|
< terug
Ik ben geen lezer.
Vorige week was ik met onze jongste kleindochter Rosie in de speeltuin, bij ons in de straat. We schommelden, zij dan, ik duwde. Even later kwam een vrouw van mijn leeftijd, met haar kleinkind ook naar de speeltuin. De vrouw ging op het bankje zitten en de meisjes speelden met elkaar. Ik ging ook, in het zonnetje, op het bankje zitten. De zon was een zeldzaamheid deze zomer dus erg prettig. De vrouw, die ik nog nooit eerder had gezien, vroeg aan mij: "Hoe gaat het met je boek?"
Verbaasd keek ik haar aan en antwoordde: "Goed."
"Ik heb het in de winkel zien liggen."
"Dat is leuk."
We raakten in gesprek hierover en ik vertelde haar dat ik bezig was het toch weer naar een uitgeverij te sturen, maar dat ik de boeken ook via de winkels en onderhands verkocht. Ze kijkt me aan en zegt: "Ik ben helemaal geen lezer."
Even is ze dan stil en zegt dan heel zacht: "Mijn dochter heeft zelfmoord gepleegd. Een prima baan, huis, alles had ze voor elkaar en toch
."
Tja, daar zit je dan. Ik vroeg haar of ze hulp had gekregen. Dat had ze maar die mensen begrijpen niet wat je meemaakt. Dat kon ik beamen. Ze vertelde dat ze zich schuldig voelde. Ook dat kon ik mij voorstellen. Het gesprek deed haar zichtbaar goed. Tussendoor kwam Rosie vragen of ik haar wilde duwen, wat ik uiteraard deed. We keken naar de twee meiden en ik zei tegen de vrouw: "Voor hen moeten we doorgaan, zij hebben daar recht op."
"Daar heb je gelijk in."
Het gesprek kwam ook op de ziekte van mijn zoon en hoe dicht hij bij de dood was geweest. Ik vertelde de vrouw dat een deel van wat hij had meegemaakt in mijn boek beschreven is. Hier was ze wel in geļnteresseerd.
"Doe mij toch maar een boek."
"Ik zal er thuis een pakken."
Rosie vond dit maar niets: "Ik wil nog schommelen," mopperde ze.
"We gaan alleen een boek halen en dan gaan we weer naar de speeltuin."
Achterdochtig ging ze toch mee. Terwijl ik het boek aan de vrouw gaf rende Rosie weer naar haar nieuwe vriendinnetje toe.
"Wat een mooie foto's. Hoe kom je daar aan?"
"Die heb ik in de vakantie gemaakt."
Oma belde dat we moesten eten.
"Sterkte," zei ik tegen de vrouw.
Ze glimlachte en zei: "Nu heb je me toch aan het lezen gekregen."
feedback van andere lezers- VUURKRACHT
Rakend, deze woorden...
badstop: Ze raakten mij ook op dat moment. - hettie35
Leuk om te lezen,
groetjes Hettie
badstop: Het zijn van die momenten waarop je weer waardeerd wat je hebt. - Mistaker
Erg leuk verhaal.
Groet,
Greta
badstop: En waar gebeurd. - Wee
Mooi en ontroerend!
x
badstop: Dat was het die middag ook. - koyaanisqatsi
mooi
badstop: dank je. het was een mooi moment. - Dora
Lezen kan troosten, helpen en de moed helpen herpakken... kan,
badstop: Ik hoop dat ze wat aan het gesprek en misschien aan het boek heeft.
|
