Volg ons op facebook
|
< terug
'HET' oestert
Ze voelen zich verwend. Met elkaar en het weer, dat precies is wat zij prefereren. Zij waren nooit zonnebrandsmerende wentelteven die het strandleven aanbaden als zaligmakende ontspanning. Met hun vermoeide vel is zonnebaden helemaal van de baan. Badkleding hebben ze niet eens bij zich.
De late zon belicht vuurrood de stad, die zich opmaakt voor een geilzwoele avond. Halverwege de berg brandt hier en daar een vroege lantaarnpaal. Tussen groen glittert lokkende feestverlichting van een café. In bijna windstilte rimpelt het water van de haven. Traag, als nog niet gereduceerde siroop. Het draagt geluiden mee die rustgevend meezingen in de achtergrondmuziek van de keerzijde.
Ze drinken ontspannen de van geluk bubbelende sfeer. Hun kleding is er ook op afgestemd. Smaakvol vlot, niet te sportief of tuttig. Vanaf hun tafeltje lijkt de noordkant van Dieppe toneelmatig geënsceneerd. Achterdoek voor een tumultueuze Japanse opera. De structuur van duizend gelijkgekleurde figuranten is, als beeld in zijn geheel, onmisbaar want het benadrukt het plot dat zich voor het voetlicht afspeelt. Hun rustpunt is het goed gevulde terras van 'Le Marina de Maria' tegenover de jachthaven waar ze de spannend intensieve dag 'goede nacht' kunnen kussen. Ze zijn tevreden, bestellen een Fruit de Mer. De duurste van de kaart.
Een last viel van hen af toen ze besloten de afspraak en mijnheer le Grand te negeren. Ze reden opgelucht naar de haven en wandelden door smalle stijle straten. Tot het hoogste punt, waar Dieppe aan hun voeten lag. Vandaar dachten ze over de zee uit te kunnen kijken, maar er stonden nieuwe bouwsels in de weg. Het huis waarover Eugenie sprak heeft ze niet ontdekt. Op de terugweg slenterden ze langs Hotel de Rode Parvenue aan de rue de Braille. Chique, oude allure. De klassieke schone aan de receptie leek met de glanzend houten desk volkomen harmonieus te matchen.
"Niets voor mij," fluisterden ze gelijktijdig.
"Dit is het walhalla voor welgesteld bejaard publiek dat zich thuis voelt in de dik bepluusjte donkerrode fauteuils van de lounge," constateerde Paul en zij zette er nog een tandje bij:"Waar de Franse lelies in scharlaken velours-op-goud-behang de sfeer bepaalt en de portier in film-uniform met uitgestreken blik de fooi aanneemt. Voor het begripvol wegkijken."
Paul rijdt straks terug en bekijkt zijn tafeldame geamuseerd. Ze ziet er goed uit, voor de leeftijd. In haar element is ze een opvallende verschijning wiens aura op hem afstraalt. Zijn het zenuwen, denkt hij, dat ze zich rijkelijk aan de wijn vergrijpt? Of is het juist omdat de spanning van haar afviel, nadat de oplossing veel makkelijker bleek dan ze in eerste instantie dacht?
"En het geld, Paul? Wat doen we daar mee?"
"Welk geld? Hebben we dat? We doen ons werk en laten hen over aan hun eigen gesponnen geweten. We zijn gespot, dat is zeker. Het is zaak dat we geen steek laten vallen en juist dát doen waardoor zij hun argusogen invullen naar hun eigen maat, er lekker op los fantaseren."
De ober brengt twee vingerkommen met schijfje citroen waarna hun bestelling bijna de hele tafel beslaat. Eugenie overziet het luxueuze spektakel op de immense borden met genoegen. Moeilijk uit hun huis te pulken kleine slakjes, waar een knopspeld in steekt. Gamba's, grauwe garnaaltjes, meesterlijke mosselen, drie Jacobsschelpen in hun blootje, gekookte kreeft op een bedje smaakvol gekruide, perfect gekookte, rijst. Ze houdt van vis, dat wel, maar...
"Die oesters mag jij hebben, Paul." In afschuw trekken haar mondhoeken omlaag. Hij neemt ze dankbaar in ontvangst. Te oordelen naar zijn gezicht beleeft hij hemelsgenot waarvan Eugenie met rillingen wegkijkt. Hij lacht om haar. Ze heeft het meeste weg van de geplooide puppy in het te wijde vel, die ooit reclame maakte voor Hushpuppy schoenen.
"Dat geslons in mijn mond, ah bah. Weet jij hoe ik deze krab te lijf moet gaan?" Ze ontroert hem.
Eus, die alles kan en kon, geeft schaamteloos blijk van haar kinderlijke kant en hij helpt haar uit de brand. De rest van de maaltijd laat ze zich in geurige mmjammies en zalige hevigheid smaken. Dit is ware delicatesse, vindt ze. Dat ze vanmiddag een onmogelijk dilemma verhapstukten lijkt vergeten.
"Simpel bezien, is het eenvoudig," mompelt Paul in afwachting van de Crème de Kirsh met vanille ijs.
"Zoals pa zei: "Val niet, anders val je nog" Wij zijn daadkrachtig. Niets doen is tenslotte niet niks."
"Het is uiterst plausibel dat we die map niet hebben ingekeken, hij ligt op elke kamer."
"Ja, voor hetzelfde geld hebben we dat ding ongezien achtergelaten," is ze het met hem eens.
"De bal blijft in "Kermits' hoek. Dus … we gaan na het eten volkomen onwetend naar ons hotel om morgen 'ons werk' te doen, kwaliteit beoordelen en ik verwacht geen calamiteiten," stelt hij hoofdzakelijk zichzelf gerust. Ze vallen niet uit de toon bij het vakantievierende publiek. De man, die voor de derde keer langs de boulevard flaneert, onopvallend iedereen bekijkt, valt hen niet op.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Het blijft een samenzweerderig stel (dat zich ondertussen maar volstopt met lekkers). :-)
Dora: Jaja, lekker puh... ze moeten het tenminste oefenen.. er zijn er die het hun natuur is... hihi, dank je wel Koy... kijk even in je mail... - Wee
Alleen het woord 'oester' slonst mijn mond al, getver!
Voelen ze zich nét een beetje prettig, flaneer jij die man voorbij ...
Dora: Jahaha, er moet uiteraard nog een en ander in de achterwacht gebeuren... Dank je wel Wee - bessy
de spanning valt op het goede moment
het eten leest lekker
de tafelgesprekken zijn ontspannen
graag gelezen Bessy
Dora: Ik moet er wel even russen zetten dat ze dus niet naar mijnheer Le Grand gaan, voorlopig. Dank je - Mistaker
Bij het woord oester moet ik aan Nescio denken en het personage De Oester.
Zeer graag gelezen Door.
Groet,
Greta
Dora: Dank je Greta
|
