Volg ons op facebook
|
< terug
Greetje
Weet je nog die avond dat we uit de kroeg kwamen? Jij met veertien glazen Provicalsec Grand cru op je conto. Zelf had ik er zestien naar binnen gewerkt. De ene dag was jouw wilskracht groter, een volgend moment was ik ondernemender. Lachend constateerden we achteraf vaak dat onze kelen nog nat waren terwijl onze monden alweer droogstonden. En leven met een droge tong was geen leven. We zouden in mijn wagen stappen en van onze vaste stamkroeg, de *Ver Gezicht* naar dancing *Barramundo* rijden. Eerst gingen we nog tegen de haag van een aanpalende woning staan. Een liquide aflaat zorgde voor twee buitenmaatse plassen. Ze dreven onverstoorbaar af over de stoep, recht de riool in. Ivo vervoegde ons voor dezelfde handeling. Tijdens de bierlozing liet hij een zodanig lange krakende wind zodat vele inwoners van Keulen gedacht moeten hebben: Er hangt plots, zonder erom gevraagd te hebben, een zwaar onweer boven de stad. Ivo filosofeerde laconiek: 'Ja jongens, als het water zakt, kraakt het ijs.' De dorpsgenoot maakte rechtsomkeer om z'n plaats aan de toog van de *Ver Gezicht* weer in te nemen om z'n liederlijke slemppartij verder te zetten. Wij reden naar de buurtgemeente Morkem. Zouden die twee zwartharige grietjes daar andermaal aanwezig zijn?, was jouw vraag. Een week eerder hadden we in de *Barramundo* een ontmoeting met Annemie en Rozemie, leuk zussenduo met lijfjes als een zandloper. Er was gedanst op Lady in Red van Chris Deburgh, Unchained Melody van The Righteous Brothers en Everything I do, I do it for you van Bryan Adams. De slows waren slechts een middel ter kennismaking. We lieten het stel even op adem komen maar dan kwam dj Jeffrey aanzetten met achtereenvolgens Twist & Shout, All Shook Up en Paradise by the dashboard light. Weet je nog hoe we die meiden de dansvloer opsleurden, Bert? Onder ons gezegd, om kort te gaan: jij werd een jaar later door Annemie in een definitieve val gelokt, ik wimpelde Rozemie vakkundig af. Ze had het op haar eentje zodanig aan boord gelegd dat ze een keer kwam aanfietsen en voor de vuist weg een gesprek aanging met mijn moeder. Ik gaf niet thuis. Zij durfde dit nog een tweede keer aan. Driemaal is scheepsrecht, moet ze gedacht hebben. Een volgend bezoek. Ik had een tactiek uitgestippeld, even eenvoudig als vernuftig, en nodigde Rozemie uit te luisteren naar de opname van een muziekstuk waar ik studiematig mee doende was. De Sequenza 5, voor trombone van Luciano Berio kon haar slechts matig boeien. Mijn moeder hoorde en zag het stilzwijgend aan en maakte na het vertrek de opmerking: 'Had je dan niet door dat dit meisje totaal niet geïnteresseerd was bij het aanhoren van dat gemurmel?' Ik gaf als antwoord dat het om een test ging. 'Een test?' 'Een soort onderzoek. En ze is niet geslaagd,' zei ik kordaat.
