicht. Op een truttig bankje laten ze de meditatie van de ruisende zee inwerken en verzinken ieder in eigen vage spinsels. De vroege zon doet omfloerst haar best om de nevels te verdampen die ook haar als bruidskleed omsluieren.
"Je bent niet zo'n kletskous als ik had verwacht," zegt hij na een klein half uur.
"Hoe ouder de taart, hoe wijzer de waard," maakt ze zich ervan af, maar hij wil niet worden afgepoeierd.
"Karakter verandert niet, Eus."
"Nee... Mijn gezelschap wel."
"Ligt het dááraan of je veel praat?"
"Wie ik vertrouw behoeft geen uitgebreid warenonderzoek."
"Maar veel vertel ik je toch niet."
"Waar twee zwijgen hebben twee schuld en samen veel geduld. Natuurlijke selectie. Wie het niet wil trekt zich terug of komt voor zichzelf op. Ik vertrouw erop dat je zegt wat je niet bevalt, wacht op wat je kwijt wilt. Jij houdt delen van je privé voor jezelf. Ik niet, denkt men, maar het gezegde "wie zwijgt stemt toe" is naar mijn idee de grootste misvatting aller tijden. Soms is wat NIET wordt verteld belangrijker dan wat WEL wordt uitgesproken, Paul. " Ze is nog steeds recht door zee, maar hij hoort er nu lagen in, glimlacht om het open boek dat ze is, voor wie het zelfvertrouwen en geduld hebben om haar te lezen.
Turend naar het 'kroesschip' aan de vernevelde horizon trekt een zuurzoete grimas over haar gezicht.
"Vast óók een misvatting, een of ander onromantisch containerschip... dit keer. Ik wil harmonie, maar met onwillige schimmels is het slecht Sinterklaas spelen." Ze glimlacht voor zich heen en Paul pakt door.
"Ja, taaitaaie peper Neuske. Van wie jou te sterk vindt, krijg je de zak, mag jij toch het dak op, met goede bedoelingen en al. Weet jij wel hoevéél mensen minderwaardige gedachten over zichzelf koesteren?"
"Ja, zij verzamelen zich graag in mijn buurt voor als ze iets af te reageren hebben, haha."
"Oneerlijk, maar het zij zo. Waarom mensen het eng vinden om anders te zijn heb ik nooit begrepen," zegt hij, springt op en neemt haar bij de hand. "Ik ga jou een Bananasplit in de maag splitsen. Dat caffé, daar, is zojuist geopend. Of heeft deze zwarte heks liever een Dame Blanche?" Hij maakt een Sambapasje.
Het is groot geworden. Net als alle steden, ligt het ingesloten door bedrijventerreinen en winkelcentra. Dieppe is verdeeld in noord en zuid, gescheiden door een zeeinham. De oude kern met de schilderachtig 'geboetseerde' huizen, die zich vastklemmen aan stijl oplopende bergen, herkent ze. Een groot aantal zeil- en gemotoriseerde schepen dobbert aan de kade. Het geeft direct een vakantiegevoel, al heeft ze niets met varen. Het plaatsje is prentbriefkaartwaardig, veelbelovend met brede boulevards aan weerszijde van de haven en bedrijvigheid op het water… Paul is enthousiast zoals zij, lang geleden.
"Ik ben benieuwd of dat huis er nog staat waar we die kamer huurden. Wat heb ik dáár gelachen. Och Paul, ma was achtenzestig, Anneke acht en ik had een oud postwagentje omgebouwd tot piepklein campertje. Heel ingenieus, knus, met opklapbaar gasstel. Buiten de deur eten konden we ons niet permiteren. Met een verhoogd bed over dwars voor Anne… compleet met gordijntjes. In geval van accute geldnood konden we er allemaal in slapen. Ma en ik in de lengte, op de bodem." Ze gniffelt pretlichtjes. "Drie weken en 3000 kilometer later zei ik tegen mijn vriendin dat ik héél erg aan vakantie toe was. Ze snapte het meteen."
Ze nemen hun intrek in het hotel, waar deze keer geen blauwe tegels de badkamervloer sieren, maar nepparket van oud vinyl. De douchekop ligt afgestorven in bad omdat het ophanghaakje ontbreekt.
"Bah, ik heb er zo'n hekel aan als dat ding niet vast aan de muur kan," zegt ze geërgerd voordat ze aan hun ritueel beginnen. Ze maakt de map 'Dieppe' aan en neemt een nieuwe set formulieren. Wonderlijk hoe nu reeds de 'werkzaamheden' ingesleten lijken. Het is daarnaast wel makkelijk dat alle kamers van deze hotelketen dezelfde inrichting hebben. Als 'doorgangshotel' is het één van de betere, alhoewel…
Zodra ze klaar zijn wil Paul douchen voordat ze naar de stad gaan. Ze snapt niet waarom hij die map kreeg, want het lijkt precies op wat in elke kamer ligt voor de gasten en ze opent 'Kermits VIPmap'. Het menu van deze maand, wat algemene info, de vernieuwde uitgave van het slappe adressenboekje en een blad met rechten en plichten. Niets bijzonders. Tot ze helemaal onderop een enveloppe aantreft.
"Paul, heb jij dit erin gedaan?" roept ze. Hij komt half ontkleed uit de badkamer en staart verrast naar de gesloten groene enveloppe die Eugenie ophoudt. Ineens weet hij wat 'Kermit' van B. sur M. bedoelde.
In zijn glimlach kan Eugenie een hele banaan overdwars kwijt en haar hart begint op afroep te bonzen.
"Wel wel, kijk eens aan… De Vippert doet iets. Ik denk dat de eerste aal hangt te spartelen, Euske."
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Weeral wat bijgeleerd over de evolutie van steden in la Douce France...
Dora: Ach ja, zo en passant, sur le vent et pret a portez, reizen we mee... Dank je wel - bessy
het verhaal spreekt een eigen taal
gedachtenspinsels die mij als niet vervelen en me langzaam met voldoende spanning een beetje verder brengen...
ik ga nu het vervolg lezen
vind ik wel leuk om niet te hoeven wachten tot morgen
bessy
Dora: Dank je Bessy, ja ik neem aan dat ze elkaar wel een en ander vertellen als ze de hele dag bij elkaar zijn... - Wee
Ha, béét!
Ik spartel mee, van ongeduld.
x
Dora: Haha, ja je moet er even op wachten , maar dan heb je ook wat, misschien, wie weet. Dank je wel Wee... - Mistaker
Hier is nog zo'n spartelaar!
Mijn woning is bijna 'af'. alleen de bank nog, die komt woensdag, en wat kleine dingen. Ik ga straks kijken voor iets aan de muur, boven de eethoek, en nog wat plantjes kopen.
Maandag weer werken, wennen na 6 weken... Ik ga van de week eindelijk ook maar eens naar Lidl ;-)
Groet,
Greta
Dora: Hallo Greta, Gefeliciteerd, eindelijk naar de Lidl.. Nou ja, erg veel 'ijsweer'hebben we niet gehad. Leuk dat je tussen het in-uit-af-op-ompakwerk, schilderen, behangen, even hier langs kwam om een likje te proeven van het avontuur. Er middenin vallen lijkt me zoiets als na zes weken in een soap terechtkomen...Ik merk dat je tenminste niet bent ontslagen, waar je een tijdje terug voor vreesde. Fijn.
|