Ja jongen, wij hebben elkaar dan een behoorlijke tijd uit het oog verloren. Jij was de werkzame, volgzame echtgenoot geworden, ik bleef de vrijgezel die zingend de trap opliep richting bedstee, in de ochtend kwam ik fluitend de nieuwe dag weer tegemoet. Maar oké, er waren onze jaren van samen naar school, de tijd van sporten, het supporteren voor FC Heikant, en het doorgedreven café- en dancingbezoek. Een zekere doelstelling bij dit laatste: het ging er ons om die soms te grote vriendengroep te ontvluchten. En er waren de meiden. Desalniettemin Bert: meer dan al die weekendmokkels zag ik eerder je jongste zus zitten. Ik beken. Ze was dan nog net iets te jong, maar Greetje, vol blond haar, blauwe kijkers, roosje in de knop, reken maar dat ik in de diepste stilte dacht: over niet te lange tijd zal dit roosje echt helemaal opengaan. Nou ja, een andere vriend aasde dan al aardig op je oudere zus en nam vrij snel de beslissing haar tot zijn wederhelft te nemen. Je vertelde me dat je pa het daarmee niet echt eens was. Maar hun liefde bleek ijzer te smeden wijl het heet was. Maar Greetje dus. Op een mooie zondagnamiddag reed ze vanaf jullie woning per fiets net de straat op. Ik had de auto van mijn vader mogen hebben voor een rit naar waar de vierwieler mij brengen zou. Zoals je weet heb ik altijd een improvisatorisch leven geleid. Als bij toeval passeerde ik daar dus. Lang heb ik het beeld kunnen bewaren van de vriendelijke lach die ze me op dat moment toezond. Haar gemoedsuiting hield ook voor een deel in: Zie je mij?, ik begin mijn vleugels uit te gooien. Ik reed enkele honderden meters verder. Had inderdaad goed gezien dat Greetje al goed op weg was om een leuke meid te worden. Stopte en simuleerde halvelings autopech. Aanvankelijk dacht ik gewoon aan een praatje met een meid die nu net vanmiddag, onder de felle zonnestralen, besloten had de wereld een beetje te gaan verkennen. Je zus naderde aan een gestaag tempo. Aan de overkant van de weg was er dat oude bosje. Het is er natuurlijk nog steeds. We spraken enkele woorden. Ze fietste me evenwel voorbij. In eerste instantie. Ik zie ook de scène nog hoe Greetje twintig meter verder haar stuur draaide en terug mijn kant kwam opfietsen. Het praatje werd ditmaal iets langer. Ik klapte de motorklep dicht. Ze wilde best mee in de DAF Variomatic. Die fiets ging een eindje dat bosje in. Zou straks wel weer opgehaald worden. Ik vertrok. Liet de auto niet te snel rijden. Zo'n lazy Sunday afternoon mocht best even duren. Ik merkte enige onwennigheid op de passagierszit. Als een vingerknip bracht humor de oplossing en snel verdween die lullige verlegenheid. Een feit wil ik je best onthullen. Een kilometer of vier waren we op weg. Zacht legde ik mijn rechterhand op haar linker bovenbeen en gaf er een paar bemoedigende tikjes op. Verzet kwam er niet. Het gesprek ging over de vakantie, het afgelopen schooljaar, de op komst zijnde dorpskermis. Ik bracht de wagen tot stilstand. Keek haar neutraal vertrouwelijk aan. Gemoedelijk, enigszins gniffelend, keek Greetje eerst naar mijn hand, vervolgens observeerde zij mijn gezicht en ogen. In haar blik geen zenuwachtigheid of onrust. Ook geen onbegrip merkte ik. Ik legde dan mijn linkerhand om haar rechterschouder. Protest kwam er niet. In stilte begon ik reeds te denken: ze is waarlijk nog de onwetende, kuise onschuld zelve. Mijn hand liet ik langzaam zakken naar haar rechtertietje. Teder streelde ik de plek. Geen oppositie. Ik gaf aan dat ze ruggelings tegen mij aan mocht komen liggen. Zei na een minuutje dat deze zachte houding mij, samen met de groene omgeving, een geweldig rustgevoel bezorgden. Even hing er weer een stilte in de DAF Variomatic. Met beide handen begon ik dan gevoelige strelingen uit te voeren rond haar peervormige tietjes. No problem. De actie werkte zodanig op mijn zinnen dat die aanrakingen al vlug overgingen in kneden. Ik wist haar leuke joekels uit die cups te halen en geplitseplets werd de volgende stap. Greetje liet het gebeuren. Ik bemerkte een goedkeurende voldoening. Glans in de oogjes. Minuten later gaf ik haar een lieve zoen. Ik moest stilaan de terugweg aanvatten. Mijn ouders wilden nog op familiebezoek. Toen ik je lieve zusje na dat samenzijn van enkele uren wederom afzette aan de plaats waar ik haar nog hielp om die fiets uit het oude bosje te halen, waren al haar schuchterheden voorbij. Forever and a day. Een fragiele blije kus werd mijn deel. Ik ben het een hele tijd jammer blijven vinden dat Greetje jaren later tegen die Poolse Marek Linkowski is aangelopen, Niet dat ik op zich iets heb tegen Polen, Gedane zaken nemen sowieso geen keer. En zelf vond ik uiteindelijk Marlina. Maar zoals je weet, Bert, is ook dat inmiddels een afgelopen kwestie en zodoende sedert 2008 verwezen naar de geschiedenis. Waardoor ik mij thans andermaal begeven heb op het pad der vrijgezellen. Weliswaar als geheelonthouder. Cholesterol, weet je.
feedback van andere lezers- Wee
(Bitter) sweet memories ...
(Lekkere muziek laat je even voorbij schemeren!)
x
ERWEE: Zeer bedankt voor het lezen wederom. - Dora
Halverwege, ben ik afgehaakt....
Interessant wel
Morgen doe ik de rest...
ERWEE: Hoop dat je d'r inmiddels door bent.
Zeer bedankt vooor de lezing.
|
